...Κάπου είχα πάει για να βοηθήσω... σε κάποιες "δουλειές".
Φορούσα ένα πρόχειρο φουστάνι, σαγιονάρες, σακούλες, σακουλάκια...
...Κάποια στιγμή άκουσα την καμπάνα του Αγίου Νεκταρίου.
"Δεν πειράζει Άγιε Νεκτάριε, πάρ' το σαν Προσευχή, πες ότι ήρθα..." είπα από μέσα μου.
Ήμουνα αρκετά κοντά, μα δεν προλάβαινα...
Ήμουνα και βρώμικη και ιδρωμένη, όχι απ' την κούραση, αλλά απ' το γρήγορον... της "δουλειάς".
...Κι όταν είπα "τέλος, ότι μπορούσα, έκανα", είπα, ας περπατήσω λίγο παραπάνω, ας περάσω απ' τον Άγιο Νεκτάριο, κι ας είναι κλειστά.
Φορούσα ένα πρόχειρο φουστάνι, σαγιονάρες, σακούλες, σακουλάκια...
...Κάποια στιγμή άκουσα την καμπάνα του Αγίου Νεκταρίου.
"Δεν πειράζει Άγιε Νεκτάριε, πάρ' το σαν Προσευχή, πες ότι ήρθα..." είπα από μέσα μου.
Ήμουνα αρκετά κοντά, μα δεν προλάβαινα...
Ήμουνα και βρώμικη και ιδρωμένη, όχι απ' την κούραση, αλλά απ' το γρήγορον... της "δουλειάς".
...Κι όταν είπα "τέλος, ότι μπορούσα, έκανα", είπα, ας περπατήσω λίγο παραπάνω, ας περάσω απ' τον Άγιο Νεκτάριο, κι ας είναι κλειστά.
Σα χαζό, ενώ είδα την πόρτα ανοιχτή, ρώτησα «αν είναι ανοιχτά», εννοώντας, αν προλαβαίνω, μήπως η εκκλησία έκλεινε.
«Ανοιχτά είναι, προλαβαίνετε…»
…Ανέβαινα τα σκαλιά, συγκινημένη. «Συγγνώμη, Άγιε Νεκτάριε,
δέξου με, έτσι. Ξέρεις, ΕΣΥ!» Του είπα, κοιτάζοντάς ΤΟΝ, ΨΗΛΑ, έξω απ’ την
εξώπορτα, ενώ ήδη είχα αφήσει σε μια γωνίτσα τα σακουλάκια μου…
Μπήκα, δεν ήταν κανείς μέσα στην Εκκλησία. Απ’ το γραφείο
των Ιερέων ακούγονταν συζητήσεις, ήμουνα μόνη λοιπόν, προλάβαινα ν’ ανάψω
κεράκια, να ψάξω Αν ήρθαν οι εικόνες που έλειπαν για Αναπαλαίωση, να Προσευχηθώ,
ακόμα και να φωτογραφήσω.
Ένιωθα μέσα μου τον χρόνο να φεύγει, κι ότι έπρεπε να
προλάβω.
Ίσως οι Ιερείς έβγαιναν απ’ το γραφείο κι έπρεπε να
κλειδώσουν και να φύγουν.
Καθώς έπαιρνα τα κεριά η ματιά μου πήρε μια γυναίκα που
φορούσε μακρύ θαλασσί φόρεμα να περπατάει απ’ τον δεξί διάδρομο προς την έξοδο.
«Υπάρχει κι άλλη κυρία, ας μην αγχώνομαι, θα προλάβω»,
σκέφτηκα από μέσα μου.
Καθώς άναβα τα κεριά μου, η ματιά μου πήρε απ’ την ροή της
φιγούρας της κυρίας, είδα μόνο τα χέρια της, κρατούσε μία ή δυο αναμμένες
κοντές χοντρές λαμπάδες και πήγαινε ευθεία.
Παραξευνεύτηκα. «Μα βάλανε κηροπήγια κι πό κει;»
Γρήγορες σκέψεις ήταν αυτές, η ματιά μου είχε δει, ήδη, πως
η κορνίζα του Αγίου Νεκταρίου, είχε εικόνα!
«ΆΡΑ, ήρθε!»
…Σα χαζό, ενώ τράβηξα κατά κει, Σ’ ΕΚΕΙΝΟΝ, γύρισα την πλάτη
μου να δω, ΑΝ είχε έρθει και η εικόνα με την ΠΑΝΑΓΙΑ και τον Χριστό!
ΚΙ ήταν ΕΚΕΙ, κι έτρεξα να την ασπαστώ, και μέσα απ’ την
εικόνα αντανκαλούσαν δυο χοντρά κεριά.
Σκέφτηκα ότι μάλλον αντανακλά το μεγάλο κηροπήγιο από πίσω
Της. (Απ’ την είσοδο).
Τότε όμως, θυμήθηκα και την κυρία…
Κοίταξα καλύτερα στον διάδρομο.
Μα πού να πήγε; Η λογική μου την φαντάζονταν ότι θα κάθονταν
στις καρέκλες, κάτω απ’ τον Άγιο Γεώργιο, αφού δεν πέρασε από μπροστά μου.
Δίπλα η σκάλα κλειστή, δεν ανέβηκε… λες κι άνοιξε ο τοίχος
και την έκρυψε!
«Ιδέα μου», σκέφτηκα και πήγα στην παλιά θέση του Αγίου
Νεκταρίου, κι είδα ζωγραφική!
!
;
Χαιρέτησα τον Προφήτη Ηλία και μέσα Του «έβλεπα» και τον
Άγιο Νεκτάριο.
«Δεν πάω καλά», σκέφτηκα και γύρισα πίσω μου.
Ευτυχώς για την λογική μου (και τα λογικά μου…) ο Άγιος
Νεκτάριος η παλιά εικόνα η απέναντι της Παναγιάς, είχε μεταφερθεί, ΕΚΕΙ!
ΚΙ οι δυο αναπαλαιωμένες. (Του Προφήτη Ηλία είχε γίνει
νωρίτερα).
Τότε, έτρεξα πάλι στον Άγιο Νεκτάριο, την εικόνα που ήταν
σχεδόν κρυμμένη, τόσα χρόνια στην γωνία, (και τώρα ήταν απέναντι απ' την Παναγιά), Τον ξαναχαιρέτησα και ναι, μου φάνηκε
σα να μου χαμογελά…
(Έτσι κι αλλιώς, ήμουνα για γέλια… δικαίως!)
Να μην τα πολυλογώ, έβγαλα κι άλλες φωτογραφίες Αγίων. Είχα
χρόνο να περιεργαστώ τον Ιερό Ναό, κι εκτός από έναν επίτροπο, δεν είδα άλλον
άνθρωπο και κυρίως, γυναίκα, με θαλασσί μακρύ φόρεμα…
Όταν το συνειδητοποίησα… ΚΑΛΑ, βούρκωσα, κι έκανα τον Σταυρό
μου.
Έμεινα εκεί, να κοιτάζω τον τοίχο, την σκάλα και την εικόνα
της Παναγίας με τον Χριστό.
Είχα συγκλονιστεί.
Έπρεπε να το πω.
Το είπα κι εκεί, το λέω κι εδώ.
«Κάποιο όραμα Αγίας ή της Παναγίας, είδες.»
«Της Παναγίας», κι είμαι σίγουρη, πια.
Εκείνη ήταν!
Έτσι φευγαλέα είχα δει και το όραμα του Αγίου Εφραίμ, όταν
είχα πρωτοπάει στο μοναστήρι του.
Την Παναγία την είχα δει την ίδια μέρα, δυο φορές, ως
Άνθρωπο, όμως, εφόσον μιλήσαμε, (και μ’ έσωσε στον Περιφερειακό) οι εξαφανίσεις
της όμως, στο τέλος, είναι που κάνουν τις διαφορές στα οράματα.
Γραμμένα είναι όλα, απόψε προσθέστε κι αυτό.
ΜΕΓΑΛΗ Η ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ!
Να μας Βοηθάει!
Κι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ… μάλλον… ΣΙΩΠΑ…
Να μας Σ’χωρέσει!...
ΚΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΣ, ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ για μας, όταν τους το ζητάμε,
μας Προστατεύουν και μας ΔΕΙΧΝΟΥΝ τον «ΔΡΟΜΟ»…
