που χθες και σήμερα γιορτάζει και γέμισε από κόσμο και λουλούδια, λόγω της Ημέρας.
Μεγάλη η Χάρη Του, όπως και το παράπονό ΤΟΥ... που έχω υποχρέωση να πω ή καλύτερα, να δείξω.
Νέοι, παρέες, παιδιά Πιστών, ερωτευμένοι, βρίσκουν καταφύγιο κοντά Του, όχι όμως με τον Σεβασμό που Του πρέπει.
...Ας γίνω εγώ η κακιά και η αφορμή, που με τις φωτογραφίες μου, τα νέα μας παιδιά, θα πάψουν να προσβάλλουν, όχι μόνο τον Μεγαλομάρτυρα Άγιο Ευστάθιο, τον Άγιο Γεώργιο και όλη την Ορθόδοξη Πίστη μας.
Αυτά, ως κεράκι στην Γιορτή ΤΟΥ!
Να βοηθάει όλον τον κόσμο και να είναι επιεικείς με τους νέους, να τους Συγχωρεί και να τους Προσέχει!
Είθε, όταν ξαναπεράσω από κει, να βρω πολλά λουλούδια Συγγνώμης και αναμμένο το καντηλάκι!
...Τ' απόγευμα της προηγούμενης ανάρτησηςείχα ένα προγραμματισμένο ραντεβού. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για το κέντρο και συνήθως δεν επεμβαίνω στον οδηγό, πια διαδρομή προτιμώ. Τον αφήνω, κι αναλόγως... "παίρνω" και τα Σημάδια μου. Με τα προγραμματισμένα ραντεβού, δεν τα πάω καλά. Ή που θα είμαι εκεί, μέχρι και ώρες νωρίτερα ή που θα φτάσω στο "ακριβώς"! Εκείνη τη μέρα, το "ακριβώς" παιζόταν με το "άργησα" και γενικώς, έτρεχα... Ο οδηγός πήρε τον δρόμο του, κι αφού περνούσε απ' έξω απ' τον Άγιο Νεκτάριο, ήταν δυνατόν να μην πω: "ΣΤΟΠ, δυο λεπτά, παρακαλώ... Μπορεί να είναι ανοιχτά..." ...Πόσες φορές Τον έχω ασπαστεί, πάνω απ' το τζάμι; Άπειρες.
Η εικόνα ΤΟΥ αυτή, στο φέρετρο, έξω απ' την τζαμαρία απ' το Προσκυνητάρι Του, με σόκαρε... δεν την είχα ξαναδεί, προσέξει, δεν ξέρω... Ξέρω ότι ξαναγύρισα στην άδεια τζαμαρία και έφυγα τρέχοντας, όπως και τρέχοντας μπήκα. Για μέρες έκανε φλας μπακ, αυτή η σκηνή στο μυαλό μου, κι όλο "κάτι" μου "έλεγε" καθυστερημένα, εφόσον τότε βιαζόμουνα... (αλλά η μηχανή - μηχανή.) Έτσι, τώρα βρήκα την φωτογραφία και της δίνω προτεραιότητα, ως τα πιο σημαντικά μου... Πάντα βρίσκει έναν "τρόπο" να "μιλάει", να προειδοποιεί και να Θαυματουργεί Ο Άγιος Νεκτάριος! Μεγάλη η Χάρις ΤΟΥ! ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ!
Η καμπάνα του Αγίου Νεκταρίου, απόψε, χτύπαγε σαν τρελή.
"Καλούσε... κόσμο", μα καθένας στον κόσμο του...
Μέχρι και ο άντρας μου, ενώ έφευγε, γύρισε πίσω να με ρωτήσει: " τι είναι αύριο;"
" 3 έχει αύριο; Κάτι σημαντικό, σίγουρα, μα δεν θυμάμαι. Κάτσε να δω το ημερολόγιο." είπα και κοίταξα αυτό που ξεφυλλίζουμε με τα ποιήματα, μα έγραφε μόνο Ανθίμου και Χαρίτωνος.
...Δεν μου έλεγαν "κάτι", εφόσον δεν τους "γνωρίζω", αλλά η καμπάνα επέμενε να "καλεί" και κατάλαβα πως κάποια "σημαντική" αγρυπνία έχει.
Ήξερα πως δεν θα πήγαινα, δεν προλάβαινα, μένω και μακριά, έχω "δικαιολογίες"...
Εύκολα βρίσκουμε απ' αυτές.
...Κι ύστερα, όταν έφυγε και το παιδί, έψαξα στο ίντερνετ και έμαθα πως αύριο, μαζί με τόσες άλλες γιορτές, είναι και Η Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων, του Αγίου Νεκταρίου...!
...Τότε κατάλαβα κάποια σημάδια που μου έδινε σήμερα και χθες που δεν τα πήρα σοβαρά, όσο θα έπρεπε.
...Αποφάσισα τελευταίως, να μην στέκομαι πολύ σ' αυτά...
Ότι είναι να φανεί, θα "φανεί".
...Και "φάνηκε".
ΠΟΛΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ και ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΜΟΥ, κι ας μην φαίνομαι καλό παιδί...
ΕΚΕΙΝΟΣ, ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!
Επί τη ευκαιρία, θα φέρω φωτογραφίες απ' την τελευταία φορά που πήγα τον Ιούλη, γιατί λείπω και εκτός Βόλου. Σ' όποια Εκκλησία κι αν πάω ή εξωκλήσι, είναι πανταχού ΠΑΡΟΝ, όπως και στο εικονοστάσι μου, ακόμα και στο μαξιλάρι μου...
Έναν πρόλογο για τον Ιούλη:
Εκείνη την μέρα, ήξερα πως δεν θα προλάβαινα την Εκκλησία ανοιχτή, γιατί 12 κλείνει.
Παρ' όλα αυτά, πήρα ταξί, μαζί με πολλές βαριές σακούλες, με νερά, λάδια, καθαριστικά, κ.λ.π. για το αγαπημένο προσκυνητάρι.
Πήρα και μια σακούλα λουλούδια, λάδι, φυτιλάκια, κ.λ.π. και θα τα κρέμαγα στην κλειστή πόρτα του Αγίου Νεκταρίου.
12 και 10. Πολύ αργά.
Στον ταξιτζή είπα: "ΆΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ"! Μπορεί και να Τον προλάβω ανοιχτό!"
"Να σε περιμένω; Έχεις πολύ βάρος να κουβαλήσεις μετά." μου είπε ο ταξιτζής που έτυχε να είναι και γνωστός.
"Όχι, φύγε. Δεν βιάζομαι μετά. Θα τα καταφέρω. Έχω κατέβει και με τα πόδια, άλλες φορές."
***
Πάμε φωτογραφίες και μετά στο "αλογάκι"...
Η συγκίνησή μου που ήταν ανοιχτά, δεν περιγράφεται...
ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΣΑ, μέσα απ' τα βάθη της ψυχής μου....
Δυο κοπέλες εμφανίστηκαν μπροστά μου.
"Είμαστε εθελόντριες. Τώρα δεν έχουμε νεωκόρο... Με την ησυχία σας! Δεν βιαζόμαστε! Ανάψ' τε το κεράκι σας..."
Δεν είχα λόγια, μουγκάθηκα. ( Ήθελα να τις πω, πόσο τις ζήλευα για τον Ιερό εθελοντισμό τους, μα σαν ανάξια που είμαι, δεν το ξεστόμισα. Είπα μόνο: "ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ, ΑΞΙΕΣ! ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ!)
Στόλισα όσες εικόνες έφταναν τα τριαντάφυλλά μου. Κράτησα μόνο ένα και για το προσκυνητάρι, όσο μπορούσα πιο γρήγορα, για να μην εκμεταλλευτώ την καλοσύνη τους να με περιμένουν.
...Εκεί που χαιρετούσα, άκουσα τις κοπέλες: "Ένα αλογάκι της Παναγίτσας! Να το πιάσουμε, να το βγάλουμε έξω...."
...Εκεί, βρήκα φωνή.
"Αφήστε το! Ο παπά - Δημήτρης στον Λυκαβηττό, που πήγε στην Θεία Κοινωνία και στην Ιερή Λαβίδα, το είπε: "Θαύμα!"
"Αλογάκι" μπήκε μέσα στο Άγιο Ποτήριο και κάθισε στην μερίδα του Χριστού!
"Θα ήρθε μαζί με τα λουλούδια μου... Τ' απόγευμα θ' ανοίξετε. Δε νομίζω να κάνει κάποιο κακό!"
"Βλέπετε κι εσείς τον παπα - Δημήτρη;"
"Το βλέπω κι αυτόν και άλλους!"
Φωτογράφησα κι ύστερα το αλογάκι εξαφανίστηκε. Δεν είδαμε που πήγε. Πέταξε.
"Περπατούσε" πάντως, πάνω απ' το τζάμι που φυλάσσονται τα Ιερά Οστά Του, κι εμείς οι Πιστοί, ασπαζόμαστε.
***
...Και ερχόμαστε στο χθες το βράδυ (δηλ. ξημερώματα 2 Σεπτέμβρη) που είδα ένα πράσινο αλογάκι, πάνω στο προσκυνητάρι μου.
Φοβήθηκα μην καεί, αλλά μην το δει και η γάτα μου και το κυνηγήσει...
Το παρακολουθούσα και πριν απομακρυνθεί πολύ, ξύπνησα τον άντρα μου να το βγάλει προσεκτικά έξω.
Αυτά!
Βοήθειά μας ο Άγιος Νεκτάριος!
Βοήθειά μας τα πράσινα αλογάκια της Παναγίτσας! (ΚΑΛΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΕΙΝΑΙ. Οι καφέ ακρίδες, λένε, πως είναι φτώχεια, όπως και τα πολλά μυρμήγκια που φέτος περπατάνε στους δρόμους, ακόμα και με φτερά!)
Υγ. Να που ο Άγιος Νεκτάριος ήθελε προτεραιότητα στις φωτογραφίες μου... ! και στην ζωή μου!
...Ανίκανη... αμαρτωλή, μα τολμώ να ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΩ, να κάνει σύντομα ΚΑΛΑ, τον Πανάγο εξ' αίματος και τον Δημήτρη εξ' αποστάσεως, μα φίλο καρδίας...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και Σ'ΧΩΡΑ ΜΕ, ΑΓΙΕ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥ ΝΕΚΤΑΡΙΕ!
αισθάνεται προβληματισμένος.
