Εδώ θα έρθει κάποια στιγμή, μια σημαντική για μένα εξομολόγηση.
Κρατάω "θέση", για να το κάνω, ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ!
Κρατάω "θέση", για να το κάνω, ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ!
Σάββατο 16 Μαΐου 2020
Άγιε Νικόλαε, ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΑΣ...
Άγιε Νικόλαε, ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΑΣ...
Αν μπορείς!
...Κι εμένα, ειδικά, που θα περνάω μόνο και θα ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΩ απ' έξω, πια, αντί να σου ανάβω κεράκια.
Τις φωτογραφίες με τις Απαγορευτικές κορδέλες είδα και τσάκισα.
Δεν άντεξα, ΟΥΤΕ να διαβάσω το άρθρο.
Τα λόγια θα τα βρείτε στην ΠΗΓΗ, όσοι θέλετε.
Παρασκευή 15 Μαΐου 2020
Της ημέρας... Είθε να έρθει η ΘΕΙΑ ΦΩΤΗΣΗ στους Κατέχοντες θέσεις!
Σήμερα είναι η Γιορτή του Αγίου Ισιδώρου, εν Χίω.
Δεν Τον ήξερα τον Άγιο, Μεγάλη η Χάρη ΤΟΥ, όπως δεν ήξερα και τον συμπαθέστατο παπα - Δημήτρη, απ' το εκλησσάκι Των Αγίων Ισιδώρων, Λυκαβηττού!
Όπως δεν ξέρω γενικώς, κι από Αθήνα, όπως και πολλοί άλλοι επαρχιώτες...!
Να μην τα πολυλογώ, έτυχε να δω το εξώφυλλο του Μακελειού και βλέποντας φωτογραφία τον παπα - Δημήτρη, μ' έφαγε η περιέργεια να μάθω.
Τελικά, διάβασα το άρθρο το βράδυ. Πνευματικός της γυναίκας του Πρωθυπουργού μας και πολλών άλλων διασήμων, ο παπά - Δημήτρης!
Εύχεται η σύζυγος να τα καταφέρει ο άντρας της και Κυβερνήτης μας!
Μακάρι!
Ποιος δεν το θέλει το ΚΑΛΟ της Ελλάδας μας και ΟΛΟΥ του ΚΟΣΜΟΥ;
Κι ύστερα, γυρίζοντας σπίτι, έψαξα την εφημερίδα και πέτυχα, αυτό: (Σας είπα, ως πρώην περιπτερού, όλα τα ξεφυλλίζω ή διαβάζω, χωρίς πόρωση, απλά, βγάζω κι εγώ τα συμπεράσματά μου, με το φτωχό μου το μυαλό και βάση της Πίστης μου, πεσ' την παιδική, γιατί δεν την "μορφώθηκα", την "έζησα".)
***
***
Τί σύμπτωση! Κι ο Πρωθυπουργός μας σήμερα, άναψε κεράκι στην Παναγιά!
Βοήθειά του και βοήθειά μας!
...Κι ύστερα, αναρωτιέμαι. Με τόση Πίστη ΟΛΩΝ, τι φταίει και δεν πάμε καλά;
ΥΓ. Επίσης, στον δρόμο μου βρήκα κόσμο που θα τρέξει μόλις ανοίξουν οι Εκκλησιές, πολλοί θα κοινωνήσουν, κάποιοι μου είπαν για την μεγάλη οικονομική ζημιά που έπαθαν με τα μαγαζιά τους, με κάποιους χαιρετηθήκαμε με αποστάσεις, με κάποιους που αγαπιέμαστε πραγματικά, αγκαλιαστήκαμε, κάποιοι μου είπαν πως έκλεισαν ραντεβού για εξομολογήσεις, κάποιοι μου είπαν: "τσιπάκι όμως, δεν θα βάλουμε!"
κι εγώ ρώτησα:
"Στο είπε αυτό ο Πνευματικός σου ή ο παπάς σου, κ.λ.π.;"
"Όχι!" μου είπε. "Κάνουν υπακοή και πρέπει να κάνουμε κι εμείς!"
"Ως πότε;" τον ρώτησα.
"Θα μας πουν, εκείνοι!"
"Κι αν εκείνοι βάλουν και μας πούνε να βάλουμε κι εμείς ή να πάμε να πνιγούμε, θα πάμε κι εμείς;"
"Ότι πει ο Κύριος!" μου είπε.
"Τότε, τώρα που θα πας για εξομολόγηση, ρώτα τον, αν αυτά που σου λέει, τα είπε ο Κύριος!κι αν μπορείς, κλείσε κι ένα ραντεβού και για μένα."
"Δεν μπορώ. Πρέπει μόνη σου. Είσαι θυμωμένη. Πρέπει να μετανοήσεις και να ετοιμαστείς κατάλληλα. Να δεχθείς την υπακοή, γιατί δεν υπάρχουν άλλωστε τέτοιοι παπάδες!"
"Αυτό να τους πεις! Να υπάρξουν! Τι φοβούνται; Την πείνα ή τον Χριστό; Ποτέ δεν είναι αργά να αντιδράσουν, πριν βρεθούμε όλοι παρέα στην Κόλαση! Εγώ τουλάχιστον, έχω την ευθύνη του εαυτού μου, εσύ και τόσος απλός λαός που σας παίρνουν στον γκρεμό, τί φταίει;"
Αυτά, και άλλα πολλά τα της ημέρας μου.
Υγ. Εύχομαι ο παπα - Δημήτρης, να "μαλώνει" κιόλας, γιατί νιώθω ότι η Πίστη του είναι μεγάλη και Θαυματουργή!
Υγ, κι άλλο: Ένας άλλος γνωστός μου παπάς, μου είπε παλιότερα:
"Το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι."
"Κι εσείς, τι κάνετε;" ήθελα να του πω, μα δεν θέλησα να τον προσβάλλω, τότε.
Τώρα;
Τώρα ελπίζω. Τώρα θα "φανεί" η Πίστη όλων, αν είναι από συνήθεια ή "εδρεύει" μέσα μας.
Αυτά και πήγαμε στην 15/5/2020
Πολυλογού και ναι, θυμωμένη.
Δεν Τον ήξερα τον Άγιο, Μεγάλη η Χάρη ΤΟΥ, όπως δεν ήξερα και τον συμπαθέστατο παπα - Δημήτρη, απ' το εκλησσάκι Των Αγίων Ισιδώρων, Λυκαβηττού!
Όπως δεν ξέρω γενικώς, κι από Αθήνα, όπως και πολλοί άλλοι επαρχιώτες...!
Να μην τα πολυλογώ, έτυχε να δω το εξώφυλλο του Μακελειού και βλέποντας φωτογραφία τον παπα - Δημήτρη, μ' έφαγε η περιέργεια να μάθω.
Εύχεται η σύζυγος να τα καταφέρει ο άντρας της και Κυβερνήτης μας!
Μακάρι!
Ποιος δεν το θέλει το ΚΑΛΟ της Ελλάδας μας και ΟΛΟΥ του ΚΟΣΜΟΥ;
Κι ύστερα, γυρίζοντας σπίτι, έψαξα την εφημερίδα και πέτυχα, αυτό: (Σας είπα, ως πρώην περιπτερού, όλα τα ξεφυλλίζω ή διαβάζω, χωρίς πόρωση, απλά, βγάζω κι εγώ τα συμπεράσματά μου, με το φτωχό μου το μυαλό και βάση της Πίστης μου, πεσ' την παιδική, γιατί δεν την "μορφώθηκα", την "έζησα".)
***
***
Τί σύμπτωση! Κι ο Πρωθυπουργός μας σήμερα, άναψε κεράκι στην Παναγιά!
Βοήθειά του και βοήθειά μας!
...Κι ύστερα, αναρωτιέμαι. Με τόση Πίστη ΟΛΩΝ, τι φταίει και δεν πάμε καλά;
ΥΓ. Επίσης, στον δρόμο μου βρήκα κόσμο που θα τρέξει μόλις ανοίξουν οι Εκκλησιές, πολλοί θα κοινωνήσουν, κάποιοι μου είπαν για την μεγάλη οικονομική ζημιά που έπαθαν με τα μαγαζιά τους, με κάποιους χαιρετηθήκαμε με αποστάσεις, με κάποιους που αγαπιέμαστε πραγματικά, αγκαλιαστήκαμε, κάποιοι μου είπαν πως έκλεισαν ραντεβού για εξομολογήσεις, κάποιοι μου είπαν: "τσιπάκι όμως, δεν θα βάλουμε!"
κι εγώ ρώτησα:
"Στο είπε αυτό ο Πνευματικός σου ή ο παπάς σου, κ.λ.π.;"
"Όχι!" μου είπε. "Κάνουν υπακοή και πρέπει να κάνουμε κι εμείς!"
"Ως πότε;" τον ρώτησα.
"Θα μας πουν, εκείνοι!"
"Κι αν εκείνοι βάλουν και μας πούνε να βάλουμε κι εμείς ή να πάμε να πνιγούμε, θα πάμε κι εμείς;"
"Ότι πει ο Κύριος!" μου είπε.
"Τότε, τώρα που θα πας για εξομολόγηση, ρώτα τον, αν αυτά που σου λέει, τα είπε ο Κύριος!κι αν μπορείς, κλείσε κι ένα ραντεβού και για μένα."
"Δεν μπορώ. Πρέπει μόνη σου. Είσαι θυμωμένη. Πρέπει να μετανοήσεις και να ετοιμαστείς κατάλληλα. Να δεχθείς την υπακοή, γιατί δεν υπάρχουν άλλωστε τέτοιοι παπάδες!"
"Αυτό να τους πεις! Να υπάρξουν! Τι φοβούνται; Την πείνα ή τον Χριστό; Ποτέ δεν είναι αργά να αντιδράσουν, πριν βρεθούμε όλοι παρέα στην Κόλαση! Εγώ τουλάχιστον, έχω την ευθύνη του εαυτού μου, εσύ και τόσος απλός λαός που σας παίρνουν στον γκρεμό, τί φταίει;"
Αυτά, και άλλα πολλά τα της ημέρας μου.
Υγ. Εύχομαι ο παπα - Δημήτρης, να "μαλώνει" κιόλας, γιατί νιώθω ότι η Πίστη του είναι μεγάλη και Θαυματουργή!
Υγ, κι άλλο: Ένας άλλος γνωστός μου παπάς, μου είπε παλιότερα:
"Το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι."
"Κι εσείς, τι κάνετε;" ήθελα να του πω, μα δεν θέλησα να τον προσβάλλω, τότε.
Τώρα;
Τώρα ελπίζω. Τώρα θα "φανεί" η Πίστη όλων, αν είναι από συνήθεια ή "εδρεύει" μέσα μας.
Αυτά και πήγαμε στην 15/5/2020
Πολυλογού και ναι, θυμωμένη.
Τετάρτη 13 Μαΐου 2020
"Πολλά" της νύχτας και της μέρας
...Τί να γράψω;
Για το ξαφνικό;
Για την ολονύκτια Προσευχή, πρώτα στον Άγιο Εφραίμ (που είχα χαρίσει ένα βιβλίο Του κι ένα λαδάκι Του σε μια γιαγιά, που μου έστελνε χόρτα, μα εκείνη ήθελε φτηνή ξύλινη εικόναΤου, αλλά ήταν κλειστά τα μαγαζιά και μου το επέστρεψε, γιατί δεν βλέπει να διαβάσει... και χάρηκα Τόσο πολύ που θέλησε να ξαναγυρίσει σε μένα... Τον είχα τόσο μεγάλη ανάγκη τη νύχτα...)
...Μετά η Προσευχή στον Τίμιο Σταυρό, με την Δύναμη της Πίστης του παπα - Δημήτρη, των Αγίων Ισιδώρων που έμαθα τελευταίως και του Αγίου Ιούδα του Θαδδαίου ( που μου έδωσαν ένα χαρτάκι με Προσευχή Του, έξω απ' το Μοναστήρι Του Αγίου Εφραίμ, στη Νέα Μάκρη, μια κυρία που είχε πάγκο, έξω απ' το μοναστήρι, αλλά εγώ, δεν έδωσα πολύ σημασία, τότε... κι ούτε επικαλέστηκα ποτέ μου την Βοήθειά Του, ίσως δεν ήταν η στιγμή μου, τον συνδύασα με τον Ιούδα τον προδότη του Χριστού μας, τότε... Ας με ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ!, ΤΩΡΑ, ξέρω!
***
Είχα δει παλιότερες συνδέσεις, σήμερα πήρα την απάντηση του Θαύματος, ενώ έβλεπα αυτό το LIVE, με τα μάτια της ψυχής μου
...κι ενώ στο λίγο που κοιμήθηκα, είδα και την μορφή ενός άλλου παπά, καταδικασμένου στις μέρες μας, που κι εκείνος με αγγίζει ψυχικά, του παπά Νικόλα, που χθες είδα και την δική του ομιλία
***
...ξύπνησα απότομα με την μορφή του, πάνω που "κάτι" πήγαινε να μου πει!
"Κατερίνα μου..."
***
...Κοντά μου και η Αγία Παρασκευή και πόσες άλλες εικονίτσες αγκαλιά και στο μαξιλάρι... για να έχει κάνει λάθος ο γιατρός και η Πίστη μου, το ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ, κι ας μην πιστεύει ο ασθενής!
...ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ, ΤΟ ΘΑΥΜΑ έγινε και ναι, εγώ είμαι ξυπνητή!
Η Πίστη μου είναι ζωντανή, η ανάρτηση μπορεί να είναι μπερδεμένη, όπως και η Προσευχή μου, μα ΄"ενώθηκαν" τα δυνατά και αληθινά, κι είμαι τόσο συγκινημένη!...
ΘΑ ΤΟΝ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΑΣ, είναι ΒΕΒΑΙΟ!
Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!
ΓΙΑ ΟΛΑ! Κυρίως για τις δοκιμασίες τις δικές μου και των άλλων!
Όσο ζω, θα ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ στο ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ!
Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που ΥΠΑΡΧΕΙΣ!
Δεν είμαι γιατρός, μα είχα δίκιο, κι αυτό το "δίκιο", το δίνει η Δύναμη της Πίστης που μού δίνεις!
***
Για το ξαφνικό;
Για την ολονύκτια Προσευχή, πρώτα στον Άγιο Εφραίμ (που είχα χαρίσει ένα βιβλίο Του κι ένα λαδάκι Του σε μια γιαγιά, που μου έστελνε χόρτα, μα εκείνη ήθελε φτηνή ξύλινη εικόναΤου, αλλά ήταν κλειστά τα μαγαζιά και μου το επέστρεψε, γιατί δεν βλέπει να διαβάσει... και χάρηκα Τόσο πολύ που θέλησε να ξαναγυρίσει σε μένα... Τον είχα τόσο μεγάλη ανάγκη τη νύχτα...)
...Μετά η Προσευχή στον Τίμιο Σταυρό, με την Δύναμη της Πίστης του παπα - Δημήτρη, των Αγίων Ισιδώρων που έμαθα τελευταίως και του Αγίου Ιούδα του Θαδδαίου ( που μου έδωσαν ένα χαρτάκι με Προσευχή Του, έξω απ' το Μοναστήρι Του Αγίου Εφραίμ, στη Νέα Μάκρη, μια κυρία που είχε πάγκο, έξω απ' το μοναστήρι, αλλά εγώ, δεν έδωσα πολύ σημασία, τότε... κι ούτε επικαλέστηκα ποτέ μου την Βοήθειά Του, ίσως δεν ήταν η στιγμή μου, τον συνδύασα με τον Ιούδα τον προδότη του Χριστού μας, τότε... Ας με ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ!, ΤΩΡΑ, ξέρω!
***
Είχα δει παλιότερες συνδέσεις, σήμερα πήρα την απάντηση του Θαύματος, ενώ έβλεπα αυτό το LIVE, με τα μάτια της ψυχής μου
...κι ενώ στο λίγο που κοιμήθηκα, είδα και την μορφή ενός άλλου παπά, καταδικασμένου στις μέρες μας, που κι εκείνος με αγγίζει ψυχικά, του παπά Νικόλα, που χθες είδα και την δική του ομιλία
***
...ξύπνησα απότομα με την μορφή του, πάνω που "κάτι" πήγαινε να μου πει!
"Κατερίνα μου..."
***
...Κοντά μου και η Αγία Παρασκευή και πόσες άλλες εικονίτσες αγκαλιά και στο μαξιλάρι... για να έχει κάνει λάθος ο γιατρός και η Πίστη μου, το ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ, κι ας μην πιστεύει ο ασθενής!
...ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ, ΤΟ ΘΑΥΜΑ έγινε και ναι, εγώ είμαι ξυπνητή!
Η Πίστη μου είναι ζωντανή, η ανάρτηση μπορεί να είναι μπερδεμένη, όπως και η Προσευχή μου, μα ΄"ενώθηκαν" τα δυνατά και αληθινά, κι είμαι τόσο συγκινημένη!...
ΘΑ ΤΟΝ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΑΣ, είναι ΒΕΒΑΙΟ!
Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!
ΓΙΑ ΟΛΑ! Κυρίως για τις δοκιμασίες τις δικές μου και των άλλων!
Όσο ζω, θα ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ στο ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ!
Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που ΥΠΑΡΧΕΙΣ!
Δεν είμαι γιατρός, μα είχα δίκιο, κι αυτό το "δίκιο", το δίνει η Δύναμη της Πίστης που μού δίνεις!
***
Τρίτη 12 Μαΐου 2020
Πάσχα 2020 - Η κ. Ζωή Τακτικού - Σκοπιανού γράφει:
Άδειες όλες οι εκκλησιές.
Βουβές και οι καμπάνες όλες.
Στα σπίτια μας βάλαν κλειδαριές,
της επιστήμης οι "ξερόλες".
Οι πολιτικοί μας απειλούν
με πρόστιμα και τιμωρία,
"νοιάζονται" τόσο πολύ, πονούν
για του σώματός μας την υγεία.
Να μη μας λείψει η τροφή,
τα Μάρκετς όλα ανοιχτά.
Και η τροφή για την ψυχή;
Των Ιεραρχών τα στόματα κλειστά.
Μας ρίχνουν δηλητήρια βροχή.
Κανένας τους δεν νοιάστηκε γι' αυτό.
Ούτε που οι καρκίνοι πλήθυναν στη γη.
Και ξαφνικά, τρόμαξαν απ' τον Κορωνοϊό.
Χριστέ μου, πόσο η πίστη μας ρηχή!
Ξεχάσαμε Εσένα, ψυχών - σωμάτων ιατρό.
Και μακριά σου ψάχνουμε στη γη
να βρούμε εμβόλιο και γιατρικό.
Στη Σερβία, Βουλγαρία βρήκαν λύση,
για να βρεθούν κοντά Σου
Να μη σ' αφήσουν μόνο Σου
ν' ανέβεις το Γολγοθά Σου.
Μα Εσύ με την άπειρη Αγάπη
και την τόση Ευσπλαχνία
συγχώρεσε, Χριστέ μας, τη φετεινή
υποχρεωτική δική μας απουσία!
Εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ, Κυριακή 26 Απριλίου 2020, σελίδα 22
Βουβές και οι καμπάνες όλες.
Στα σπίτια μας βάλαν κλειδαριές,
της επιστήμης οι "ξερόλες".
Οι πολιτικοί μας απειλούν
με πρόστιμα και τιμωρία,
"νοιάζονται" τόσο πολύ, πονούν
για του σώματός μας την υγεία.
Να μη μας λείψει η τροφή,
τα Μάρκετς όλα ανοιχτά.
Και η τροφή για την ψυχή;
Των Ιεραρχών τα στόματα κλειστά.
Μας ρίχνουν δηλητήρια βροχή.
Κανένας τους δεν νοιάστηκε γι' αυτό.
Ούτε που οι καρκίνοι πλήθυναν στη γη.
Και ξαφνικά, τρόμαξαν απ' τον Κορωνοϊό.
Χριστέ μου, πόσο η πίστη μας ρηχή!
Ξεχάσαμε Εσένα, ψυχών - σωμάτων ιατρό.
Και μακριά σου ψάχνουμε στη γη
να βρούμε εμβόλιο και γιατρικό.
Στη Σερβία, Βουλγαρία βρήκαν λύση,
για να βρεθούν κοντά Σου
Να μη σ' αφήσουν μόνο Σου
ν' ανέβεις το Γολγοθά Σου.
Μα Εσύ με την άπειρη Αγάπη
και την τόση Ευσπλαχνία
συγχώρεσε, Χριστέ μας, τη φετεινή
υποχρεωτική δική μας απουσία!
Εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ, Κυριακή 26 Απριλίου 2020, σελίδα 22
Θαύμα του Αγίου Εφραίμ και του Αγίου Χριστοφόρου
Το χρωστάω στο Θαύμα του Αγίου Εφραίμ και του Αγίου Χριστοφόρου, ο οποίος γιορτάζει σήμερα, είναι Προστάτης των οδηγών και επιβάλλεται να γράψω για το μεγάλο Θαύμα (για μένα) και των δυο Αγίων, που κάτι, κάπου, είχα γράψει σκόρπια... (Θα το βρω και θα φέρω το λινκ)
Λογικά... υπάρχει ροή, και δύσκολος πρόλογος, θα το αποφύγω.
Θα πάω κατευθείαν στο "δια ταύτα".
...Ταξίδευα. Γύριζα, ψυχικά και σωματικά ερείπιο. Πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν είχα διάθεση να φωτογραφήσω τίποτα, απ' την θέα που έβλεπα καθισμένη στα τελευταία καθίσματα ενός πούλμαν.
...Κοίταζα έξω απ' το τζάμι, μα το μυαλό μου ταξίδευε αλλού, δεν έβλεπε το ξύπνημα της φύσης, μόνο έσφιγγα στην χούφτα μου τα Ιερά μου "φυλαχτά", σε μια διαρκείας Προσευχή.
Κάποια στιγμή επανήλθε η ματιά μου στην θέα, είδα γνωστά μου σημεία, κι απόρησα: "πότε φθάσαμε κιόλας;"
Εκεί που το πούλμαν έτρεχε, κι εγώ πια, έβλεπα, φτάνοντας Βιομηχανική Βόλου, βλέπω ένα κίτρινο φορτηγό (χωρίς κάγκελα- πώς τα λένε, δεν θυμάμαι), να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ανασηκώθηκα. "Πώς θα κόψει και πότε θα κόψει;" αναρωτήθηκα, αφού κοίταξα μπροστά τον οδηγό μας.
Εκείνος κοιτούσε μπροστά, δίπλα, ίσως είχε δει και το τρελό φορτηγό, αλλά ίσως είχε υπολογήσει και το στοπ του, ώστε να περάσουμε εμείς που είχαμε προτεραιότητα.
...Εγώ, επειδή είδα πως εκείνος έβγαινε, σα να ήταν ευθεία, υπολόγισα πως θα "ανταμώσουμε"... χτυπώντας μας στην μέση.
Ούρλιαξα:
"Οδηγέ, κόψε ταχύτητα! Οδηγέ, κόψε ταχύτητα!" αφού είχα ανασηκωθεί όρθια.
Δεν είχαμε μείνει πολλοί επιβάτες, κάποιοι κατέβηκαν σε άλλες στάσεις νωρίτερα και δυο - τρεις νέοι, είχαν ακουστικά στ' αυτιά και κινητά.
Εγώ, δεν κοίταζα τον οδηγό μας, πια, αλλά τον τρελό - οδηγό, τον εγκληματία!
Ακούω ένα γκαπ και τον βλέπω να συνεχίζει να τρέχει, ευθεία, μπροστά μας!
"Κρατείστε του τον αριθμό! Κρατείστε του τον αριθμό", φώναζα στους μπροστινούς, γιατί εγώ δεν έβλεπα, όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου, πού να προλάβω να αλλάξω γυαλιά, να βρω στυλό, να πάω μπροστά;
"Μπαίνει μέσα στην πόλη! Αν συνεχίσει να τρέχει έτσι, θα σκοτώσει κόσμο! Εμείς από Άγιο γλυτώσαμε!"
Ποιος να μ' ακούσει, την υστερική;
Οι νέοι; Είχαν βουλωμένα τ' αυτιά. Χαμπάρι δεν πήραν.
Εν ολίγοις, το μεθυσμένο φορτηγό, χάθηκε απ' την ορατότητά μου, κάπου έστριψε, ο οδηγός μας ακινητοποίησε το πούλμαν σ' εκείνο το μπαμ που είχα ακούσει, κι άρχισε να μιλάει στο τηλέφωνο.
Εγώ φαντάστηκα ότι τηλεφωνούσε στην τροχαία, κι ότι κράτησε και αριθμό.
Μετά τον είδα να κατεβαίνει απ' το πούλμαν και να μιλάει με έναν άλλον κύριο.
... Μετά κατάλαβα πως ήδη είχαμε ανεβεί στο μισό παρτέρι που διαχωρίζει τις λουρίδες του δρόμου.
...Αφού, ξαναξεκινήσαμε για να φτάσουμε στο ΚΤΕΛ, εγώ φώναζα, πάλι:
"Οδηγέ, μην τ' αφήσουμε έτσι! Αυτός ο άνθρωπος είναι εγκληματίας και πρέπει να τιμωρηθεί. Μόλις φτάσουμε, κι εγώ μάρτυρας, πρέπει να βρεθεί."
...Φτάσαμε, έμαθα πως ο πίσω μας χτύπησε πάνω μας, κάποια συνεννόηση έκαναν οι δυο άντρες με τις ασφάλειες, ο οδηγός έδινε τηλεφωνικές εξηγήσεις στο αφεντικό του, εγώ που επέστρεφα από Νοσοκομείο με χάλια ψυχολογική κατάσταση και άυπνη, ζώντας κι αυτό, απορώ που βρήκα την δύναμη, να επιμένω να πάμε στον σταθμάρχη.
...Εν ολίγοις, άφησα τα στοιχεία μου, πέρασε πολύς καιρός από τότε, δεν με αναζήτησε κανείς.
Ήταν υλικές οι ζημιές, οπότε... μάλλον δεν υπήρχε λόγος!
Ο άντρας μου μού είπε, πως την ευθύνη την έχει ο μπροστινός, δηλαδή, το πούλμαν μας!
Κι εγώ τρελάθηκα με τους νόμους μας και τους αστυνόμους μας...
Με βαριά απογοητευμένα βήματα (μετά από συζήτηση μέσ' το κλουβάκι του σταθμάρχη), προχώρησα προς τα Ταξί.
Είχα ξεχάσει το εκκλησάκι και τον Άγιο Χριστόφορο!
Ένας οδηγός ανασηκώθηκε για να πάρει την σειρά του, την κούρσα του.
Τον σταμάτησα.
"Περιμένετε. Δεν είμαι έτοιμη για ταξί. Θέλω να Προσευχηθώ πρώτα."
...Άφησα την τσάντα μου και σχεδόν, λύγισα στο πάτωμα, όχι σαν μετάνοια...
Τόσες εικόνες γύρω μου, κι εκείνο το ξύλινο καθισματάκι (που ίσως κι εγώ να είχα αφήσει, άλλη φορά) με την εικονίτσα του Αγίου Εφραίμ, γινόταν ένα μεταφυσικό ζουμ, κι όλο μεγάλωνε- μεγάλωνε στα μάτια μου...
Έκλαψα, κάτι που δεν μπορούσα να κάνω εύκολα στο Νοσοκομείο.
ΕΚΕΙ όμως, δεν ξέρω γιατί απ' όλα έκλαιγα.
Μάλλον από τι γλυτώσαμε και τι θα γνόταν, αν μας χτύπαγε στην μέση, αν βγαίναμε στο αντίθετο ρεύμα και τόσα άλλα...
Μεγάλη η ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΩΝ ΟΔΗΓΩΝ, ΆΓΙΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ!
Μεγάλη η ΧΑΡΗ και του δικού μου ΑΓΙΟΥ, ΠΡΟΣΤΑΤΗ της ζωής μου, ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ, εδώ και πάρα πολλά χρόνια!
"Θα είμαι πάντα δίπλα σου..." μου είχε πει σε όνειρο, πριν καν, ακόμα, μάθω την Ύπαρξή ΤΟΥ! μαζί με πολλούς Άλλους Αγίους, Την Παναγιά και τον Χριστό μας!
Η ΠΙΣΤΗ είναι εμπειρία. Όχι κατήχηση.
***
ΥΓ. Ήταν 25 Ιανουαρίου 2020, ΤΟΤΕ, ΕΔΩ!
*Λογικά... υπάρχει ροή, και δύσκολος πρόλογος, θα το αποφύγω.
Θα πάω κατευθείαν στο "δια ταύτα".
...Ταξίδευα. Γύριζα, ψυχικά και σωματικά ερείπιο. Πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν είχα διάθεση να φωτογραφήσω τίποτα, απ' την θέα που έβλεπα καθισμένη στα τελευταία καθίσματα ενός πούλμαν.
...Κοίταζα έξω απ' το τζάμι, μα το μυαλό μου ταξίδευε αλλού, δεν έβλεπε το ξύπνημα της φύσης, μόνο έσφιγγα στην χούφτα μου τα Ιερά μου "φυλαχτά", σε μια διαρκείας Προσευχή.
Κάποια στιγμή επανήλθε η ματιά μου στην θέα, είδα γνωστά μου σημεία, κι απόρησα: "πότε φθάσαμε κιόλας;"
Εκεί που το πούλμαν έτρεχε, κι εγώ πια, έβλεπα, φτάνοντας Βιομηχανική Βόλου, βλέπω ένα κίτρινο φορτηγό (χωρίς κάγκελα- πώς τα λένε, δεν θυμάμαι), να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ανασηκώθηκα. "Πώς θα κόψει και πότε θα κόψει;" αναρωτήθηκα, αφού κοίταξα μπροστά τον οδηγό μας.
Εκείνος κοιτούσε μπροστά, δίπλα, ίσως είχε δει και το τρελό φορτηγό, αλλά ίσως είχε υπολογήσει και το στοπ του, ώστε να περάσουμε εμείς που είχαμε προτεραιότητα.
...Εγώ, επειδή είδα πως εκείνος έβγαινε, σα να ήταν ευθεία, υπολόγισα πως θα "ανταμώσουμε"... χτυπώντας μας στην μέση.
Ούρλιαξα:
"Οδηγέ, κόψε ταχύτητα! Οδηγέ, κόψε ταχύτητα!" αφού είχα ανασηκωθεί όρθια.
Δεν είχαμε μείνει πολλοί επιβάτες, κάποιοι κατέβηκαν σε άλλες στάσεις νωρίτερα και δυο - τρεις νέοι, είχαν ακουστικά στ' αυτιά και κινητά.
Εγώ, δεν κοίταζα τον οδηγό μας, πια, αλλά τον τρελό - οδηγό, τον εγκληματία!
Ακούω ένα γκαπ και τον βλέπω να συνεχίζει να τρέχει, ευθεία, μπροστά μας!
"Κρατείστε του τον αριθμό! Κρατείστε του τον αριθμό", φώναζα στους μπροστινούς, γιατί εγώ δεν έβλεπα, όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου, πού να προλάβω να αλλάξω γυαλιά, να βρω στυλό, να πάω μπροστά;
"Μπαίνει μέσα στην πόλη! Αν συνεχίσει να τρέχει έτσι, θα σκοτώσει κόσμο! Εμείς από Άγιο γλυτώσαμε!"
Ποιος να μ' ακούσει, την υστερική;
Οι νέοι; Είχαν βουλωμένα τ' αυτιά. Χαμπάρι δεν πήραν.
Εν ολίγοις, το μεθυσμένο φορτηγό, χάθηκε απ' την ορατότητά μου, κάπου έστριψε, ο οδηγός μας ακινητοποίησε το πούλμαν σ' εκείνο το μπαμ που είχα ακούσει, κι άρχισε να μιλάει στο τηλέφωνο.
Εγώ φαντάστηκα ότι τηλεφωνούσε στην τροχαία, κι ότι κράτησε και αριθμό.
Μετά τον είδα να κατεβαίνει απ' το πούλμαν και να μιλάει με έναν άλλον κύριο.
... Μετά κατάλαβα πως ήδη είχαμε ανεβεί στο μισό παρτέρι που διαχωρίζει τις λουρίδες του δρόμου.
...Αφού, ξαναξεκινήσαμε για να φτάσουμε στο ΚΤΕΛ, εγώ φώναζα, πάλι:
"Οδηγέ, μην τ' αφήσουμε έτσι! Αυτός ο άνθρωπος είναι εγκληματίας και πρέπει να τιμωρηθεί. Μόλις φτάσουμε, κι εγώ μάρτυρας, πρέπει να βρεθεί."
...Φτάσαμε, έμαθα πως ο πίσω μας χτύπησε πάνω μας, κάποια συνεννόηση έκαναν οι δυο άντρες με τις ασφάλειες, ο οδηγός έδινε τηλεφωνικές εξηγήσεις στο αφεντικό του, εγώ που επέστρεφα από Νοσοκομείο με χάλια ψυχολογική κατάσταση και άυπνη, ζώντας κι αυτό, απορώ που βρήκα την δύναμη, να επιμένω να πάμε στον σταθμάρχη.
...Εν ολίγοις, άφησα τα στοιχεία μου, πέρασε πολύς καιρός από τότε, δεν με αναζήτησε κανείς.
Ήταν υλικές οι ζημιές, οπότε... μάλλον δεν υπήρχε λόγος!
Ο άντρας μου μού είπε, πως την ευθύνη την έχει ο μπροστινός, δηλαδή, το πούλμαν μας!
Κι εγώ τρελάθηκα με τους νόμους μας και τους αστυνόμους μας...
Με βαριά απογοητευμένα βήματα (μετά από συζήτηση μέσ' το κλουβάκι του σταθμάρχη), προχώρησα προς τα Ταξί.
Είχα ξεχάσει το εκκλησάκι και τον Άγιο Χριστόφορο!
Ένας οδηγός ανασηκώθηκε για να πάρει την σειρά του, την κούρσα του.
Τον σταμάτησα.
"Περιμένετε. Δεν είμαι έτοιμη για ταξί. Θέλω να Προσευχηθώ πρώτα."
...Άφησα την τσάντα μου και σχεδόν, λύγισα στο πάτωμα, όχι σαν μετάνοια...
Τόσες εικόνες γύρω μου, κι εκείνο το ξύλινο καθισματάκι (που ίσως κι εγώ να είχα αφήσει, άλλη φορά) με την εικονίτσα του Αγίου Εφραίμ, γινόταν ένα μεταφυσικό ζουμ, κι όλο μεγάλωνε- μεγάλωνε στα μάτια μου...
Έκλαψα, κάτι που δεν μπορούσα να κάνω εύκολα στο Νοσοκομείο.
ΕΚΕΙ όμως, δεν ξέρω γιατί απ' όλα έκλαιγα.
Μάλλον από τι γλυτώσαμε και τι θα γνόταν, αν μας χτύπαγε στην μέση, αν βγαίναμε στο αντίθετο ρεύμα και τόσα άλλα...
Μεγάλη η ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΩΝ ΟΔΗΓΩΝ, ΆΓΙΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ!
Μεγάλη η ΧΑΡΗ και του δικού μου ΑΓΙΟΥ, ΠΡΟΣΤΑΤΗ της ζωής μου, ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ, εδώ και πάρα πολλά χρόνια!
"Θα είμαι πάντα δίπλα σου..." μου είχε πει σε όνειρο, πριν καν, ακόμα, μάθω την Ύπαρξή ΤΟΥ! μαζί με πολλούς Άλλους Αγίους, Την Παναγιά και τον Χριστό μας!
Η ΠΙΣΤΗ είναι εμπειρία. Όχι κατήχηση.
***
ΥΓ. Ήταν 25 Ιανουαρίου 2020, ΤΟΤΕ, ΕΔΩ!
Κυριακή 10 Μαΐου 2020
Θαύμα του Αγίου Εφραίμ και του Αγίου Χριστοφόρου
Αφού ο μπλόγγερ με παιδεύει έτσι απ' τ' απόγευμα, έστω κι έτσι, σκόρπια στο Νο 1 και Νο 3, σε συνέχειες για το Θαύμα του Αγίου Εφραίμ και του Αγίου Χριστοφόρου, πριν κάποιους μήνες.
Οι φωτογραφίες;
Θ' ανεβούν κι αυτές, ΥΠΟΜΟΝΗ!
ΑΝΤΕΧΩ!
Οι φωτογραφίες;
Θ' ανεβούν κι αυτές, ΥΠΟΜΟΝΗ!
ΑΝΤΕΧΩ!
4 Θαύμα του Αγίου Εφραίμ και του Αγίου Χριστοφόρου
Ένας οδηγός ανασηκώθηκε για να πάρει την σειρά του, την κούρσα του.
Τον σταμάτησα.
"Περιμένετε. Δεν είμαι έτοιμη για ταξί. Θέλω να Προσευχηθώ πρώτα.
...Άφησα την τσάντα μου και σχεδόν, λύγισα στο πάτωμα, όχι σαν μετάνοια...
Τόσες εικόνες γύρω μου, κι εκείνο το ξύλινο καθισματάκι (που ίσως κι εγώ να είχα αφήσει, άλλη φορά) με την εικονίτσα του Αγίου Εφραίμ, γινόταν ένα μεταφυσικό ζουμ, κι όλο μεγάλωνε- μεγάλωνε στα μάτια μου...
Έκλαψα, κάτι που δεν μπορούσα να κάνω εύκολα στο Νοσοκομείο.
ΕΚΕΙ όμως, δεν ξέρω γιατί απ' όλα έκλαιγα.
Μάλλον από τι γλυτώσαμε και τι θα γνόταν, αν μας χτύπαγε στην μέση, αν βγαίναμε στο αντίθετο ρεύμα και τόσα άλλα...
Μεγάλη η ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΩΝ ΟΔΗΓΩΝ, ΆΓΙΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ!
Μεγάλη η ΧΑΡΗ και του δικού μου ΑΓΙΟΥ, ΠΡΟΣΤΑΤΗ της ζωής μου, εδώ και πάρα πολλά χρόνια!
Η ΠΙΣΤΗ είναι εμπειρία. Όχι κατήχηση.
Τον σταμάτησα.
"Περιμένετε. Δεν είμαι έτοιμη για ταξί. Θέλω να Προσευχηθώ πρώτα.
...Άφησα την τσάντα μου και σχεδόν, λύγισα στο πάτωμα, όχι σαν μετάνοια...
Τόσες εικόνες γύρω μου, κι εκείνο το ξύλινο καθισματάκι (που ίσως κι εγώ να είχα αφήσει, άλλη φορά) με την εικονίτσα του Αγίου Εφραίμ, γινόταν ένα μεταφυσικό ζουμ, κι όλο μεγάλωνε- μεγάλωνε στα μάτια μου...
Έκλαψα, κάτι που δεν μπορούσα να κάνω εύκολα στο Νοσοκομείο.
ΕΚΕΙ όμως, δεν ξέρω γιατί απ' όλα έκλαιγα.
Μάλλον από τι γλυτώσαμε και τι θα γνόταν, αν μας χτύπαγε στην μέση, αν βγαίναμε στο αντίθετο ρεύμα και τόσα άλλα...
Μεγάλη η ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΩΝ ΟΔΗΓΩΝ, ΆΓΙΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ!
Μεγάλη η ΧΑΡΗ και του δικού μου ΑΓΙΟΥ, ΠΡΟΣΤΑΤΗ της ζωής μου, εδώ και πάρα πολλά χρόνια!
Η ΠΙΣΤΗ είναι εμπειρία. Όχι κατήχηση.
3 Θαύμα του Αγίου Εφραίμ και του Αγίου Χριστοφόρου
...Αφού, ξαναξεκινήσαμε για να φτάσουμε στο ΚΤΕΛ, εγώ φώναζα, πάλι:
"Οδηγέ, μην τ' αφήσουμε έτσι! Αυτός ο άνθρωπος είναι εγκληματίας και πρέπει να τιμωρηθεί. Μόλις φτάσουμε, κι εγώ μάρτυρας, πρέπει να βρεθεί.
...Φτάσαμε, έμαθα πως ο πίσω μας χτύπησε πάνω μας, κάποια συνεννόηση έκαναν οι δυο άντρες με τις ασφάλειες, ο οδηγός έδινε τηλεφωνικές εξηγήσεις στο αφεντικό του, εγώ που επέστρεφα από Νοσοκομείο με χάλια ψυχολογική κατάσταση και άυπνη, ζώντας κι αυτό, απορώ που βρήκα την δύναμη, να επιμένω να πάμε στον σταθμάρχη.
...Εν ολίγοις, άφησα τα στοιχεία μου, πέρασε πολύς καιρός από τότε, δεν με αναζήτησε κανείς.
Ο άντρας μου μου είπε, πως την ευθύνη την έχει ο μπροστινός, δηλαδή, το πούλμαν μας!
Κι εγώ τρελάθηκα με τους νόμους μας και τους αστυνόμους μας...
Με βαριά απογοητευμένα βήματα (μετά από συζήτηση μέσ' το κλουβάκι του σταθμάρχη), προχώρησα προς τα Ταξί.
Είχα ξεχάσει το εκκλησάκι και τον Άγιο Χριστόφορο!
"Οδηγέ, μην τ' αφήσουμε έτσι! Αυτός ο άνθρωπος είναι εγκληματίας και πρέπει να τιμωρηθεί. Μόλις φτάσουμε, κι εγώ μάρτυρας, πρέπει να βρεθεί.
...Φτάσαμε, έμαθα πως ο πίσω μας χτύπησε πάνω μας, κάποια συνεννόηση έκαναν οι δυο άντρες με τις ασφάλειες, ο οδηγός έδινε τηλεφωνικές εξηγήσεις στο αφεντικό του, εγώ που επέστρεφα από Νοσοκομείο με χάλια ψυχολογική κατάσταση και άυπνη, ζώντας κι αυτό, απορώ που βρήκα την δύναμη, να επιμένω να πάμε στον σταθμάρχη.
...Εν ολίγοις, άφησα τα στοιχεία μου, πέρασε πολύς καιρός από τότε, δεν με αναζήτησε κανείς.
Ο άντρας μου μου είπε, πως την ευθύνη την έχει ο μπροστινός, δηλαδή, το πούλμαν μας!
Κι εγώ τρελάθηκα με τους νόμους μας και τους αστυνόμους μας...
Με βαριά απογοητευμένα βήματα (μετά από συζήτηση μέσ' το κλουβάκι του σταθμάρχη), προχώρησα προς τα Ταξί.
Είχα ξεχάσει το εκκλησάκι και τον Άγιο Χριστόφορο!
2 Θαύμα του Αγίου Εφραίμ και του Αγίου Χριστοφόρου
τον οδηγό μας, πια, αλλά τον τρελό - οδηγό, τον εγκληματία!
Ακούω ένα γκαπ και τον βλέπω να συνεχίζει να τρέχει, ευθεία, μπροστά μας!
"Κρατείστε του τον αριθμό! Κρατείστε του τον αριθμό", φώναζα στους μπροστινούς, γιατί εγώ δεν έβλεπα, όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου, πού να προλάβω να αλλάξω γυαλιά, να βρω στυλό, να πάω μπροστά;
"Μπαίνει μέσα στην πόλη! Αν συνεχίσει να τρέχει έτσι, θα σκοτώσει κόσμο! Εμείς από Άγιο γλυτώσαμε!"
Ποιος να μ' ακούσει, την υστερική;
Οι νέοι; Είχαν βουλωμένα τ' αυτιά. Χαμπάρι δεν πήραν.
Εν ολίγοις, το μεθυσμένο φορτηγό, χάθηκε απ' την ορατότητά μου, κάπου έστριψε, ο οδηγός μας ακινητοποίησε το πούλμαν σ' εκείνο το μπαμ που είχα ακούσει, κι άρχισε να μιλάει στο τηλέφωνο.
Εγώ φαντάστηκα ότι τηλεφωνούσε στην τροχαία, κι ότι κράτησε και αριθμό.
Μετά τον είδα να κατεβαίνει απ' το πούλμαν και να μιλάει με έναν άλλον κύριο.
Μετά κατάλαβα πως ήδη είχαμε ανεβεί στο μισό παρτέρι που διαχωρίζει τις λουρίδες του δρόμου.
Ακούω ένα γκαπ και τον βλέπω να συνεχίζει να τρέχει, ευθεία, μπροστά μας!
"Κρατείστε του τον αριθμό! Κρατείστε του τον αριθμό", φώναζα στους μπροστινούς, γιατί εγώ δεν έβλεπα, όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου, πού να προλάβω να αλλάξω γυαλιά, να βρω στυλό, να πάω μπροστά;
"Μπαίνει μέσα στην πόλη! Αν συνεχίσει να τρέχει έτσι, θα σκοτώσει κόσμο! Εμείς από Άγιο γλυτώσαμε!"
Ποιος να μ' ακούσει, την υστερική;
Οι νέοι; Είχαν βουλωμένα τ' αυτιά. Χαμπάρι δεν πήραν.
Εν ολίγοις, το μεθυσμένο φορτηγό, χάθηκε απ' την ορατότητά μου, κάπου έστριψε, ο οδηγός μας ακινητοποίησε το πούλμαν σ' εκείνο το μπαμ που είχα ακούσει, κι άρχισε να μιλάει στο τηλέφωνο.
Εγώ φαντάστηκα ότι τηλεφωνούσε στην τροχαία, κι ότι κράτησε και αριθμό.
Μετά τον είδα να κατεβαίνει απ' το πούλμαν και να μιλάει με έναν άλλον κύριο.
Μετά κατάλαβα πως ήδη είχαμε ανεβεί στο μισό παρτέρι που διαχωρίζει τις λουρίδες του δρόμου.
ΑΡΧΗ - Θαύμα του Αγίου Εφραίμ και του Αγίου Χριστοφόρου
Το χρωστάω στο Θαύμα του Αγίου Εφραίμ και του Αγίου Χριστοφόρου, ο οποίος γιορτάζει σήμερα, είναι Προστάτης των οδηγών και επιβάλλεται να γράψω για το μεγάλο Θαύμα (για μένα) και των δυο Αγίων, που κάτι, κάπου, είχα γράψει σκόρπια... (Θα το βρω και θα φέρω το λινκ)
Λογικά... υπάρχει ροή, και δύσκολος πρόλογος, θα το αποφύγω.
Θα πάω κατευθείαν στο "δια ταύτα".
...Ταξίδευα. Γύριζα, ψυχικά και σωματικά ερείπιο. Πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν είχα διάθεση να φωτογραφήσω τίποτα, απ' την θέα που έβλεπα καθισμένη στα τελευταία καθίσματα ενός πούλμαν.
Λογικά... υπάρχει ροή, και δύσκολος πρόλογος, θα το αποφύγω.
Θα πάω κατευθείαν στο "δια ταύτα".
...Ταξίδευα. Γύριζα, ψυχικά και σωματικά ερείπιο. Πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν είχα διάθεση να φωτογραφήσω τίποτα, απ' την θέα που έβλεπα καθισμένη στα τελευταία καθίσματα ενός πούλμαν.
1 Θαύμα του Αγίου Εφραίμ και του Αγίου Χριστοφόρου
...Κοίταζα έξω απ' το τζάμι, μα το μυαλό μου ταξίδευε αλλού, δεν έβλεπε το ξύπνημα της φύσης, μόνο έσφιγγα στην χούφτα μου τα Ιερά μου "φυλαχτά", σε μια διαρκείας Προσευχή.
Κάποια στιγμή επανήλθα η ματιά μου στην θέα, είδα γνωστά μου σημεία, κι απόρησα: "πότε φθάσαμε κιόλας;"
Εκεί που το πούλμαν έτρεχε, κι εγώ πια, έβλεπα, φτάνοντας Βιομηχανική Βόλου, βλέπω ένα κίτρινο φορτηγό (χωρίς κάγκελα- πώς τα λένε, δεν θυμάμαι), να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ανασηκώθηκα. "Πώς θα κόψει και πότε θα κόψει;" αναρωτήθηκα, αφού κοίταξα μπροστά τον οδηγό μας.
Εκείνος κοιτούσε μπροστά, δίπλα, ίσως είχε δει και το τρελό φορτηγό, αλλά ίσως είχε υπολογήσει και το στοπ του, ώστε να περάσουμε εμείς που είχαμε προτεραιότητα.
...Εγώ, επειδή είδα πως εκείνος έβγαινε, σα να ήταν ευθεία, υπολόγισα πως θα "ανταμώσουμε"... χτυπώντας μας στην μέση.
Ούρλιαξα:
"Οδηγέ, κόψε ταχύτητα! Οδηγέ, κόψε ταχύτητα!" αφού είχα ανασηκωθεί όρθια.
Δεν είχαμε μείνει πολλοί επιβάτες, κάποιοι κατέβηκαν σε άλλες στάσεις νωρίτερα και δυο - τρεις νέοι, είχαν ακουστικά στ' αυτιά και κινητά.
Εγώ δεν κοίταζα
Κάποια στιγμή επανήλθα η ματιά μου στην θέα, είδα γνωστά μου σημεία, κι απόρησα: "πότε φθάσαμε κιόλας;"
Εκεί που το πούλμαν έτρεχε, κι εγώ πια, έβλεπα, φτάνοντας Βιομηχανική Βόλου, βλέπω ένα κίτρινο φορτηγό (χωρίς κάγκελα- πώς τα λένε, δεν θυμάμαι), να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ανασηκώθηκα. "Πώς θα κόψει και πότε θα κόψει;" αναρωτήθηκα, αφού κοίταξα μπροστά τον οδηγό μας.
Εκείνος κοιτούσε μπροστά, δίπλα, ίσως είχε δει και το τρελό φορτηγό, αλλά ίσως είχε υπολογήσει και το στοπ του, ώστε να περάσουμε εμείς που είχαμε προτεραιότητα.
...Εγώ, επειδή είδα πως εκείνος έβγαινε, σα να ήταν ευθεία, υπολόγισα πως θα "ανταμώσουμε"... χτυπώντας μας στην μέση.
Ούρλιαξα:
"Οδηγέ, κόψε ταχύτητα! Οδηγέ, κόψε ταχύτητα!" αφού είχα ανασηκωθεί όρθια.
Δεν είχαμε μείνει πολλοί επιβάτες, κάποιοι κατέβηκαν σε άλλες στάσεις νωρίτερα και δυο - τρεις νέοι, είχαν ακουστικά στ' αυτιά και κινητά.
Εγώ δεν κοίταζα
Παρασκευή 8 Μαΐου 2020
Δεν το πίστευαν τ' αυτιά μου!
...Θέλοντας και μη, ακούς συζητήσεις απ' τα παιχνίδια των παιδιών.
Πολλές φορές, χαίρεσαι, χαμογελάς με την εξυπνάδα τους ή την αθωότητά τους.
...Σήμερα όμως, έπαθα, ΣΟΚ!
Δεν είναι δυνατόν!
Δεν μπορεί να υπάρχει αυτός ο διάλογος μεταξύ μικρών παιδιών!
Αδυνατώ να το πιστέψω!
"Σήμερα κάνουν μάγια."
"Το ξέρω!" απάντησε το άλλο παιδάκι, που δε θέλω να διευκρινίσω ηλικία, φύλλο, κ.λ.π.
Συνέχισαν το παιχνίδι τους, εγώ περπατούσα, δεν ήθελα ν' ακούσω καμιά συνέχεια.
...Αν φτάσαμε ως εκεί, να κάνουν τα παιδιά τέτοιες συζητήσεις μεταξύ τους, ε, τότε, θέλουν φτύσιμο όλοι οι μεγάλοι. Από γονείς, μέχρι δασκάλους, ακόμα και ΜΜΕ, κινητά και τάμπλετ.
ΚΑΤΑΝΤΙΑ!
και ΚΡΙΜΑ!
Πολλές φορές, χαίρεσαι, χαμογελάς με την εξυπνάδα τους ή την αθωότητά τους.
...Σήμερα όμως, έπαθα, ΣΟΚ!
Δεν είναι δυνατόν!
Δεν μπορεί να υπάρχει αυτός ο διάλογος μεταξύ μικρών παιδιών!
Αδυνατώ να το πιστέψω!
"Σήμερα κάνουν μάγια."
"Το ξέρω!" απάντησε το άλλο παιδάκι, που δε θέλω να διευκρινίσω ηλικία, φύλλο, κ.λ.π.
Συνέχισαν το παιχνίδι τους, εγώ περπατούσα, δεν ήθελα ν' ακούσω καμιά συνέχεια.
...Αν φτάσαμε ως εκεί, να κάνουν τα παιδιά τέτοιες συζητήσεις μεταξύ τους, ε, τότε, θέλουν φτύσιμο όλοι οι μεγάλοι. Από γονείς, μέχρι δασκάλους, ακόμα και ΜΜΕ, κινητά και τάμπλετ.
ΚΑΤΑΝΤΙΑ!
και ΚΡΙΜΑ!
Η πρώτη μου έξοδος...
...Ήταν τάμα...
Είχα να βγω απ' τις Απόκριες, πριν προκύψει η καραντίνα, η οποία έληξε, όλοι έτρεξαν σαν τρελοί στους δρόμους, σήμερα με "βόλεψε" να κάνω την δική μου "Ανάσταση"...
...Κι ήταν όλα αλλιώς.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ!
Δεν θα το αναπτύξω.
Ούτε θα φέρω πολλές φωτογραφίες.
Μόνο ένα στίγμα ημέρας, ήθελα να κρατήσω.
Είναι για μένα σημαντικό.
Δεν μέτρησα τις μέρες της καραντίνας, όπως λογικά έκανε όλος ο κόσμος.
Όχι, δεν είμαι βολική, καθόλου.
Αντιθέτως, μάλιστα!
Έπαψε προ πολλού το ίντερνετ (ημερολόγιο), να με καλύπτει, εφόσον με "παρεμποδίζει", όχι μόνο στο εγώ, αλλά στο ΕΜΕΙΣ!
...Κι αυτό με στεναχωρεί αφάνταστα.
Γενικώς, δεν μ' αρέσει το "λουρί", με σφίγγει.
Μου θυμίζει εκπαιδευμένο ζώον... και "κλωτσάω", ως άνθρωπος.
Ενημερώνομαι αρκετά, δεν αναμεταδίδω, (σίγουρα υπάρχει λόγος! μην το ψάχνετε!), χαίρομαι που υπάρχει γενική αφύπνιση και αξιόλογες φωνές!
Αυτά, κι είναι ήδη πολλά!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ΔΟΞΑΖΩ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ, όσα τεχνητά "εμπόδια" κι αν της βάζουν, είναι ΖΩΝΤΑΝΗ, δεν νικιέται!
***
Τί χαρά! Δεν έχει κλειδαριά! Είναι ΑΝΟΙΧΤΑ!
Όμως...
ΣΤΟΠ!
Κόψε φόρα.
...Στάση.
Νόμοι κι αστυνόμοι...
Ανοιχτή η πόρτα, μα αυτή τη φορά, ανοίγω τόσο "δειλά", δεν ξέρω τι "μέτρα" και πόσα άτομα θα συναντήσω.
Μάσκα και γάντια...
Σ'χώρα με, Άγιε Νεκτάριε...
...Σου φέρνω μια σακούλα τριαντάφυλλα και άλλα...
Για Σένα, ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!...
Να Προσευχηθώ έρχομαι καθυστερημένα... όχι να με "μαλώσουν", άνθρωποι ή οι Ιερείς, ούτε να πληρώσω πρόστιμο..!
Ήμουνα μόνη μου, τελικά και τρεις Ιερείς που συζήταγαν αριστερά του Ιερού.
Ίσως μπορούσα να μείνω πιο πολύ, μα όμως... έφυγα!
Περίμενα πως και πως, αυτή την στιγμή και την μέρα, κι όμως... έφυγα!
Ντρεπόμουνα να φοράω αυτά τα έξτρα "στολίδια"...
Ντράπηκα, όχι τους Ιερείς, μα τα Ιερά "πρόσωπα" κάθε εικόνας και Αγιογραφίας.
Δεν τόλμησα να φτάσω, ούτε μέχρι την μέση του Ιερού Ναού, Εκεί που φαίνεται ο τρούλος... και κοιτάζω πάντα "κατάματα" ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΣ!
Πρώτη μου φορά... εν απουσία Πάσχα 2020!
Τα γυαλιά μου θόλωσαν, "βράχηκαν"... η εικόνα της Παναγιάς... φώτισε, σα να μου θύμισε το ίδιο "παράπονο"... (τότε που κρύφτηκε η Άγνωστη γαλάζια οπτασία)...
...Έφυγα, μ' έδιωξαν... δεν ξέρω, πάντως... δεν ξέρω ως πότε, θα κάνουν ΥΠΟΜΟΝΗ, στην παγωνιά, στην σιγή και στα σκοτάδια και ως πότε θα συγχωρούν εμάς, πιστούς και απίστους.
Είθε να είναι μικρή η "ΤΙΜΩΡΙΑ" ΜΑΣ!
...Τα γάντια τα χρειάστηκα, για να καθαρίσω, όσο γινόταν, το Προσκυνητάρι, κουβαλώντας νερό από το σπίτι, κ.λ.π. πολλά.
Υγ. Άσχετο, αλλά απ' την Μεγάλη Παρασκευή έως και σήμερα, είχαμε τρεις φορές βλάβες και διακοπές νερού, ώρες ολόκληρες.
Μαζεύουμε σε πετόνια, πια και σε μπουκάλια... κι ας είναι μαύρο απ' το χώμα.
Επόμενες φώτο, λουλουδάκια...
Κι αυτά όμως, θέλουν το νεράκι τους!
Όπως και οι Άγιοι το καντηλάκι και το λαδάκι τους!
Αυτά και παρασύρθηκα, πάλι!
***
Πέμπτη 7 του Μάη, 2020
Είχα να βγω απ' τις Απόκριες, πριν προκύψει η καραντίνα, η οποία έληξε, όλοι έτρεξαν σαν τρελοί στους δρόμους, σήμερα με "βόλεψε" να κάνω την δική μου "Ανάσταση"...
...Κι ήταν όλα αλλιώς.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ!
Δεν θα το αναπτύξω.
Ούτε θα φέρω πολλές φωτογραφίες.
Μόνο ένα στίγμα ημέρας, ήθελα να κρατήσω.
Είναι για μένα σημαντικό.
Δεν μέτρησα τις μέρες της καραντίνας, όπως λογικά έκανε όλος ο κόσμος.
Όχι, δεν είμαι βολική, καθόλου.
Αντιθέτως, μάλιστα!
Έπαψε προ πολλού το ίντερνετ (ημερολόγιο), να με καλύπτει, εφόσον με "παρεμποδίζει", όχι μόνο στο εγώ, αλλά στο ΕΜΕΙΣ!
...Κι αυτό με στεναχωρεί αφάνταστα.
Γενικώς, δεν μ' αρέσει το "λουρί", με σφίγγει.
Μου θυμίζει εκπαιδευμένο ζώον... και "κλωτσάω", ως άνθρωπος.
Ενημερώνομαι αρκετά, δεν αναμεταδίδω, (σίγουρα υπάρχει λόγος! μην το ψάχνετε!), χαίρομαι που υπάρχει γενική αφύπνιση και αξιόλογες φωνές!
Αυτά, κι είναι ήδη πολλά!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ΔΟΞΑΖΩ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ, όσα τεχνητά "εμπόδια" κι αν της βάζουν, είναι ΖΩΝΤΑΝΗ, δεν νικιέται!
***
Τί χαρά! Δεν έχει κλειδαριά! Είναι ΑΝΟΙΧΤΑ!
Όμως...
ΣΤΟΠ!
Κόψε φόρα.
...Στάση.
Νόμοι κι αστυνόμοι...
Ανοιχτή η πόρτα, μα αυτή τη φορά, ανοίγω τόσο "δειλά", δεν ξέρω τι "μέτρα" και πόσα άτομα θα συναντήσω.
Μάσκα και γάντια...
Σ'χώρα με, Άγιε Νεκτάριε...
...Σου φέρνω μια σακούλα τριαντάφυλλα και άλλα...
Για Σένα, ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!...
Να Προσευχηθώ έρχομαι καθυστερημένα... όχι να με "μαλώσουν", άνθρωποι ή οι Ιερείς, ούτε να πληρώσω πρόστιμο..!
Ήμουνα μόνη μου, τελικά και τρεις Ιερείς που συζήταγαν αριστερά του Ιερού.
Ίσως μπορούσα να μείνω πιο πολύ, μα όμως... έφυγα!
Περίμενα πως και πως, αυτή την στιγμή και την μέρα, κι όμως... έφυγα!
Ντρεπόμουνα να φοράω αυτά τα έξτρα "στολίδια"...
Ντράπηκα, όχι τους Ιερείς, μα τα Ιερά "πρόσωπα" κάθε εικόνας και Αγιογραφίας.
Δεν τόλμησα να φτάσω, ούτε μέχρι την μέση του Ιερού Ναού, Εκεί που φαίνεται ο τρούλος... και κοιτάζω πάντα "κατάματα" ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΣ!
Πρώτη μου φορά... εν απουσία Πάσχα 2020!
Τα γυαλιά μου θόλωσαν, "βράχηκαν"... η εικόνα της Παναγιάς... φώτισε, σα να μου θύμισε το ίδιο "παράπονο"... (τότε που κρύφτηκε η Άγνωστη γαλάζια οπτασία)...
...Έφυγα, μ' έδιωξαν... δεν ξέρω, πάντως... δεν ξέρω ως πότε, θα κάνουν ΥΠΟΜΟΝΗ, στην παγωνιά, στην σιγή και στα σκοτάδια και ως πότε θα συγχωρούν εμάς, πιστούς και απίστους.
Είθε να είναι μικρή η "ΤΙΜΩΡΙΑ" ΜΑΣ!
...Τα γάντια τα χρειάστηκα, για να καθαρίσω, όσο γινόταν, το Προσκυνητάρι, κουβαλώντας νερό από το σπίτι, κ.λ.π. πολλά.
Υγ. Άσχετο, αλλά απ' την Μεγάλη Παρασκευή έως και σήμερα, είχαμε τρεις φορές βλάβες και διακοπές νερού, ώρες ολόκληρες.
Μαζεύουμε σε πετόνια, πια και σε μπουκάλια... κι ας είναι μαύρο απ' το χώμα.
Επόμενες φώτο, λουλουδάκια...
Κι αυτά όμως, θέλουν το νεράκι τους!
Όπως και οι Άγιοι το καντηλάκι και το λαδάκι τους!
Αυτά και παρασύρθηκα, πάλι!
***
Πέμπτη 7 του Μάη, 2020
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)