Της Αναλήψεως - Σαν σήμερα - Σαν χθες
...Ξεχάστηκα. Σε περίμενα από χθες τ' απόγευμα, να 'ρθεις να πάρεις τα κλειδιά του σπιτιού, για να πας στο ξωκκλήσι της Ανάληψης, σήμερα, τάμα σου τόσων χρόνων.
Το χθες ήταν πιο εύκολο. Μπορεί να περνούσες σήμερα. Όσο νυχτώνει, κι όσο δεν μου επιστρέφεις τα κλειδιά, που δεν ήρθες φέτος να πάρεις, τόσο ποιο πολύ εμπεδώνω καθυστερημένα... πως δεν θα ξαναχρειαστείς ποτέ κλειδιά, πως δεν θα σε ξαναδώ.
Πονάει, Πανάγο μου, πονάει. Έχω άλλες στιγμές, (σίγουρα καθυστερημένες και διαφορετικές απ' τους άλλους) που σε θυμάμαι έντονα και κλαίω αδελφέ μου.
Νοερά, ήμασταν κι οι δυο εκεί, σήμερα, Πανάγο μου!
Σ' αγαπώ και μου λείπεις.
Βόηθα με να το συνειδητοποιήσω γρήγορα, έγκαιρα και λογικά, όπως οι άλλοι.
Έλα στον ύπνο μου, σε παρακαλώ! Γιατί αργείς; Δώς μου ένα Σημάδι... Την προηγούμενη φορά που έκλαιγα και σε παρακαλούσα, ήρθε η μάννα και μου σκούπισε τα δάκρυα, σαν όραμα.
Εσύ, γιατί;
Δεν αντέχεις, μη με πληγώσεις;
Μήπως κλαις κι εσύ;
Αδελφούλη μου, ξεχωριστέ κι αγαπημένε...
