Ήταν 26 Ιουλίου, της Αγίας Παρασκευής. Εκτός του ότι γιόρταζε, έμαθα πως είχαν φέρει και Ιερά Λείψανά της.

Τ’ απόγευμα είχαμε πάει για μπάνιο και γυρίζοντας, ζήτησα απ’ τον άντρα μου, να περάσουμε από κει, να μ’ αφήσει και μέχρι να πάει τον φίλο μας σπίτι του, θα είχα ανάψει εγώ τα κεράκια μου και θα τον περίμενα στον δρόμο.

«Τώρα; Πού να μπλέξουμε εκεί, με τόσα αυτοκίνητα και τόσο κόσμο! Δεν πειράζει! Κάνε εδώ τον Σταυρό σου, το ίδιο είναι.» είπε.

«…Ναι, το ίδιο είναι», είπα και τον έκανα, μέσ’ τα’ αυτοκίνητο, προσευχόμενη στην Αγία.

Πλησιάζαμε στο σπίτι, κι είδα πως δεν πήρε την λουρίδα που βόλευε να κατεβώ.

«Τόσο βιαστικός! Θα μ’ αφήσεις κι απέναντι, να περνάω φανάρια;»

«Άντε, να σε πάω. Τι να σε κάνω;»

Τι χαρά και τι αγωνία, να προλάβω να βγω γρήγορα στον δρόμο, μη μπλέξει και δεν έχει σημείο και να παρκάρει!

«Δέξου με έτσι, Αγία μου, βρεγμένη με αλμυρό νερό και Σ’ χώρα με! Αύριο Φεύγεις, κι ίσως να μην προλάβω να Σε χαιρετήσω…

Η εξωτερική εικόνα ευωδίαζε, όπως και τα Ιερά Λείψανά της.

Κι άλλες εικόνες ευωδίαζαν, μα δεν είχα πολύ χρόνο, έπρεπε να φύγω.

…Το έλεγα από μέσα μου… σαν προσευχή, βγαίνοντας βιαστική και τότε είδα, τον Άγιο Εφραίμ και δίπλα, τον Άγιο Γεδεών!

Διπλά, τριπλά, τετραπλά τα Σημάδια.

Είχε γίνει δεκτό το βιαστικό προσκύνημά μου, κι έφυγα από κει, πολύ λυτρωμένη…