Τόσο απλό.

Κοίτα να δεις!
Ένα πακέτο μακαρόνια τράβηξα απ' το ντουλάπι, και μαζί του βγήκε μια λεπτή λουρίδα αλουμινόχαρτου!
Μα, πώς βρέθηκε, έτσι;
Εύκολο, θα πεις.
Λογικό να ξέμεινε, εφόσον το ντουλάπι έχει διάφορα.
Κι όμως!
Αυτή η λεπτή λουρίδα, σήμερα, με πήγε και μ' έφερε...!
Αναμνήσεις, σου λέει, ύστερα!
Σημάδια, τα λέω εγώ.
Κι ύστερα;

Εκεί είναι ακόμα, που το ακούμπησα πρόχειρα, ενώ μαγειρεύω και γράφω...
Σκέφτηκα να την φωτογραφήσω, κάποια στιγμή.
"Όχι", είπα.
Ν' αποδείξω τι;
Και σε ποιον;
Και γιατί;
Σε εκατομμύρια γυναίκες, σίγουρα, έχει ξανασυμβεί.
Τόσο απλό.
Τόσο πολύπλοκο όμως, για μένα!*

Κουδουνάκι. Έτοιμο το πλυντήριο.
Στάσεις.
Η ζωή μας γεμάτη στάσεις:
Αναμνήσεων, στιγμών, ποδιών και χεριών, γραφών, ορατών τε και αοράτων...

Κι ύστερα:
Υγ. * Αυτό το "εγώ" ή το "για μένα", απορώ, ποια μεγάλη ανάγκη το κάνει να γραφτεί, να φανεί, να διαβαστεί κι από άλλους ανθρώπους;
Κι είναι όντως "ανάγκη";
Πώς μου προέκυψε αυτό στη ζωή μου, δε μπορώ να το εξηγήσω ακόμα.
Σφάλμα που προσπαθώ να διορθώσω, να ελαττώσω, αφού αδυνατώ να εξαφανίσω, τουλάχιστον!
Υπάρχω.
Υπήρξα.
Κι εγώ, όπως και τόσοι άλλοι.
Ε, και;

Προς τι το χασομέρι (της γραφής) το δικό μου και (της ανάγνωσης) των άλλων;
Ιός και ζόρικος, μάλιστα.

...και τα ρολόγια κόλλησαν, τσακίζουν νεύρα κι αντοχές.
Αντέχω;
Δως μου Δύναμη, ν' αντέχω, Κύριε, το θέλημά ΣΟΥ!