Η καμπάνα του Αγίου Νεκταρίου, απόψε, χτύπαγε σαν τρελή.
"Καλούσε... κόσμο", μα καθένας στον κόσμο του...
Μέχρι και ο άντρας μου, ενώ έφευγε, γύρισε πίσω να με ρωτήσει: " τι είναι αύριο;"
" 3 έχει αύριο; Κάτι σημαντικό, σίγουρα, μα δεν θυμάμαι. Κάτσε να δω το ημερολόγιο." είπα και κοίταξα αυτό που ξεφυλλίζουμε με τα ποιήματα, μα έγραφε μόνο Ανθίμου και Χαρίτωνος.
...Δεν μου έλεγαν "κάτι", εφόσον δεν τους "γνωρίζω", αλλά η καμπάνα επέμενε να "καλεί" και κατάλαβα πως κάποια "σημαντική" αγρυπνία έχει.
Ήξερα πως δεν θα πήγαινα, δεν προλάβαινα, μένω και μακριά, έχω "δικαιολογίες"...
Εύκολα βρίσκουμε απ' αυτές.
...Κι ύστερα, όταν έφυγε και το παιδί, έψαξα στο ίντερνετ και έμαθα πως αύριο, μαζί με τόσες άλλες γιορτές, είναι και
Η Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων, του Αγίου Νεκταρίου...!
...Τότε κατάλαβα κάποια σημάδια που μου έδινε σήμερα και χθες που δεν τα πήρα σοβαρά, όσο θα έπρεπε.
...Αποφάσισα τελευταίως, να μην στέκομαι πολύ σ' αυτά...
Ότι είναι να φανεί, θα "φανεί".
...Και "φάνηκε".
ΠΟΛΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ και ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΜΟΥ, κι ας μην φαίνομαι καλό παιδί...
ΕΚΕΙΝΟΣ, ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!
Επί τη ευκαιρία, θα φέρω φωτογραφίες απ' την τελευταία φορά που πήγα τον Ιούλη, γιατί λείπω και εκτός Βόλου. Σ' όποια Εκκλησία κι αν πάω ή εξωκλήσι, είναι πανταχού ΠΑΡΟΝ, όπως και στο εικονοστάσι μου, ακόμα και στο μαξιλάρι μου...
Έναν πρόλογο για τον Ιούλη:
Εκείνη την μέρα, ήξερα πως δεν θα προλάβαινα την Εκκλησία ανοιχτή, γιατί 12 κλείνει.
Παρ' όλα αυτά, πήρα ταξί, μαζί με πολλές βαριές σακούλες, με νερά, λάδια, καθαριστικά, κ.λ.π. για το αγαπημένο προσκυνητάρι.
Πήρα και μια σακούλα λουλούδια, λάδι, φυτιλάκια, κ.λ.π. και θα τα κρέμαγα στην κλειστή πόρτα του Αγίου Νεκταρίου.
12 και 10. Πολύ αργά.
Στον ταξιτζή είπα: "ΆΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ"! Μπορεί και να Τον προλάβω ανοιχτό!"
"Να σε περιμένω; Έχεις πολύ βάρος να κουβαλήσεις μετά." μου είπε ο ταξιτζής που έτυχε να είναι και γνωστός.
"Όχι, φύγε. Δεν βιάζομαι μετά. Θα τα καταφέρω. Έχω κατέβει και με τα πόδια, άλλες φορές."
***
Πάμε φωτογραφίες και μετά στο "αλογάκι"...
Η συγκίνησή μου που ήταν ανοιχτά, δεν περιγράφεται...
ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΣΑ, μέσα απ' τα βάθη της ψυχής μου....
Δυο κοπέλες εμφανίστηκαν μπροστά μου.
"Είμαστε εθελόντριες. Τώρα δεν έχουμε νεωκόρο... Με την ησυχία σας! Δεν βιαζόμαστε! Ανάψ' τε το κεράκι σας..."
Δεν είχα λόγια, μουγκάθηκα. ( Ήθελα να τις πω, πόσο τις ζήλευα για τον Ιερό εθελοντισμό τους, μα σαν ανάξια που είμαι, δεν το ξεστόμισα. Είπα μόνο: "ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ, ΑΞΙΕΣ! ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ!)
Στόλισα όσες εικόνες έφταναν τα τριαντάφυλλά μου. Κράτησα μόνο ένα και για το προσκυνητάρι, όσο μπορούσα πιο γρήγορα, για να μην εκμεταλλευτώ την καλοσύνη τους να με περιμένουν.
...Εκεί που χαιρετούσα, άκουσα τις κοπέλες: "Ένα αλογάκι της Παναγίτσας! Να το πιάσουμε, να το βγάλουμε έξω...."
...Εκεί, βρήκα φωνή.
"Αφήστε το! Ο παπά - Δημήτρης στον Λυκαβηττό, που πήγε στην Θεία Κοινωνία και στην Ιερή Λαβίδα, το είπε: "Θαύμα!"
"Θα ήρθε μαζί με τα λουλούδια μου... Τ' απόγευμα θ' ανοίξετε. Δε νομίζω να κάνει κάποιο κακό!"
"Βλέπετε κι εσείς τον παπα - Δημήτρη;"
"Το βλέπω κι αυτόν και άλλους!"
Φωτογράφησα κι ύστερα το αλογάκι εξαφανίστηκε. Δεν είδαμε που πήγε. Πέταξε.
"Περπατούσε" πάντως, πάνω απ' το τζάμι που φυλάσσονται τα Ιερά Οστά Του, κι εμείς οι Πιστοί, ασπαζόμαστε.
***
...Και ερχόμαστε στο χθες το βράδυ (δηλ. ξημερώματα 2 Σεπτέμβρη) που είδα ένα πράσινο αλογάκι, πάνω στο προσκυνητάρι μου.
Φοβήθηκα μην καεί, αλλά μην το δει και η γάτα μου και το κυνηγήσει...
Το παρακολουθούσα και πριν απομακρυνθεί πολύ, ξύπνησα τον άντρα μου να το βγάλει προσεκτικά έξω.
Αυτά!
Βοήθειά μας ο Άγιος Νεκτάριος!
Βοήθειά μας τα πράσινα αλογάκια της Παναγίτσας! (ΚΑΛΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΕΙΝΑΙ. Οι καφέ ακρίδες, λένε, πως είναι φτώχεια, όπως και τα πολλά μυρμήγκια που φέτος περπατάνε στους δρόμους, ακόμα και με φτερά!)
Υγ. Να που ο Άγιος Νεκτάριος ήθελε προτεραιότητα στις φωτογραφίες μου... ! και στην ζωή μου!
...Ανίκανη... αμαρτωλή, μα τολμώ να ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΩ, να κάνει σύντομα ΚΑΛΑ, τον Πανάγο εξ' αίματος και τον Δημήτρη εξ' αποστάσεως, μα φίλο καρδίας...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και Σ'ΧΩΡΑ ΜΕ, ΑΓΙΕ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥ ΝΕΚΤΑΡΙΕ!
"Καλούσε... κόσμο", μα καθένας στον κόσμο του...
Μέχρι και ο άντρας μου, ενώ έφευγε, γύρισε πίσω να με ρωτήσει: " τι είναι αύριο;"
" 3 έχει αύριο; Κάτι σημαντικό, σίγουρα, μα δεν θυμάμαι. Κάτσε να δω το ημερολόγιο." είπα και κοίταξα αυτό που ξεφυλλίζουμε με τα ποιήματα, μα έγραφε μόνο Ανθίμου και Χαρίτωνος.
...Δεν μου έλεγαν "κάτι", εφόσον δεν τους "γνωρίζω", αλλά η καμπάνα επέμενε να "καλεί" και κατάλαβα πως κάποια "σημαντική" αγρυπνία έχει.
Ήξερα πως δεν θα πήγαινα, δεν προλάβαινα, μένω και μακριά, έχω "δικαιολογίες"...
Εύκολα βρίσκουμε απ' αυτές.
...Κι ύστερα, όταν έφυγε και το παιδί, έψαξα στο ίντερνετ και έμαθα πως αύριο, μαζί με τόσες άλλες γιορτές, είναι και
Η Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων, του Αγίου Νεκταρίου...!
...Τότε κατάλαβα κάποια σημάδια που μου έδινε σήμερα και χθες που δεν τα πήρα σοβαρά, όσο θα έπρεπε.
...Αποφάσισα τελευταίως, να μην στέκομαι πολύ σ' αυτά...
Ότι είναι να φανεί, θα "φανεί".
...Και "φάνηκε".
ΠΟΛΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ και ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΜΟΥ, κι ας μην φαίνομαι καλό παιδί...
ΕΚΕΙΝΟΣ, ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!
Επί τη ευκαιρία, θα φέρω φωτογραφίες απ' την τελευταία φορά που πήγα τον Ιούλη, γιατί λείπω και εκτός Βόλου. Σ' όποια Εκκλησία κι αν πάω ή εξωκλήσι, είναι πανταχού ΠΑΡΟΝ, όπως και στο εικονοστάσι μου, ακόμα και στο μαξιλάρι μου...
Έναν πρόλογο για τον Ιούλη:
Εκείνη την μέρα, ήξερα πως δεν θα προλάβαινα την Εκκλησία ανοιχτή, γιατί 12 κλείνει.
Παρ' όλα αυτά, πήρα ταξί, μαζί με πολλές βαριές σακούλες, με νερά, λάδια, καθαριστικά, κ.λ.π. για το αγαπημένο προσκυνητάρι.
Πήρα και μια σακούλα λουλούδια, λάδι, φυτιλάκια, κ.λ.π. και θα τα κρέμαγα στην κλειστή πόρτα του Αγίου Νεκταρίου.
12 και 10. Πολύ αργά.
Στον ταξιτζή είπα: "ΆΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ"! Μπορεί και να Τον προλάβω ανοιχτό!"
"Να σε περιμένω; Έχεις πολύ βάρος να κουβαλήσεις μετά." μου είπε ο ταξιτζής που έτυχε να είναι και γνωστός.
"Όχι, φύγε. Δεν βιάζομαι μετά. Θα τα καταφέρω. Έχω κατέβει και με τα πόδια, άλλες φορές."
***
Πάμε φωτογραφίες και μετά στο "αλογάκι"...
Η συγκίνησή μου που ήταν ανοιχτά, δεν περιγράφεται...
ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΣΑ, μέσα απ' τα βάθη της ψυχής μου....
Δυο κοπέλες εμφανίστηκαν μπροστά μου.
"Είμαστε εθελόντριες. Τώρα δεν έχουμε νεωκόρο... Με την ησυχία σας! Δεν βιαζόμαστε! Ανάψ' τε το κεράκι σας..."
Δεν είχα λόγια, μουγκάθηκα. ( Ήθελα να τις πω, πόσο τις ζήλευα για τον Ιερό εθελοντισμό τους, μα σαν ανάξια που είμαι, δεν το ξεστόμισα. Είπα μόνο: "ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ, ΑΞΙΕΣ! ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ!)
Στόλισα όσες εικόνες έφταναν τα τριαντάφυλλά μου. Κράτησα μόνο ένα και για το προσκυνητάρι, όσο μπορούσα πιο γρήγορα, για να μην εκμεταλλευτώ την καλοσύνη τους να με περιμένουν.
...Εκεί που χαιρετούσα, άκουσα τις κοπέλες: "Ένα αλογάκι της Παναγίτσας! Να το πιάσουμε, να το βγάλουμε έξω...."
...Εκεί, βρήκα φωνή.
"Αφήστε το! Ο παπά - Δημήτρης στον Λυκαβηττό, που πήγε στην Θεία Κοινωνία και στην Ιερή Λαβίδα, το είπε: "Θαύμα!"
"Αλογάκι" μπήκε μέσα στο Άγιο Ποτήριο και κάθισε στην μερίδα του Χριστού!
"Θα ήρθε μαζί με τα λουλούδια μου... Τ' απόγευμα θ' ανοίξετε. Δε νομίζω να κάνει κάποιο κακό!"
"Βλέπετε κι εσείς τον παπα - Δημήτρη;"
"Το βλέπω κι αυτόν και άλλους!"
Φωτογράφησα κι ύστερα το αλογάκι εξαφανίστηκε. Δεν είδαμε που πήγε. Πέταξε.
"Περπατούσε" πάντως, πάνω απ' το τζάμι που φυλάσσονται τα Ιερά Οστά Του, κι εμείς οι Πιστοί, ασπαζόμαστε.
***
...Και ερχόμαστε στο χθες το βράδυ (δηλ. ξημερώματα 2 Σεπτέμβρη) που είδα ένα πράσινο αλογάκι, πάνω στο προσκυνητάρι μου.
Φοβήθηκα μην καεί, αλλά μην το δει και η γάτα μου και το κυνηγήσει...
Το παρακολουθούσα και πριν απομακρυνθεί πολύ, ξύπνησα τον άντρα μου να το βγάλει προσεκτικά έξω.
Αυτά!
Βοήθειά μας ο Άγιος Νεκτάριος!
Βοήθειά μας τα πράσινα αλογάκια της Παναγίτσας! (ΚΑΛΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΕΙΝΑΙ. Οι καφέ ακρίδες, λένε, πως είναι φτώχεια, όπως και τα πολλά μυρμήγκια που φέτος περπατάνε στους δρόμους, ακόμα και με φτερά!)
Υγ. Να που ο Άγιος Νεκτάριος ήθελε προτεραιότητα στις φωτογραφίες μου... ! και στην ζωή μου!
...Ανίκανη... αμαρτωλή, μα τολμώ να ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΩ, να κάνει σύντομα ΚΑΛΑ, τον Πανάγο εξ' αίματος και τον Δημήτρη εξ' αποστάσεως, μα φίλο καρδίας...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και Σ'ΧΩΡΑ ΜΕ, ΑΓΙΕ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥ ΝΕΚΤΑΡΙΕ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου