Πρόλαβα και το κερί μου στον Σωτήρα...

...Τον ρώταγα μέρες: "Πού θα με πας του Σωτήρος; Μόνο ΕΣΥ, ξέρεις!"

Μόνη μου δεν έκανα πρόγραμμα.

Να... που με πήγε, ΟΠΟΥ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΚΡΙΝΕ!... πως έπρεπε.

Και στον Ιερό Ναό Του, που τελικά ήταν κλειστός, αλλά μου άνοιξε ο Μανώλης, για να μην κουραστεί ο παπα-Δημήτρης.

Μπαίνοντας στο προαύλιο, είδα πολύ κόσμο στο μεγάλο τραπέζι, έξω απ' το σπιτάκι του παπά - Δημήτρη, κι όσο γινόταν πιο διακριτικά, έτρεξα να προλάβω ανοιχτή την εκκλησία.

...Δεν ήταν όμως, ανοιχτά, κι έτσι ξεκίνησα να φύγω.
Γυρνώντας, με είδε ο παπάς κι η παπαδιά, επέμεναν να καθίσω στο τραπέζι τους, έστω για ένα καφεδάκι και κουλουράκι... πώς να μην καθίσεις, όταν σε  κοιτάζει συγκινημένος ο δάσκαλός σου;
"Α! Ώστε είσαι η Κατερίνα Σταματίου! Η μαθήτριά μου...!"
Δεν ξέρω από πια συζήτηση τον διέκοψα, κι ήταν ακόμα δακρυσμένα τα μάτια του, πάντως, συγκινήθηκα πολύ.
Ο παπά - Δημήτρης επέμενε να μου ανοίξει την Εκκλησιά για το κεράκι μου, ο Μανώλης πρόθυμος, είπε: "Θ' ανοίξω εγώ!"
...Κι έτσι, τρέξαμε κι οι δυο μας, γρήγορα στην Εκκλησιά, γιατί στον Άγιο Γεώργιο, η κηδεία περίμενε...

Μέσα στην Εορταστικά στολισμένη Εκκλησία, είδα και το βιβλίο του δασκάλου μου, σε νέα Έκδοση, επαυξημένη και βελτιωμένη και φυσικά, το αγόρασα.
"Έλα και θα τον προλάβεις, να σου γράψει και αφιέρωση!" είπε ο Μανώλης, μα όταν βγήκαμε απ' τον Ναό, είχαν φύγει όλοι απ' το τραπέζι, εκτός απ' τον παπά - Δημήτρη που με περίμενε να με πάρει με τ' αυτοκίνητο, μην τρέχω με τα πόδια, είναι και μακριά.

Ο ξάδελφος παπα-Δημήτρης, με πήρε μαζί του, να πάμε να χαιρετήσουμε μαζί, τον κοινό μας ξάδελφο Νίκο που Έφυγε νωρίς και απρόοπτα. (Ανακοπή στην θάλασσα).