Α, ρε (σεβασμιότατο- πλησιάζει νότα, από μουσική, αυτό το "ρε", που και γι' αυτό, δεν ξέρω), αν ήξερες, πόσο πολύ στεναχωρέθηκα...
Αν, ήξερες!
Αν ήξερες, σε πόσο κακιά στιγμή, έμαθα πως ο Σύλλογος Ζαγοριανών με ψάχνει... κι η πρώτη σκέψη, τότε, ήταν: "Κάποια εκδρομή, θα κάνουν, άλλη στιγμή, τηλεφωνώ, να μάθω, αν και... απέχω, όχι γιατί αδιαφορώ... αλλά γιατί... πολύ- πολύ πονώ, γιατί ακόμα ματώνει εκείνος ο κρίκος... ο σπασμένος, εκείνος που μου στέρησε, ό,τι μου στέρησε, απ' ότι πιο πολύ, άλλο από τόπο, δεν αγάπησα...
Αν ήξερες!
...Και δε θα μάθεις...
ΕΣΥ, δε χάνεις, μη ξέροντας το "μυστικό".
...Γεννημένη για "χαμένα", μόνο εγώ!
ΔΕ μπορεί, κάποιος σοβαρός λόγος, θα υπάρχει γι' αυτό, είμαι σίγουρη!
Τό έμαθα σύντομα, μπορεί και ξημερώματα 24, όταν πέτυχα ανάρτηση για την Εκδήλωση, με θέμα:
"Παναγία Ράσοβα, Ζαγοράς",
που ποτέ δεν πήγα να Προσκυνήσω, ούτε καν μ' αξίωσε, να "χαρώ", ένα δικό σου... "δωρεάν" και "Αξίας" μάθημα, τώρα στα γεράματα...
Άτυχη, είμαι πολύ, αν και τώρα, γράφοντας, σκέφτομαι πως αν το μάθαινα εγκαίρως και ερχόμουνα, ίσως και να μην το άντεχα...
Δεν ξέρω.
Τελικά, ΜΟΝΟ η Παναγία ξέρει, που με "σπρώχνει" να πάω, που μ' εμποδίζει και γιατί.
Φτωχή τω πνεύματι, ίσως ποτέ δε μάθω...
...Πρώτη σκέψη, μόλις το έμαθα: "ελπίζω, κάποιος ν' αναξιώθηκε να κρατήσει βιντεάκι..."
Δεν ξέρω, αν έγινε.
Ξέρω, ότι μόλις είδα 3 φωτογραφίες, πρωί 26/11/18.
Ξέρω, είναι σα να στάθηκα, μπροστά σε Ιερό, χώρος άβατος για αμαρτωλές γυναίκες...
"Κατ' εξακουλούθησιν κλέφτρα", είχα το θράσσος, να "κλέψω" άλλων κερδισμένες στιγμές, και κάπου εκεί, ενώ έβλεπα λίγα για μένα γνωστά πρόσωπα, μα τόσο σεβαστά κι αγαπημένα, έψαχνα το αόρατο, το μη υπαρκτό, εφόσον και δεν συνέβει... το που θα ήμουνα, περίπου... αν παρευρισκόμουνα κι εγώ, εκεί...
...Νοερά, με είδα γονατιστή στο πάτωμα, πολύ κοντά σου, με σκυμμένο το κεφάλι για να μη φαίνομαι ή ενοχλώ το κοινό, μα με υπερυψωμένο και τρεμάμενο το δεξί μου χέρι, κρατώντας μια πολύ σαράβαλο φωτο-μηχανή, προσπαθώντας να κρατήσω "ζωντανές" στιγμές, δεν είμαι σίγουρη όμως, αν θα άντεχε κι αυτή ή αν θα με "υπάκουγε", γιατί έχει κι αυτή, ένα τρόπο ν' "αντιδράει", σε πολύ "δυνατές" στιγμές.
Νά 'σαι γερός και "ΧΡΗΣΙΜΟΣ", πάντα, σεβαστέ μου δάσκαλε κι ΑΞΙΟΙ οι σωστοί σου "μαθητάδες"...
Σ'χώρα με για τις πολλές "απουσίες" σε ότι αφορά το χωριό, και για το τερατώδες θράσος μου, να φέρω τα "κλεμμένα" μου, εδώ, εδώ που ο "φάκελος" αντέχει, μόνο ότι είδα κι έζησα...
...Ο τσίγκος κλαίει. Βρέχει με ρυθμό. Χοντρές οι σταγόνες και αργές, ίσα που να καταλάβω...πως, ίσως, μ' "άκουσε" κι ο ουρανός...
Όχι, δεν το λένε κύμα Πηνελόπης...
Σημάδι Παναγίας Ράσοβας, Ζαγοράς, το λένε...
Υγ. Και σταμάτησε γρήγορα, μόλις κατάλαβε ότι "ΕΛΗΦΘΗ".
Αν, ήξερες!
Αν ήξερες, σε πόσο κακιά στιγμή, έμαθα πως ο Σύλλογος Ζαγοριανών με ψάχνει... κι η πρώτη σκέψη, τότε, ήταν: "Κάποια εκδρομή, θα κάνουν, άλλη στιγμή, τηλεφωνώ, να μάθω, αν και... απέχω, όχι γιατί αδιαφορώ... αλλά γιατί... πολύ- πολύ πονώ, γιατί ακόμα ματώνει εκείνος ο κρίκος... ο σπασμένος, εκείνος που μου στέρησε, ό,τι μου στέρησε, απ' ότι πιο πολύ, άλλο από τόπο, δεν αγάπησα...
Αν ήξερες!
...Και δε θα μάθεις...
ΕΣΥ, δε χάνεις, μη ξέροντας το "μυστικό".
...Γεννημένη για "χαμένα", μόνο εγώ!
ΔΕ μπορεί, κάποιος σοβαρός λόγος, θα υπάρχει γι' αυτό, είμαι σίγουρη!
Τό έμαθα σύντομα, μπορεί και ξημερώματα 24, όταν πέτυχα ανάρτηση για την Εκδήλωση, με θέμα:
"Παναγία Ράσοβα, Ζαγοράς",
που ποτέ δεν πήγα να Προσκυνήσω, ούτε καν μ' αξίωσε, να "χαρώ", ένα δικό σου... "δωρεάν" και "Αξίας" μάθημα, τώρα στα γεράματα...
Άτυχη, είμαι πολύ, αν και τώρα, γράφοντας, σκέφτομαι πως αν το μάθαινα εγκαίρως και ερχόμουνα, ίσως και να μην το άντεχα...
Δεν ξέρω.
Τελικά, ΜΟΝΟ η Παναγία ξέρει, που με "σπρώχνει" να πάω, που μ' εμποδίζει και γιατί.
Φτωχή τω πνεύματι, ίσως ποτέ δε μάθω...
...Πρώτη σκέψη, μόλις το έμαθα: "ελπίζω, κάποιος ν' αναξιώθηκε να κρατήσει βιντεάκι..."
Δεν ξέρω, αν έγινε.
Ξέρω, ότι μόλις είδα 3 φωτογραφίες, πρωί 26/11/18.
Ξέρω, είναι σα να στάθηκα, μπροστά σε Ιερό, χώρος άβατος για αμαρτωλές γυναίκες...
"Κατ' εξακουλούθησιν κλέφτρα", είχα το θράσσος, να "κλέψω" άλλων κερδισμένες στιγμές, και κάπου εκεί, ενώ έβλεπα λίγα για μένα γνωστά πρόσωπα, μα τόσο σεβαστά κι αγαπημένα, έψαχνα το αόρατο, το μη υπαρκτό, εφόσον και δεν συνέβει... το που θα ήμουνα, περίπου... αν παρευρισκόμουνα κι εγώ, εκεί...
...Νοερά, με είδα γονατιστή στο πάτωμα, πολύ κοντά σου, με σκυμμένο το κεφάλι για να μη φαίνομαι ή ενοχλώ το κοινό, μα με υπερυψωμένο και τρεμάμενο το δεξί μου χέρι, κρατώντας μια πολύ σαράβαλο φωτο-μηχανή, προσπαθώντας να κρατήσω "ζωντανές" στιγμές, δεν είμαι σίγουρη όμως, αν θα άντεχε κι αυτή ή αν θα με "υπάκουγε", γιατί έχει κι αυτή, ένα τρόπο ν' "αντιδράει", σε πολύ "δυνατές" στιγμές.
Νά 'σαι γερός και "ΧΡΗΣΙΜΟΣ", πάντα, σεβαστέ μου δάσκαλε κι ΑΞΙΟΙ οι σωστοί σου "μαθητάδες"...
Σ'χώρα με για τις πολλές "απουσίες" σε ότι αφορά το χωριό, και για το τερατώδες θράσος μου, να φέρω τα "κλεμμένα" μου, εδώ, εδώ που ο "φάκελος" αντέχει, μόνο ότι είδα κι έζησα...
...Ο τσίγκος κλαίει. Βρέχει με ρυθμό. Χοντρές οι σταγόνες και αργές, ίσα που να καταλάβω...πως, ίσως, μ' "άκουσε" κι ο ουρανός...
Όχι, δεν το λένε κύμα Πηνελόπης...
Σημάδι Παναγίας Ράσοβας, Ζαγοράς, το λένε...
Υγ. Και σταμάτησε γρήγορα, μόλις κατάλαβε ότι "ΕΛΗΦΘΗ".
Στιγμιότυπα απο την εκδήλωση του συλλόγου Ζαγοριανών Βόλου στην κατάμεστη αίθουσα Gallery x κατά την οποία πραγματοποιηθηκε η ομλία του κ. Διαμαντάκου,για την Παναγία Ράσοβα της Ζαγοράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου