Και περπατούσα και περπατούσα...
...ένα Σημάδι Του, ζητούσα.
Είχα επισκεφθεί ήδη, δυο μοναστήρια.
Είχα διανύσει ήδη, πόσα χιλιόμετρα...
Σε λίγο θα έφτανα κοντά Του και δεν ήξερα... αν με ήθελε...
Ανεβαίνοντας το βουνό, έβλεπα τούφες - τούφες κυκλάμινα, λες και κάποιος τα είχε φυτέψει, έτσι, ξεκάρφωτα και είπα μέσα μου, "πουλάκια (κυκλάμινα) βλέπουν τα ματάκια μου... απλά, δεν υπάρχουν! Με γελούν τα μάτια μου..."
Στο Πήλιο, ακόμα και νύχτα, ακόμα και τρέχοντας με 200 που δεν γίνεται, μπορώ να σου πω, που είδα ροζ κεφαλάκι, να σταματήσεις και να το δείς, ακόμα και να το κόψεις.
Εκεί όμως, στο Πήλιο, φυτρώνουν αλλιώς. Είναι γεμάτες οι πλαγιές, είναι μεγάλες οι παρέες, απλά, δεν φαίνονται πολύ, γιατί πέφτουν τα ξερόφυλλα των δέντρων ή τα σκεπάζουν οι φτέρες και τα μεγαλύτερα αγριόχορτα, δεν τα βλέπεις και τα πατάς, επειδή το Πήλιο έχει πυκνή βλάστηση!
Σ' αυτό το βουνό, (ΟΘΡΥΣ) είδα άλλου είδους φύτρωμα.
Ωστόσο, ήθελα να περπατήσω, να "δοκιμάσω" τα ματάκια μου....
Έτσι, ενώ οι άλλοι ακόμα ήταν στην Έκθεση του προηγούμενου Μοναστηριού, έτρεξα, πήγα στον οδηγό και του είπα:
"Όταν θ' ανέβουν όλοι, μη με ψάξεις. Θα πάρω τον κατήφορο... να βγάλω φωτογραφίες και όπου με βρεις, σταμάτα!"
Και περπατούσα και περπατούσα, που λες, και...
(...Κι απ' ότι είδα, οι φωτογραφίες ήρθαν μπερδεμένες, γιατί είχα στα χέρια δυο μηχανές, τελείωναν κάρτες, τελείωναν οι μπαταρίες, άλλαζα, ας είναι, θα περιγράψω εν ολίγοις, και δεν πειράζει.)
Μια στροφή, τίποτα. δεύτερη τίποτα, δεν είχα και ιδιαίτερες αντοχές, είχα κοιμηθεί μόνο μισή ώρα για νύχτα (κι αυτή, λάθος!) η λογική και η υγεία μου έλεγε "σταμάτα", μα τα πόδια, επέμεναν να περπατούν.
.
..Ώσπου, βλέπω ένα βελανίδι!!!
Ώ, Σωτήρα μου, τί μου δίνεις!!!
(Έχω κι άλλα "ενθύμια" από βελανίδια δικά ΤΟΥ!)
Βρήκα και δεύτερο και τρίτο, μετά.
...Τα μάζευα, λες κι είχα βρει διαμάντια.
Είχα ξεχάσει τα κυκλάμινα, δεν είχε νόημα να συνεχίσω τον ποδαρόδρομο....
Ήδη, μου είχε δώσει το Σημάδι ΤΟΥ, έφτανε.
Παρακάτω, έπιασα μια άκρη, δεξιά και στάθηκα.
Κάπου εκεί, ήταν ένα χοντρό λάστιχο και σκόνταψε το πόδι μου.
Είχα και το νου μου, κοιτάζοντας πίσω, μην περάσει το λεωφορείο και δεν με δουν!
...Κοιτάζω να δω που σκόνταψα... και τί να δω;
Μια τούφα κυκλάμινα στα πόδια μου!!!
Παραλίγο, να τα πατήσω!!!
Τί να σας λέω... για εσωτερική χαρά...!
Κι ύστερα:
....Όταν φτάσαμε, πριν μπούμε στο μοναστήρι, βρήκα πολλά βελανίδια, ακόμα και κυκλάμινα!
Δοξασμένο τ' Όνομά ΤΟΥ, μ' ήθελε!...
Ίσως και να με περίμενε!
ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΟΣ, ξέρει!
Έχω πάει στη ζωή μου, αρκετές εκδρομές.
Αυτή όμως, δεν θα την ξεχάσω ποτέ, γιατί ο παπα-Δημήτρης, έψελνε απ' την ώρα που ξεκινήσαμε το πρωί, μέχρι που γυρίσαμε το βράδυ.
Έκλεισε ο λαιμός του, σίγουρα δε θα είχε "φωνή για την Πέμπτη", όπως είπε και ο ίδιος!
Καθόμουνα μόνη μου, άκουγα, προσευχόμουνα, ΄"Ιερό Προσκύνημα", με όλη την σημασία των λέξεων.
ΑΞΙΟΣ και προσωπικά, τον "Ευχαριστώ", αφάνταστα!
************************************************
Εδώ θα κάνω μια ΣΤΑΣΗ, για να φέρω τα βιντεάκια που μόλις, ανέβηκαν:
**********************************************************
...ένα Σημάδι Του, ζητούσα.
Είχα επισκεφθεί ήδη, δυο μοναστήρια.
Είχα διανύσει ήδη, πόσα χιλιόμετρα...
Σε λίγο θα έφτανα κοντά Του και δεν ήξερα... αν με ήθελε...
Ανεβαίνοντας το βουνό, έβλεπα τούφες - τούφες κυκλάμινα, λες και κάποιος τα είχε φυτέψει, έτσι, ξεκάρφωτα και είπα μέσα μου, "πουλάκια (κυκλάμινα) βλέπουν τα ματάκια μου... απλά, δεν υπάρχουν! Με γελούν τα μάτια μου..."
Στο Πήλιο, ακόμα και νύχτα, ακόμα και τρέχοντας με 200 που δεν γίνεται, μπορώ να σου πω, που είδα ροζ κεφαλάκι, να σταματήσεις και να το δείς, ακόμα και να το κόψεις.
Εκεί όμως, στο Πήλιο, φυτρώνουν αλλιώς. Είναι γεμάτες οι πλαγιές, είναι μεγάλες οι παρέες, απλά, δεν φαίνονται πολύ, γιατί πέφτουν τα ξερόφυλλα των δέντρων ή τα σκεπάζουν οι φτέρες και τα μεγαλύτερα αγριόχορτα, δεν τα βλέπεις και τα πατάς, επειδή το Πήλιο έχει πυκνή βλάστηση!
Σ' αυτό το βουνό, (ΟΘΡΥΣ) είδα άλλου είδους φύτρωμα.
Ωστόσο, ήθελα να περπατήσω, να "δοκιμάσω" τα ματάκια μου....
Έτσι, ενώ οι άλλοι ακόμα ήταν στην Έκθεση του προηγούμενου Μοναστηριού, έτρεξα, πήγα στον οδηγό και του είπα:
"Όταν θ' ανέβουν όλοι, μη με ψάξεις. Θα πάρω τον κατήφορο... να βγάλω φωτογραφίες και όπου με βρεις, σταμάτα!"
Και περπατούσα και περπατούσα, που λες, και...
(...Κι απ' ότι είδα, οι φωτογραφίες ήρθαν μπερδεμένες, γιατί είχα στα χέρια δυο μηχανές, τελείωναν κάρτες, τελείωναν οι μπαταρίες, άλλαζα, ας είναι, θα περιγράψω εν ολίγοις, και δεν πειράζει.)
Μια στροφή, τίποτα. δεύτερη τίποτα, δεν είχα και ιδιαίτερες αντοχές, είχα κοιμηθεί μόνο μισή ώρα για νύχτα (κι αυτή, λάθος!) η λογική και η υγεία μου έλεγε "σταμάτα", μα τα πόδια, επέμεναν να περπατούν.
.
..Ώσπου, βλέπω ένα βελανίδι!!!
Ώ, Σωτήρα μου, τί μου δίνεις!!!
(Έχω κι άλλα "ενθύμια" από βελανίδια δικά ΤΟΥ!)
Βρήκα και δεύτερο και τρίτο, μετά.
...Τα μάζευα, λες κι είχα βρει διαμάντια.
Είχα ξεχάσει τα κυκλάμινα, δεν είχε νόημα να συνεχίσω τον ποδαρόδρομο....
Ήδη, μου είχε δώσει το Σημάδι ΤΟΥ, έφτανε.
Παρακάτω, έπιασα μια άκρη, δεξιά και στάθηκα.
Κάπου εκεί, ήταν ένα χοντρό λάστιχο και σκόνταψε το πόδι μου.
Είχα και το νου μου, κοιτάζοντας πίσω, μην περάσει το λεωφορείο και δεν με δουν!
...Κοιτάζω να δω που σκόνταψα... και τί να δω;
Μια τούφα κυκλάμινα στα πόδια μου!!!
Παραλίγο, να τα πατήσω!!!
Τί να σας λέω... για εσωτερική χαρά...!
Κι ύστερα:
....Όταν φτάσαμε, πριν μπούμε στο μοναστήρι, βρήκα πολλά βελανίδια, ακόμα και κυκλάμινα!
Δοξασμένο τ' Όνομά ΤΟΥ, μ' ήθελε!...
Ίσως και να με περίμενε!
ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΟΣ, ξέρει!
Έχω πάει στη ζωή μου, αρκετές εκδρομές.
Αυτή όμως, δεν θα την ξεχάσω ποτέ, γιατί ο παπα-Δημήτρης, έψελνε απ' την ώρα που ξεκινήσαμε το πρωί, μέχρι που γυρίσαμε το βράδυ.
Έκλεισε ο λαιμός του, σίγουρα δε θα είχε "φωνή για την Πέμπτη", όπως είπε και ο ίδιος!
Καθόμουνα μόνη μου, άκουγα, προσευχόμουνα, ΄"Ιερό Προσκύνημα", με όλη την σημασία των λέξεων.
ΑΞΙΟΣ και προσωπικά, τον "Ευχαριστώ", αφάνταστα!
************************************************
Εδώ θα κάνω μια ΣΤΑΣΗ, για να φέρω τα βιντεάκια που μόλις, ανέβηκαν:
**********************************************************
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου