Η καλύτερη μετάνοια!

Κάτι έγραφα εδώ, για ένα κεράκι. (Στο Υστερόγραφο, εκεί στον πρόλογο)
Ας εξηγήσω, λοιπόν.
Πρωί - πρωί, ξαναάπλωνα τα λίγο βρεγμένα μου κι ακούω τακουνάκια...
Τακ τακ και κουβεντούλα.
Κατάλαβα ποιες κυρίες ήταν και περίπου, που πήγαιναν.
"Καλημέρα, Γυναίκες! Στον Άγιο Νεκτάριο, πάτε;" ρώτησα απ' το μπαλκόνι.
"Να σας δώσω να μ' ανάψετε κι εμένα ένα κεράκι;"
"Ναι!" είπαν και οι δυο, μ' ένα στόμα, μια φωνή.

Με περίμεναν, λιγάκι, μέχρι να βρω ψιλά.
Το πως θα το έπιαναν, ήταν ένα θέμα.
Βρήκα την λύση να το βαρύνω, τυλίγοντάς το σ' ένα κομμάτι χαρτιού κουζίνας, το ασφάλισα και μ' ένα ξύλινο τσιμπιδάκι απλώματος ρούχων, μια χαρά, ο στόχος, κοντά τους!
Δεν είχαν απλώσει χέρια, λογικό ήταν να πέσει κάτω και να αναγκαστεί η πιο εύσωμη, να σκύψει να το πάρει.
Μπροστά στα πόδια της είχε φτάσει.
Ντράπηκα και της είπα: "Συγγνώμη" που σ' έκανα να σκύψεις. Πες πως έκανες μια παραπάνω μετάνοια στην Εκκλησιά! Η καλύτερη μετάνοια!
Συγκινήθηκα, δεν το συζητάμε.
Αν περίμεναν όμως, να ντυθώ και να πάω κοντά τους, να το δώσω, θα έχαναν χρόνο, κι είχαν αρκετό δρόμο μπροστά τους!
Γι' αυτό, μάλλον, πήγαιναν και πρωί - πρωί. 8 και τέταρτο ήταν, όταν μου ευχήθηκαν:
"Βοήθειά σου, Κατερίνα!"
κι εγώ ανταπέδιδα:
"Και δική σας, κορίτσια! Σας Ευχαριστώ! Να είστε ΚΑΛΑ!"