Αυτή την φωτογραφία την δανείστηκα από ΕΔΩ και σας παραπέμπω (Αν θέλετε), να διαβάσετε ολόκληρη την ανάρτηση, με τίτλο:
Μπείτε στον Πανάγιο Τάφο: Εδώ είναι το κουβούκλιο όπου ετάφη ο Ιησούς και από όπου, τρεις μέρες μετά αναστήθηκε.
***
Επίσης, σας παραπέμπω και ΕΔΩ, που εξηγεί πως:
"
"Μάρτυρες" θεωρούνται αυτοί που ΕΙΔΑΝ και όχι αυτοί που ΔΕΝ είδαν"
***...Και εν συντομία, (όσο γίνεται) θέλω να "κρατήσω" στην σελίδα μου, κάποιες σημαντικές στιγμές μου, ΑΝΩΤΕΡΕΣ, αυτών των ημερών...
...Έχει πολλά κενά της ζωής μου αυτό το blog, είμαι πολύ μικρή για να αποδείξω που πήγα, τι είδα, τι δεν είδαν άλλοι και τι αξιώνει τον καθένα μας, ΑΝ ΕΚΕΙΝΟΣ, θέλει, να δούμε!
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ακούω και διαβάζω διάφορα.
Αναλόγως τον χρόνο μου και τα "κέφια" μου, αναμεταδίδω.
...Φέτος όμως, "ΚΑΤΙ" άλλαξε...
...Δεν πήγα ποτέ μου στα Ιεροσόλυμα, ήξερα όμως, πως μια γιαγιά, μαμά γνωστού μου, πήγε Προσκυνηματική εκδρομή, Εκεί, πριν λίγες μέρες.
...Δεν ήξερα όμως, πως σε πολύ δύσκολή μου στιγμή, θα συναντούσα τυχαία τον γιο που θα μου "χάριζε" μέρος του Θαύματος του Πανάγιου Τάφου, με ένα βαμβακάκι λαδάκι, απ' την πιο Ιερή ακοίμητη κανδήλα...
Το ίδιο βράδυ ήταν που μετά από ολονύκτια Προσευχή (και διάβασμα δύο βιβλίων - άλλη στιγμή, ίσως αναφερθώ στις "Συμπτώσεις"...για "κάποιους"), τόλμησα να σταυρώσω με το Άγιο για μένα, λαδάκι, σε άρρωστο σημείο του σώματός μου... να Προσευχηθώ βαθιά και να ζητήσω, να με βοηθήσει, έστω κι από μακριά, με την ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ και ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ...
...Δεν θα πω, περισσότερα.
Θα πω μόνο, πως η Πρώτη "ευωδία" που ένιωσα την στιγμή που παρέλαβα το Άγιο Λαδάκι, μαζί με 5 σταυρουδάκια (με σκοπό να τα χαρίσω άγνωστο σε ποιούς - τα "δώρα" μου είναι "τέτοια", "μικρά" και αυθόρμητα σε όποιον γνωστό, ακόμα και άγνωστο δω, πως έχει "ανάγκη".) δεν έχει καμία σχέση με την "ΕΥΩΔΙΑ" που πλημμύρισε στο μαξιλάρι μου και στο ΟΛΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ, που "πλημμύρισε" στην χθεσινή μέρα μου!...
...Δεν πήγα εγώ στο ΘΑΥΜΑ...
Εκείνο ήρθε σε μένα... για να με δυναμώσει, κι άλλο...
...Κι εγώ, όσο ασήμαντη ή αμαρτωλή, να τα μοιράσω σε άλλους, όποιους θα έφερνε ο "δρόμος" μου... κι ίσως για κάποιον λόγο, έπρεπε να παραλάβουν... κι εκείνοι.
...Βιβλίο ολόκληρο, να το αναλύσω.
Δεν υπάρχει και λόγος.
Άλλαξα τακτική.
Την Πίστη την ζεις! Λες λιγότερα, μέχρι να την ΖΗΣΕΙ και ο άλλος και μετά οι λέξεις και οι εξηγήσεις είναι περιττές. Καταλήγουν κήρυγμα που απ' το ένα αυτί μπαίνουν, κι απ' τ' άλλο βγαίνουν... ΑΝ δεν υπάρχει "κατάλληλο" έδαφος... να "κάτσουν".
...Κι έπειτα, ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΦΩΣ, ξέρει καλύτερα... που θα "κάτσει", για πόσο και γιατί.
Εν συντομία... μια σταλιά λαδωμένο βαμβακάκι, σε ελάχιστο χαρτάκι αλουμινόχαρτο, χωρίστηκε στα δυο, μόλις έφτασα στο σπίτι μου.
Μισό για μένα, μισό για μια φίλη μου.
Με το δικό μου σταυρώθηκα και ξάπλωσα μαζί του, για ύπνο... που ήταν "ξύπνιο" Προσευχής...
...Η ΔΥΝΑΤΗ ΕΥΩΔΙΑ με σήκωσε άυπνη και ταυτόχρονα ακούστηκε το κουδούνισμα του τηλεφώνου.
...Αν η ζωή μπορεί να περιγραφεί και ως τρικυμιώδη θάλασσα, τότε, ΝΑΙ, "περπάτησα" άβρεχη (χθες), πάνω στα κύματα, με "ΑΡΩΜΑ ΔΥΝΑΜΗΣ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ"... απ' τα Ιεροσόλυμα.
Εν ολίγοις, το ήδη μισό ΙΕΡΟ "βαμβακάκι", το ήδη χρησιμοποιημένο, μοιράστηκε στα δυο, με μια γυναίκα που πρώτη φορά συνάντησα στην ζωή μου.
"Μα είναι χρησιμοποιημένο από μένα... Δεν συχαίνεσαι;"
"ΟΧΙ, αφού είναι από ΕΚΕΙ!"
(Θυμήθηκα την Αγία Κοινωνία ... και το "ΙΕΡΟ κουταλάκι" σε πόσα στόματα με μικρόβια μπαίνει, ΚΙ ΟΜΩΣ, απ' αυτό δεν αρρώστησε κανείς! (Πιο μικρή παρένθεση, κι ας έχω εγώ ένα "πάθημα" που ποτέ δεν κατέγραψα, παρά μόνο κωδικοποιημένα... Αναρωτιέμαι γι' αυτό ακόμα, κι ελπίζω να μου φέρει στη ζωή ΕΚΕΙΝΟΣ, έναν ΑΞΙΟ ΠΙΣΤΟ όμως ΓΕΡΟΝΤΑ που θα μου εξηγήσει, με ΦΩΝΗ ΑΝΩΤΕΡΗ κι όχι την δική του... Οι γυναίκες... δύσκολα συναντούμε "τέτοιους" γέροντες... ίσως στην εποχή μας και να σπανίζουν.))
Κι εν πολλοίς... δεν κατάλαβα για πότε χάρισα κιόλας, ΗΔΗ, τα τρία σταυρουδάκια... σε άγνωστες γυναίκες για μένα, μέχρι χθες, ενώ ήταν ΤΟΣΟ ΠΟΛΥΤΙΜΑ για μένα... για άτομα που γνωρίζω και αγαπώ...
...Θα περιγράψω ΜΟΝΟ για το πρώτο που έδωσα...
...Κάπου εκεί που η αγωνία χτύπησε κόκκινο, κι έφερε μέχρι και ιδρώτα, σε μια αρκετά κρύα μέρα και μια κυρία με "πρόσεξε", ρωτώντας με: "Έχετε κάτι; Γιατί ανησυχείτε, τόσο;" και μου χαμογέλασε...
...Την κοίταξα, δεν είπα τίποτα, δε μου βγήκε λαλιά, ούτε χαμόγελο, ούτε κλάμα, αργότερα το σκέφτηκα, ότι, μπορεί να ήταν και ένα είδος "ειρωνίας", μπορεί εκείνη ήδη να είχε καταλάβει την "διάγνωση", πριν κάνω εγώ την νέα εξέταση...
...Κάπου εκεί, έψαξα στην τσάντα μου και έβγαλα το ένα σταυρουδάκι και το κράτησα σφιχτά στα χέρια μου...
Ήξερα πως αυτό ήδη είχε πάρει τον "δρόμο" του... μα δεν ήξερα που τελικά, θα καταλήξει...
...Έφευγα από εκεί, χαρούμενη μεν... κλαμμένη εσωτερικά για την ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ και το άκουσμα των Προσευχών μου...κ.λ.π.
...Κι ενώ ή πόρτα της γρήγορης Φυγής, ήταν μπροστά μου, κι έπρεπε να τρέξω... πριν μου "κλέψουν" το "όνειρο", το χέρι μου μπήκε ασυναίσθητα στην τσέπη της ζακέτας μου, κι έψαξε το σταυρουδάκι.
"Κάτι" μου έλεγε πως "έπρεπε" να παραδοθεί κάπου εκεί...
...Ούτε ήξερα, που.
Όλα "εξελίσσονταν" σαν υπνοβασία...
...Με είδα να στρίβω απ' την έξοδο και να ψάχνω μια κοπέλα... που έτυχε νωρίτερα να μιλήσω για λίγο μαζί της.
"Συγγνώμη... Να σε ρωτήσω κάτι προσωπικό; Πιστεύεις;"
Το χέρι μου ήταν ήδη μέσα στην τσέπη μου, κρατούσε σφιχτά το σταυρουδάκι, έτοιμο να βγει, να "χαριστεί"...
"ΟΧΙ!...", ακούω και το χέρι μου "πάγωσε" στην τσέπη μου... όχι, όμως για πολύ... γιατί η κοπέλα βρήκε την δύναμη, να συνεχίσει την πρότασή της:
"ΓΙΑΤΙ, πριν ένα χρόνο... ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΜΑΝΝΑ ΜΟΥ..." και τα μάτια της πλημμύρισαν δάκρυα που προσπάθησε να σκουπήσει με τον αγκώνα της, γιατί κάτι κρατούσε, δεν ήθελε να τα δουν άλλοι, κι είχαν φθάσει ήδη στα μάγουλά της..
...Εδώ είμαστε.
Ήθελα να την αγκαλιάσω, να της πω, πολλά.
Δεν το έκανα όμως.
Το χέρι μου βγήκε από μόνο του και το στόμα μου της έλεγε:
"Ήθελα να σου χαρίσω ΑΥΤΟ, ένα σταυρουδάκι απ' τα Ιεροσόλυμα, αλλά..."
δεν πρόλαβα να συνεχίσω, ούτε που το είχε δει.
...Σα να ήταν φακελάκι, που παίρνουν στα κρυφά κάποιοι γιατροί...
την ακούω κλαίγοντας με λυγμό, (σε ανάμνηση σίγουρα, του πόνου της μαμά της), να μου λέει:
"Σε παρακαλώ, βάλ' το μου σ' αυτό το τσεπάκι στο παντελόνι μου, να το βάλω στο εικόνισμα της μαμάς μου..."
Τι να συνεχίσω;
Χρειάζονται κι άλλα λόγια και επεξηγήσεις;
...Κάπως έτσι "μπερδέψαμε" την Αληθινή Πίστη μας και χαθήκαμε στον δρόμο, με τις πολλές λέξεις, αποδείξεις και στραβοδρομίσεις... με τις Αλήθειες και τα Ψέμματα...
Ένα ξέρω, απ' όσα μ' "Αξιώνει" να ζω και να "ξέρω".
Το πρώτο μου σταυρουδάκι πήγε εκεί, που ΕΚΕΙΝΟΣ, θέλησε...
"Κάτι" έχει να της πει, αυτής της κοπέλας, να της "δείξει", να της "μαλακώσει" τον πόνο, μέχρι να φύγει ο "θυμός" και να καταλάβει... πως η μαμά της είναι ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ και κοντά της, μαζί με τον Χριστό μας, κι ας νομίζει εκείνη, πως έχει "απομακρυνθεί"...!
...Κι ύστερα, χωρίς καν λόγια και αποχαιρετισμούς με λέξεις, σιωπώντας και οι δυο, (μ' ένα "κρυφό κι ΑΝΩΤΕΡΟ δούναι - λαβείν), αφού αλληλοκοιταχτήκαμε βαθιά στα μάτια, έφυγα... πιο "ελαφριά", όπως φεύγω και από δω, απ' αυτή την ανάρτηση.
Υγ.
...Είχα ξυπνήσει για πολλές δουλειές, εξωτερικές, σήμερα...
ΜΑ, ΤΑ "ΣΗΜΑΔΙΑ" ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ, με "κράτησαν" εδώ.
...Πάντα βρίσκω έναν ΑΝΩΤΕΡΟ ΛΟΓΟ, για ότι προκύπτει στην ζωή μου, κι έτσι τη "ζω", σε συνδυασμό και με το τι "γράφω".
...Όλα μπορούν να περιμένουν.
Σίγουρα Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΔΗΓΟΣ, ξέρει που μας πάει και πότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου