Άγιοι Πάντες - Ελίτσα - Πουρίου, Ζαγοράς, Μουσική, Ιούλης 2019
Κι ύστερα ήρθε ο Ιούλης, θυμίζοντάς μου μια παροιμία που λέει:
"Όταν οι άνθρωποι προγραμματίζουν, ο Θεός, γελάει!"
(Κάτι γράφω εδώ, στον Ιούνη)
Να, λοιπόν, που ξαναπήγαινα στους Αγίους Πάντες, πιο χαλαρή και για μπάνιο!
Άσπρο Άλογο στον δρόμο μου (δεν έγραψα στον Ιούνη, 3 είχα δει, τότε! και κόκκινο και μαύρο).
Του μίλησα... Με άκουσε...
Κι έφτασα για δεύτερη φορά, χωρίς να κάνω πρώτα μπάνιο, φυσικά!
...Κι έδειχνε από μακριά ότι Γιόρταζε, κι ας περάσαν τόσες μέρες!
Ήταν πια, Παρασκευή, 12 Ιούλη 19, μεσημέρι.
Ήμασταν και λίγο βιαστικοί, γιατί περιμέναμε έναν μάστορα, μα εγώ, ένα παρόν ΕΚΕΙ, θα το προλάβαινα.
Το μπάνιο δεν μ' ένοιαζε ιδιαίτερα.
Έτσι που έχουν ανακατευτεί τα βράχια απ' την πλημμύρα, έχει γίνει δύσκολο το κολύμπι εκεί.
Λέω: "Πάμε!", μόνο για να τρέξω στους Άγιους Πάντες!
Όχι, δεν είναι κενό. Λευκή - σκέτη- φώτο, είναι!
Όλα πανέμορφα και περιποιημένα απ' έξω, χάρηκα!
Με τα ξερά πλατανόφυλλα δεν μπορείς να θυμώσεις, γιατί είναι εξωκλήσι και δεν έχει νεωκόρο να σκουπίζει κάθε τρις και λίγο!
Όμορφη γενική ανακαίνιση και με περίμεναν πολλά σβηστά καντηλάκια!
Όμως, το χρονόμετρο μετρούσε... αντίστροφα, κι εγώ ακόμα, "έψαχνα" έναν - έναν τους Αγίους!
Άλλαξαν θέσεις, έπρεπε να τους βρω, να τους "μιλήσω"...
Τότε, εκεί που ήμουνα στα χαμένα, που δεν προλάβαινα να τα ανάψω όλα και ένιωθα "τύψεις", ήρθε μια κοπελίτσα.
Μπήκε και ξαναβγήκε, αμέσως.
"Πέρασε", της είπα, "να προσευχηθείς". Εγώ μπορώ να περιμένω έξω για λίγο. Θ' ανάψω τα καντηλάκια και θα φύγω."
"...Όχι..." είπε η κοπελίτσα, δειλά. "Είδα την πόρτα ανοιχτή και νόμισα πως την ξέχασα εγώ!"
"Κλειστή ήταν. Εγώ την άνοιξα. Έλα, αν θες, ν' ανάψουμε μαζί τα καντηλάκια", της είπα.
Τότε είδα που είχε ακουμπήσει την κιθάρα της.
"Ήρθα ν' απομονωθώ λίγο, να κάνω λίγο πρόβα, να μην σας ενοχλώ.... θα πάω πιο πέρα".
"Όχι, κορίτσι μου! Εδώ κοντά να κάτσεις! Να, στο παγκάκι, στ' άλλο! Μ' αρέσει ν' ακούω κιθάρα, σίγουρα θ' αρέσει και στους Αγίους!"
Η κοπελίτσα είπε "ΟΧΙ" με τον τρόπο της, έβγαλε απ' την θήκη την κιθάρα της, κι εγώ μπήκα ξανά μέσα στο εκκλησάκι, να δω, τι προλάβαινα να κάνω, όχι τόσο για την γκρίνια του άντρα μου, όσο για το ότι θα πήγαινε στο σπίτι ο μάστορας και δεν θα μας έβρισκε.
...Αφού προσευχήθηκα και ζήτησα συγγνώμη που δεν θα τα άναβα όλα, ακούστηκαν απαλές νότες κιθάρας... (Καθυστερούσα κι η κοπέλα αποφάσισε να μη χάνει κι άλλο χρόνο, φαίνεται!
...Ανατρίχιασα. Ένιωσα σα να μου απαντούσαν οι Άγιοι, "δεν πειράζει! Αρκεί που ήρθες! Αρκεί που έφερες νέα "δώρα"..."
Κι ύστερα, φεύγοντας, την έψαξα.
Το κορίτσι με την κιθάρα, είχε κρυφτεί ψηλά, πίσω απ' τα βράχια, διακριτικότατη.
Η μουσική που έπαιζε, πολύ απαλή.
Έδενε με ΟΛΟ ΤΟΠΙΟ...
Φεύγοντας, μιλήσαμε, λίγο.
"Παίζεις πολύ όμορφα. Ασχολείσαι με την μουσική;"
"Ευχαριστώ! Παίζουμε απόψε στο Υλήεν. Αν θέλετε, ελάτε να μας ακούσετε!" μου είπε.
"Φωτογράφισα βιαστικά κάποιες αφίσες, μα δεν διάβασα ποιοι και πότε".
"Απόψε είναι, Καντιλένια."
Τί είπε; Μ' έλεγε καντηλένια; Με κορόϊδευε που άργησα; Δεν κατάλαβα καλά, δεν άκουσα καλά, αναρωτήθηκα μέσα μου, μα τ' άφησα να φύγει, ασυζήτητο.
"Αν μπορέσουμε, θα έρθουμε, γιατί συγχρόνως με τις διακοπές, κάνω και δουλειές. Θα χαρώ πάντως, πολύ, να σ' ακούσω στην πλατεία! Μπορώ να σε φωτογραφήσω; Πώς σε λένε;"
"Ευδοξία!" και το σεμνό χαμόγελό της, έλεγε: "ναι", μπορείς να με φωτογραφήσεις!
"Ευδοξία; Πολύ ωραίο όνομα! Καλή επιτυχία, κορίτσι μου! Σου εύχομαι ολόψυχα, τα Καλύτερα!"
Και περπατούσα και μιλούσα και φωτογράφιζα και λογικό να βγουν κουνημένες οι φώτο!
Όλα μαζί, δεν γίνονται, σε λίγο χρόνο!
Με συγχωρείς, Εύη μου, αν τις δεις!
Είσαι Πανέμορφη μέσα - έξω, όσο κι αν οι φώτο μου σε αδίκησαν!
Τ' άλογο και το σανό "μιλούν" για προετοιμασία του χειμώνα.
...Τελικά, εκείνο το βράδυ έβρεξε και νομίζω και πολύ!
Ωστόσο, είχαμε ομπρέλες, θα μπορούσαμε να πηγαίναμε.
Ήθελα πολύ ν' ακούσω αυτό το κορίτσι, που το γνώρισα, έτσι, αλλά, οι δουλειές που είχα να κάνω μέσα στο σπίτι, δεν έβγαιναν μέχρι την Κυριακή, σε συνδυασμό και με το μπάνιο, οπότε, δεν πήγα και την άλλη μέρα στους Παραδοσιακούς χορούς στο Πουρί.
Σίγουρα έχασα, μα στη ζωή, κάθε άνθρωπος, έχει τις δικές του στιγμές που πρέπει να δώσει προτεραιότητα.
Να είμαστε ΚΑΛΑ, άλλη φορά!
Όταν ήρθα Βόλο, ψάχνοντας τις φώτο μου, κράτησα αυτή την ανάρτηση, ΕΔΩ.
"Καντιλένια" λέγεται το σχήμα και πολύ θα ήθελα να μάθω, γιατί το ονόμασαν, έτσι!
Μετά τους έψαξα στο Γιουτιουμπ και χάρηκα πολύ που είναι τόσο Αξιόλογο σχήμα!
Έκανα ανάρτηση, ΕΔΩ.
Άγιοι Πάντες του Ιούλη, λοιπόν, ΕΚΕΙ, που σμίγουν ΟΛΑ!
***
Βιντεάκια:
***
***
***
Κι ύστερα ήρθε ο Ιούλης, θυμίζοντάς μου μια παροιμία που λέει:
"Όταν οι άνθρωποι προγραμματίζουν, ο Θεός, γελάει!"
(Κάτι γράφω εδώ, στον Ιούνη)
Να, λοιπόν, που ξαναπήγαινα στους Αγίους Πάντες, πιο χαλαρή και για μπάνιο!
Άσπρο Άλογο στον δρόμο μου (δεν έγραψα στον Ιούνη, 3 είχα δει, τότε! και κόκκινο και μαύρο).
Του μίλησα... Με άκουσε...
Κι έφτασα για δεύτερη φορά, χωρίς να κάνω πρώτα μπάνιο, φυσικά!
...Κι έδειχνε από μακριά ότι Γιόρταζε, κι ας περάσαν τόσες μέρες!
Ήταν πια, Παρασκευή, 12 Ιούλη 19, μεσημέρι.
Ήμασταν και λίγο βιαστικοί, γιατί περιμέναμε έναν μάστορα, μα εγώ, ένα παρόν ΕΚΕΙ, θα το προλάβαινα.
Το μπάνιο δεν μ' ένοιαζε ιδιαίτερα.
Έτσι που έχουν ανακατευτεί τα βράχια απ' την πλημμύρα, έχει γίνει δύσκολο το κολύμπι εκεί.
Λέω: "Πάμε!", μόνο για να τρέξω στους Άγιους Πάντες!
Όλα πανέμορφα και περιποιημένα απ' έξω, χάρηκα!
Με τα ξερά πλατανόφυλλα δεν μπορείς να θυμώσεις, γιατί είναι εξωκλήσι και δεν έχει νεωκόρο να σκουπίζει κάθε τρις και λίγο!
Όμορφη γενική ανακαίνιση και με περίμεναν πολλά σβηστά καντηλάκια!
Όμως, το χρονόμετρο μετρούσε... αντίστροφα, κι εγώ ακόμα, "έψαχνα" έναν - έναν τους Αγίους!
Άλλαξαν θέσεις, έπρεπε να τους βρω, να τους "μιλήσω"...
Τότε, εκεί που ήμουνα στα χαμένα, που δεν προλάβαινα να τα ανάψω όλα και ένιωθα "τύψεις", ήρθε μια κοπελίτσα.
Μπήκε και ξαναβγήκε, αμέσως.
"Πέρασε", της είπα, "να προσευχηθείς". Εγώ μπορώ να περιμένω έξω για λίγο. Θ' ανάψω τα καντηλάκια και θα φύγω."
"...Όχι..." είπε η κοπελίτσα, δειλά. "Είδα την πόρτα ανοιχτή και νόμισα πως την ξέχασα εγώ!"
"Κλειστή ήταν. Εγώ την άνοιξα. Έλα, αν θες, ν' ανάψουμε μαζί τα καντηλάκια", της είπα.
Τότε είδα που είχε ακουμπήσει την κιθάρα της.
"Ήρθα ν' απομονωθώ λίγο, να κάνω λίγο πρόβα, να μην σας ενοχλώ.... θα πάω πιο πέρα".
"Όχι, κορίτσι μου! Εδώ κοντά να κάτσεις! Να, στο παγκάκι, στ' άλλο! Μ' αρέσει ν' ακούω κιθάρα, σίγουρα θ' αρέσει και στους Αγίους!"
Η κοπελίτσα είπε "ΟΧΙ" με τον τρόπο της, έβγαλε απ' την θήκη την κιθάρα της, κι εγώ μπήκα ξανά μέσα στο εκκλησάκι, να δω, τι προλάβαινα να κάνω, όχι τόσο για την γκρίνια του άντρα μου, όσο για το ότι θα πήγαινε στο σπίτι ο μάστορας και δεν θα μας έβρισκε.
...Αφού προσευχήθηκα και ζήτησα συγγνώμη που δεν θα τα άναβα όλα, ακούστηκαν απαλές νότες κιθάρας... (Καθυστερούσα κι η κοπέλα αποφάσισε να μη χάνει κι άλλο χρόνο, φαίνεται!
...Ανατρίχιασα. Ένιωσα σα να μου απαντούσαν οι Άγιοι, "δεν πειράζει! Αρκεί που ήρθες! Αρκεί που έφερες νέα "δώρα"..."
Κι ύστερα, φεύγοντας, την έψαξα.
Το κορίτσι με την κιθάρα, είχε κρυφτεί ψηλά, πίσω απ' τα βράχια, διακριτικότατη.
Η μουσική που έπαιζε, πολύ απαλή.
Έδενε με ΟΛΟ ΤΟΠΙΟ...
Φεύγοντας, μιλήσαμε, λίγο.
"Παίζεις πολύ όμορφα. Ασχολείσαι με την μουσική;"
"Ευχαριστώ! Παίζουμε απόψε στο Υλήεν. Αν θέλετε, ελάτε να μας ακούσετε!" μου είπε.
"Φωτογράφισα βιαστικά κάποιες αφίσες, μα δεν διάβασα ποιοι και πότε".
"Απόψε είναι, Καντιλένια."
Τί είπε; Μ' έλεγε καντηλένια; Με κορόϊδευε που άργησα; Δεν κατάλαβα καλά, δεν άκουσα καλά, αναρωτήθηκα μέσα μου, μα τ' άφησα να φύγει, ασυζήτητο.
"Αν μπορέσουμε, θα έρθουμε, γιατί συγχρόνως με τις διακοπές, κάνω και δουλειές. Θα χαρώ πάντως, πολύ, να σ' ακούσω στην πλατεία! Μπορώ να σε φωτογραφήσω; Πώς σε λένε;"
"Ευδοξία!" και το σεμνό χαμόγελό της, έλεγε: "ναι", μπορείς να με φωτογραφήσεις!
"Ευδοξία; Πολύ ωραίο όνομα! Καλή επιτυχία, κορίτσι μου! Σου εύχομαι ολόψυχα, τα Καλύτερα!"
Και περπατούσα και μιλούσα και φωτογράφιζα και λογικό να βγουν κουνημένες οι φώτο!
Όλα μαζί, δεν γίνονται, σε λίγο χρόνο!
Με συγχωρείς, Εύη μου, αν τις δεις!
Είσαι Πανέμορφη μέσα - έξω, όσο κι αν οι φώτο μου σε αδίκησαν!
Τ' άλογο και το σανό "μιλούν" για προετοιμασία του χειμώνα.
...Τελικά, εκείνο το βράδυ έβρεξε και νομίζω και πολύ!
Ωστόσο, είχαμε ομπρέλες, θα μπορούσαμε να πηγαίναμε.
Ήθελα πολύ ν' ακούσω αυτό το κορίτσι, που το γνώρισα, έτσι, αλλά, οι δουλειές που είχα να κάνω μέσα στο σπίτι, δεν έβγαιναν μέχρι την Κυριακή, σε συνδυασμό και με το μπάνιο, οπότε, δεν πήγα και την άλλη μέρα στους Παραδοσιακούς χορούς στο Πουρί.
Σίγουρα έχασα, μα στη ζωή, κάθε άνθρωπος, έχει τις δικές του στιγμές που πρέπει να δώσει προτεραιότητα.
Να είμαστε ΚΑΛΑ, άλλη φορά!
Όταν ήρθα Βόλο, ψάχνοντας τις φώτο μου, κράτησα αυτή την ανάρτηση, ΕΔΩ.
"Καντιλένια" λέγεται το σχήμα και πολύ θα ήθελα να μάθω, γιατί το ονόμασαν, έτσι!
Μετά τους έψαξα στο Γιουτιουμπ και χάρηκα πολύ που είναι τόσο Αξιόλογο σχήμα!
Έκανα ανάρτηση, ΕΔΩ.
Άγιοι Πάντες του Ιούλη, λοιπόν, ΕΚΕΙ, που σμίγουν ΟΛΑ!
***
Βιντεάκια:
***
Kadilenia - Εύη Σεϊτανίδου, στους Άγιους Πάντες, Ελίτσας, Πηλίου 1
***
Kadilenia - Εύη Σεϊτανίδου, στους Άγιους Πάντες, Ελίτσας, Πηλίου 2
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου