Το Προσκυνητάρι ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΑ, Μικρό Λαύκου
Κι εκεί που φίλος καθοδηγούσε τηλεφωνικά τον άντρα μου, για το πως θα φτάσουμε στο Μικρό, κ.λ.π. ακούω:
"Θα βρείτε ένα μικρό Προσκυνητάρι, δε χωράει άνθρωπος μέσα και μετά θα στρίψετε αριστερά, για να πάτε στο ξενοδοχείο."
...Ακούγοντας αυτό, χάρηκα.
Ξέρω γιατί.
Μπαίνοντας στο χωριό, κοιτάζαμε για Προσκυνητάρι, μα απ' τα δέντρα, δεν φαίνονταν.
Το είδαμε μόνο, όταν φτάσαμε δίπλα του, κι όταν κολλημένο αυτοκίνητο στην άμμο, μας ανάγκασε να σταματήσουμε εκεί και να "κλέψω" χρόνο, να το "δω"...
Η χαρά μου και η συγκίνησή μου, ήταν μεγάλη!
Ήταν αναμμένο και τόσο κοντά στο ξενοδοχείο και στην θάλασσα!
Φωτογράφησα και άφησα ότι είχα πάνω μου, σε πρώτη ζήτηση...
Το ράγισμα το έπιασε η φωτογραφία, αλλά εγώ το είδα άλλη μέρα, γιατί το προσκυνητάρι έχει βάθος και για να το δεις, έπρεπε να βάλεις ολόκληρο το κεφάλι και τους ώμους, μέσα.
...Όταν αργότερα έμαθα πως είναι αφιερωμένο ΣΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ και πως μάλιστα, ΤΟΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΕΚΕΙ, κάθε χρόνο 6 Αυγούστου, (μια μέρα πριν, μία μετά, ανάλογα με το πότε μπορεί ο παπάς), σα να είναι μεγάλη εκκλησία, συγκλονίστηκα!!!
(Για την Γιορτή ΤΟΥ Σωτήρος, ΔΕΣ ΕΔΩ - "κρατάω" κι αυτό, γιατί "κάτι" μού θυμίζει... και ξανασυγκλονίστηκα! Δεν το ήξερα, μα... μου συνέβει... πριν χρόνια! "Σε πολλούς τόπους πιστεύουν ότι την παραμονή το βράδυ, κάποια ώρα, ανοίγουν ξαφνικά οι ουρανοί και φαίνεται το «άγιο φως», σε όσους είχαν την υπομονή και την πίστη να ξαγρυπνήσουν.")
Ο Σωτήρας, λοιπόν, τόσο κοντά μου, στις απομονωμένες για ξεκούραση, διακοπές του άντρα μου!
...Το να πω πως έγινε σταθερό ΣΤΕΚΙ ΜΟΥ και διαρκείας Προσευχή, ακόμα κι όταν ήμουνα στην θάλασσα, λίγο θα είναι!
Τις αράχνες τις καθάρισα άλλη μέρα, όταν τις είδα.
Χρειαζόμουνα αλουμινόχαρτο, και άλλα, (τουλάχιστον), μα δεν έβρισκα εκεί. (Το μίνι μάρκετ του ξενοδοχείου, δεν ήταν εφοδιασμένο ακόμα. Ιούνης ήταν, ντε! Άλλωστε, ποιος θα ζητούσε αλουμινόχαρτο, φυτιλάκια και τα συναφή, σ' ένα ξενοδοχείο, εκτός από μένα;)
Η μόνη λύση, ο Πλατανιάς κι ο ποδαρόδρομος... το συντομότερο!
Κιχ! στον άντρα μου, για το πως ανέβαινα "πετώντας" το μονοπάτι... (ΔΕΣ ΕΔΩ)
Ήδη κουβαλούσα την βαριά τσάντα πηγαίνοντας που μουρμουρώντας, εκείνος ("δεκαπέντε κιλά τσάντα! τί κουβαλάς; Οι μπαταρίες μου και οι μηχανές μόνο, φτάνουν για βάρος!), με ξαλάφρωσε νευριασμένος μεν, μα την πήρε στον ώμο του! (και στο πήγαινε και στο γύρνα, γιατί μετά κουβαλούσα κι εγώ, τα "ιδιαίτερα" ψώνια μου, για Τον Σωτήρα, από μάρκετ του Πλατανιά.)
Το βράδυ εκείνο, μετά Πλατανιά, τι ικανοποίηση και γαλήνη!!!
Είχα βάλει τον βασιλικό μου δεξιά... κι άφησα νερό να τον ποτίζουν, αριστερά.
Την άλλη μέρα, τα βρήκα αλλιώς.
...Βρήκα όμως και τη αξιαγάπητη κυρία Ιφιγένεια που μου εξήγησε το γιατί (να μην το χτυπάει ο ήλιος) και που της λύθηκε η απορία, επιτέλους! για το ποια ήταν η "ένοχη" που ασχολήθηκε με το δικό της μεν, μα δημόσιο Προσκυνητάρι, αφιερωμένο Στον Σωτήρα, πράγμα που δεν είχε ξαναδεί, εδώ και 65 χρόνια!
...Την αγκάλιασα, την Συνεχάρηκα, μα η αλήθεια είναι, πως μου "έκοψε" τα χέρια, τις υπόλοιπες μέρες, παίρνοντας τα "στοκ" μου, για προφύλαγμα, σπίτι της!
Το λίγο Βολιώτικο ελαιολαδάκι μου από Βόλο, είχε ήδη τελειώσει. Το ηλιέλαιο του Πλατανιά (αναγκαστικά, για να μη φωνάζει ο άντρας μου... για την οικονομική -για εκείνον- σπατάλη...), το είχε πάρει σπίτι της, είχε δικό της ΚΑΛΟ λαδάκι και το ανάβει μόνη της (νά την έχει ΓΕΡΗ Ο ΣΩΤΗΡΑΣ ΜΑΣ, τόσο την ίδια, όσο και την οικογένειά της!) οπότε, εγώ... μόνο φωτογράφιζα πια και Προσευχόμουνα...
...Αρκεί! Μου έφτανε!...
Ήρθαν λίγο μπερδεμένες οι φώτο, δεν πειράζει!
Τελευταία μέρα στο Μικρό, κι επιτέλους, χωρίς μηχανή στον ίσκιο!
Έλεος, ρε παιδί!
Αλίμονο αν ήταν στήριγμα για τα οχήματα τα Προσκυνητάρια!
***
Δεν πρόλαβα να χαρώ, τσουπ κι ο νεαρός!
"Στάσου, ρε παιδί, να βγάλω μια φωτογραφία, χωρίς μηχανάκι! Γιατί το αφήνεις εδώ;"
"Για ίσκιο".
Με περίμενε δυο λεπτά, δε μπορώ να πω!
Μετά τον είδα να το παρκάρει εκεί, και το τιμόνι κι όλο το βάρος της μηχανής, ν' ακουμπάει πάνω στο εκκλησάκι!
Στον Βόλο, βλέποντας τις φώτο, κατάλαβα πως έπρεπε να του πω, εκείνη την στιγμή, πως το εκκλησάκι είναι ετοιμόρροπο και πρέπει να βρει αλλού ίσκιο για την μηχανή του...
...Ελπίζω να το καταλάβει και να του το πει η κυρία Ιφιγένεια!
...Εγώ, πέρασα, είδα, Προσκύνησα, έφυγα.
Εκείνο όμως, ΠΡΕΠΕΙ ν' αντέξει, κι άλλο στον χρόνο!
Ζούμε σε εποχές, που κανένας δεν κάνει δημόσια Προσκυνητάρια, εκτός από ατυχήματα... μακριά από δω! (Κι από παντού!)
Τα τζάμια... λάθος μου, δεν τα καθάρισα.
...Δεν προλάβαινα βέβαια και περισσότερα...
Η αλήθεια είναι, πως πολλές φορές... πήγα και κρυφά, μη νευριάσει ο σύζυγος που δεν πιστεύει!
Δικαίωμά του, μα τώρα στα γεράματα του προέκυψε, ελπίζω και προσεύχομαι να του "περάσει".
Εγώ, δεν αλλάζω.
Με μεγάλωσε μια Μάννα, που ακόμα κι όταν είχαμε λαδάκι (λόγω της φτώχειας μας) με τάιζε ντοματόρυζο, για να της φτάσει να "Ταίσει" τα εξωκλήσια του χωριού.
Έλεγε πως "αν ήταν Εκείνα, "χορτάτα", θα πρόσεχαν κι εμένα και όλα τα παιδιά της!"
Κι αυτή είναι διαπιστωμένη αλήθεια και για μένα.
"Η πίστη της γυναίκας σου σε σώζει", του λένε οι φίλοι του που πιστεύουν.
"Αυτός είναι ο δικός σου Σταυρός, να μην πιστεύει πια, ο άντρας σου...", μου είπε, κοινός, γνωστός μας παπάς, ιδιαιτέρως.
...Δύσκολος Σταυρός, ομολογώ.
Άλλες έχουν γκόμενο... και οι σύζυγοι, πέρα βρέχει...
Κι εγώ, επειδή Πιστεύω, έχω γκρίνια...
Υπομονή!
Θα περάσει!
Αντέχω!
Να συμπληρώσω κι αυτό, που πάλι αφορά Σωτήρα, αλλά δεν το έχω γράψει, γνωστός που του χρειαζόταν, όντως "τιμωρία", Προσευχήθηκα τόσο πολύ για Κείνον (και μάλιστα στην τουαλέτα, κρυφά), που εκείνος του είπε μετά, όταν συναντήθηκαν:
"Ξέρω, ότι η Κατερίνα με έσωσε..."
Ο Σωτήρας σε ""έσωσε", Φίλε, απ' τα νεύρα των αντρών, ακόμα κι απ' τα δικά μου και όχι, εγώ!
Εκείνος "άκουσε" ΜΟΝΟ, την Προσευχή μου, μέχρι που μπλόκαρε δυο κινητά, έναν υπολογιστή και το ίντερνετ, σταθερής γραμμής, αλλά και κάρτας! κ.λ.π.
Για σένα, για να σου δώσει ευκαιρία "διόρθωσης" χαραχτήρα...
Αυτά!
Τί να πρωτοθυμηθώ για ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΜΑΣ!
Υγ. Κάποτε, λέει, μέχρι και πανηγύρι έκαναν στο Μικρό, Του Σωτήρος, με αφορμή αυτό το Προσκυνητάρι!
Φέτος στην Γιορτή ΤΟΥ, νοερά, θα είμαι ΕΚΕΙ, πρώτα ο Θεός!
Υγ.2 Δεν έγραψα εδώ, για τα βελανίδια... που βρήκα, γυρίζοντας από Πλατανιά...
Ήταν ευχαριστημένος από μένα, το ξέρω!
Ήταν το δικό ΤΟΥ, Σημάδι και μου το "έδειξε" στην ώρα Του!
Υγ3. Έτσι τ' άφησα...
Έτσι θα το θυμάμαι!
ΜΕΓΑΛΗ Η ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΑ ΜΑΣ!
Κι εκεί που φίλος καθοδηγούσε τηλεφωνικά τον άντρα μου, για το πως θα φτάσουμε στο Μικρό, κ.λ.π. ακούω:
"Θα βρείτε ένα μικρό Προσκυνητάρι, δε χωράει άνθρωπος μέσα και μετά θα στρίψετε αριστερά, για να πάτε στο ξενοδοχείο."
...Ακούγοντας αυτό, χάρηκα.
Ξέρω γιατί.
Μπαίνοντας στο χωριό, κοιτάζαμε για Προσκυνητάρι, μα απ' τα δέντρα, δεν φαίνονταν.
Το είδαμε μόνο, όταν φτάσαμε δίπλα του, κι όταν κολλημένο αυτοκίνητο στην άμμο, μας ανάγκασε να σταματήσουμε εκεί και να "κλέψω" χρόνο, να το "δω"...
Η χαρά μου και η συγκίνησή μου, ήταν μεγάλη!
Ήταν αναμμένο και τόσο κοντά στο ξενοδοχείο και στην θάλασσα!
Φωτογράφησα και άφησα ότι είχα πάνω μου, σε πρώτη ζήτηση...
Το ράγισμα το έπιασε η φωτογραφία, αλλά εγώ το είδα άλλη μέρα, γιατί το προσκυνητάρι έχει βάθος και για να το δεις, έπρεπε να βάλεις ολόκληρο το κεφάλι και τους ώμους, μέσα.
...Όταν αργότερα έμαθα πως είναι αφιερωμένο ΣΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ και πως μάλιστα, ΤΟΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΕΚΕΙ, κάθε χρόνο 6 Αυγούστου, (μια μέρα πριν, μία μετά, ανάλογα με το πότε μπορεί ο παπάς), σα να είναι μεγάλη εκκλησία, συγκλονίστηκα!!!
(Για την Γιορτή ΤΟΥ Σωτήρος, ΔΕΣ ΕΔΩ - "κρατάω" κι αυτό, γιατί "κάτι" μού θυμίζει... και ξανασυγκλονίστηκα! Δεν το ήξερα, μα... μου συνέβει... πριν χρόνια! "Σε πολλούς τόπους πιστεύουν ότι την παραμονή το βράδυ, κάποια ώρα, ανοίγουν ξαφνικά οι ουρανοί και φαίνεται το «άγιο φως», σε όσους είχαν την υπομονή και την πίστη να ξαγρυπνήσουν.")
Ο Σωτήρας, λοιπόν, τόσο κοντά μου, στις απομονωμένες για ξεκούραση, διακοπές του άντρα μου!
...Το να πω πως έγινε σταθερό ΣΤΕΚΙ ΜΟΥ και διαρκείας Προσευχή, ακόμα κι όταν ήμουνα στην θάλασσα, λίγο θα είναι!
Τις αράχνες τις καθάρισα άλλη μέρα, όταν τις είδα.
Χρειαζόμουνα αλουμινόχαρτο, και άλλα, (τουλάχιστον), μα δεν έβρισκα εκεί. (Το μίνι μάρκετ του ξενοδοχείου, δεν ήταν εφοδιασμένο ακόμα. Ιούνης ήταν, ντε! Άλλωστε, ποιος θα ζητούσε αλουμινόχαρτο, φυτιλάκια και τα συναφή, σ' ένα ξενοδοχείο, εκτός από μένα;)
Η μόνη λύση, ο Πλατανιάς κι ο ποδαρόδρομος... το συντομότερο!
Κιχ! στον άντρα μου, για το πως ανέβαινα "πετώντας" το μονοπάτι... (ΔΕΣ ΕΔΩ)
Ήδη κουβαλούσα την βαριά τσάντα πηγαίνοντας που μουρμουρώντας, εκείνος ("δεκαπέντε κιλά τσάντα! τί κουβαλάς; Οι μπαταρίες μου και οι μηχανές μόνο, φτάνουν για βάρος!), με ξαλάφρωσε νευριασμένος μεν, μα την πήρε στον ώμο του! (και στο πήγαινε και στο γύρνα, γιατί μετά κουβαλούσα κι εγώ, τα "ιδιαίτερα" ψώνια μου, για Τον Σωτήρα, από μάρκετ του Πλατανιά.)
Το βράδυ εκείνο, μετά Πλατανιά, τι ικανοποίηση και γαλήνη!!!
Είχα βάλει τον βασιλικό μου δεξιά... κι άφησα νερό να τον ποτίζουν, αριστερά.
Την άλλη μέρα, τα βρήκα αλλιώς.
...Βρήκα όμως και τη αξιαγάπητη κυρία Ιφιγένεια που μου εξήγησε το γιατί (να μην το χτυπάει ο ήλιος) και που της λύθηκε η απορία, επιτέλους! για το ποια ήταν η "ένοχη" που ασχολήθηκε με το δικό της μεν, μα δημόσιο Προσκυνητάρι, αφιερωμένο Στον Σωτήρα, πράγμα που δεν είχε ξαναδεί, εδώ και 65 χρόνια!
...Την αγκάλιασα, την Συνεχάρηκα, μα η αλήθεια είναι, πως μου "έκοψε" τα χέρια, τις υπόλοιπες μέρες, παίρνοντας τα "στοκ" μου, για προφύλαγμα, σπίτι της!
Το λίγο Βολιώτικο ελαιολαδάκι μου από Βόλο, είχε ήδη τελειώσει. Το ηλιέλαιο του Πλατανιά (αναγκαστικά, για να μη φωνάζει ο άντρας μου... για την οικονομική -για εκείνον- σπατάλη...), το είχε πάρει σπίτι της, είχε δικό της ΚΑΛΟ λαδάκι και το ανάβει μόνη της (νά την έχει ΓΕΡΗ Ο ΣΩΤΗΡΑΣ ΜΑΣ, τόσο την ίδια, όσο και την οικογένειά της!) οπότε, εγώ... μόνο φωτογράφιζα πια και Προσευχόμουνα...
...Αρκεί! Μου έφτανε!...
Ήρθαν λίγο μπερδεμένες οι φώτο, δεν πειράζει!
Τελευταία μέρα στο Μικρό, κι επιτέλους, χωρίς μηχανή στον ίσκιο!
Έλεος, ρε παιδί!
Αλίμονο αν ήταν στήριγμα για τα οχήματα τα Προσκυνητάρια!
Δεν πρόλαβα να χαρώ, τσουπ κι ο νεαρός!
"Στάσου, ρε παιδί, να βγάλω μια φωτογραφία, χωρίς μηχανάκι! Γιατί το αφήνεις εδώ;"
"Για ίσκιο".
Με περίμενε δυο λεπτά, δε μπορώ να πω!
Μετά τον είδα να το παρκάρει εκεί, και το τιμόνι κι όλο το βάρος της μηχανής, ν' ακουμπάει πάνω στο εκκλησάκι!
Στον Βόλο, βλέποντας τις φώτο, κατάλαβα πως έπρεπε να του πω, εκείνη την στιγμή, πως το εκκλησάκι είναι ετοιμόρροπο και πρέπει να βρει αλλού ίσκιο για την μηχανή του...
...Ελπίζω να το καταλάβει και να του το πει η κυρία Ιφιγένεια!
...Εγώ, πέρασα, είδα, Προσκύνησα, έφυγα.
Εκείνο όμως, ΠΡΕΠΕΙ ν' αντέξει, κι άλλο στον χρόνο!
Ζούμε σε εποχές, που κανένας δεν κάνει δημόσια Προσκυνητάρια, εκτός από ατυχήματα... μακριά από δω! (Κι από παντού!)
Τα τζάμια... λάθος μου, δεν τα καθάρισα.
...Δεν προλάβαινα βέβαια και περισσότερα...
Η αλήθεια είναι, πως πολλές φορές... πήγα και κρυφά, μη νευριάσει ο σύζυγος που δεν πιστεύει!
Δικαίωμά του, μα τώρα στα γεράματα του προέκυψε, ελπίζω και προσεύχομαι να του "περάσει".
Εγώ, δεν αλλάζω.
Με μεγάλωσε μια Μάννα, που ακόμα κι όταν είχαμε λαδάκι (λόγω της φτώχειας μας) με τάιζε ντοματόρυζο, για να της φτάσει να "Ταίσει" τα εξωκλήσια του χωριού.
Έλεγε πως "αν ήταν Εκείνα, "χορτάτα", θα πρόσεχαν κι εμένα και όλα τα παιδιά της!"
Κι αυτή είναι διαπιστωμένη αλήθεια και για μένα.
"Η πίστη της γυναίκας σου σε σώζει", του λένε οι φίλοι του που πιστεύουν.
"Αυτός είναι ο δικός σου Σταυρός, να μην πιστεύει πια, ο άντρας σου...", μου είπε, κοινός, γνωστός μας παπάς, ιδιαιτέρως.
...Δύσκολος Σταυρός, ομολογώ.
Άλλες έχουν γκόμενο... και οι σύζυγοι, πέρα βρέχει...
Κι εγώ, επειδή Πιστεύω, έχω γκρίνια...
Υπομονή!
Θα περάσει!
Αντέχω!
Να συμπληρώσω κι αυτό, που πάλι αφορά Σωτήρα, αλλά δεν το έχω γράψει, γνωστός που του χρειαζόταν, όντως "τιμωρία", Προσευχήθηκα τόσο πολύ για Κείνον (και μάλιστα στην τουαλέτα, κρυφά), που εκείνος του είπε μετά, όταν συναντήθηκαν:
"Ξέρω, ότι η Κατερίνα με έσωσε..."
Ο Σωτήρας σε ""έσωσε", Φίλε, απ' τα νεύρα των αντρών, ακόμα κι απ' τα δικά μου και όχι, εγώ!
Εκείνος "άκουσε" ΜΟΝΟ, την Προσευχή μου, μέχρι που μπλόκαρε δυο κινητά, έναν υπολογιστή και το ίντερνετ, σταθερής γραμμής, αλλά και κάρτας! κ.λ.π.
Για σένα, για να σου δώσει ευκαιρία "διόρθωσης" χαραχτήρα...
Αυτά!
Τί να πρωτοθυμηθώ για ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΜΑΣ!
Υγ. Κάποτε, λέει, μέχρι και πανηγύρι έκαναν στο Μικρό, Του Σωτήρος, με αφορμή αυτό το Προσκυνητάρι!
Φέτος στην Γιορτή ΤΟΥ, νοερά, θα είμαι ΕΚΕΙ, πρώτα ο Θεός!
Υγ.2 Δεν έγραψα εδώ, για τα βελανίδια... που βρήκα, γυρίζοντας από Πλατανιά...
Ήταν ευχαριστημένος από μένα, το ξέρω!
Ήταν το δικό ΤΟΥ, Σημάδι και μου το "έδειξε" στην ώρα Του!
Υγ3. Έτσι τ' άφησα...
Έτσι θα το θυμάμαι!
ΜΕΓΑΛΗ Η ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΑ ΜΑΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου