Ιερός Ναός Αγίου Νεκταρίου Νέας Ιωνίας, Βόλου

Κι ύστερα, αφού έτσι εξήγησα το Σημάδι Του, ότι ήθελε να περάσω από κει, κι ας ήταν κλειστά... ξεκίνησα...

...Κι όπως το φανταζόμουνα, λόγω της ώρας, Κλειστή ήταν η εκκλησία Του!
Δεν με πείραξε...καθόλου.
Ότι ήταν να ΤΟΥ "πω", μπορούσα κι απ' έξω...
...Νόμισα πως είχε ανάγκη το κερί μου... αλλά, μεγάλη αξία έδινα στον εαυτό μου...
...Του ζήτησα νοερά "Συγγνώμη", για τα ανάποδα ωράριά μου... και γύρισα να φύγω.
Όχι, λυπημένη, μάλλον ικανοποιημένη, απ' τον εαυτόν μου, που τουλάχιστον, πήγα μέχρι Εκεί!

...Ε, και μόλις αρχίζω να κατεβαίνω τα σκαλιά!
Ένα αυτοκίνητο είχε ήδη παρκάρει εκεί, κι ο Οδηγός του, ήταν ο παπάς!
Δεν το πίστευα!!!
Κοίταζα τον Άγιο Νεκτάριο....
ΝΑΙ! Ήθελε το κερί μου! ΤΑ κεριά μου!
Ο παπάς για κάποιον λόγο, είχε έρθει νωρίτερα.

Φωτογραφία;
Ούτε μία, μέσα!
Ήμουνα τόσο συγκλονισμένη απ' την συγκίνηση, ήταν τόσο λίγος και ο χρόνος μου, (άλλωστε οι εικόνες και οι Αγιογραφίες δεν αλλάζουν, έχω βγάλει τόσες πολλές, τόσα χρόνια), μόνο όταν βγήκα θυμήθηκα την μηχανή, για τα εξωτερικά, που αλλάζουν, όπως π.χ. οι Ανακοινώσεις.

Γύρισα από άλλον δρόμο, έτσι, ν' αλλάξω παραστάσεις.
Το ίδιο έκανα, κι όταν οδηγούσα το μηχανάκι, κάποτε...
Στάθηκα σ' αυτά τα λουλουδάκια...
Τα φωτογράφησα.
Ένας κύριος με είδε.
Τόλμησα και του ζήτησα ένα, για το προσκυνητάρι μου.
Εκείνος μου έδωσε περισσότερα από ένα.
.......