Η πρώτη μου έξοδος...

...Ήταν τάμα...
Είχα να βγω απ' τις Απόκριες, πριν προκύψει η καραντίνα, η οποία έληξε, όλοι έτρεξαν σαν τρελοί στους δρόμους, σήμερα με "βόλεψε" να κάνω την δική μου "Ανάσταση"...

...Κι ήταν όλα αλλιώς.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ!

Δεν θα το αναπτύξω.
Ούτε θα φέρω πολλές φωτογραφίες.
Μόνο ένα στίγμα ημέρας, ήθελα να κρατήσω.
Είναι για μένα σημαντικό.
Δεν μέτρησα τις μέρες της καραντίνας, όπως λογικά έκανε όλος ο κόσμος.
Όχι, δεν είμαι βολική, καθόλου.
Αντιθέτως, μάλιστα!
Έπαψε προ πολλού το ίντερνετ (ημερολόγιο), να με καλύπτει, εφόσον με "παρεμποδίζει", όχι μόνο στο εγώ, αλλά στο ΕΜΕΙΣ!
...Κι αυτό με στεναχωρεί αφάνταστα.

Γενικώς, δεν μ' αρέσει το "λουρί", με σφίγγει.
Μου θυμίζει εκπαιδευμένο ζώον... και "κλωτσάω", ως άνθρωπος.

Ενημερώνομαι αρκετά, δεν αναμεταδίδω, (σίγουρα υπάρχει λόγος! μην το ψάχνετε!), χαίρομαι που υπάρχει γενική αφύπνιση και αξιόλογες φωνές!

Αυτά, κι είναι ήδη πολλά!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ΔΟΞΑΖΩ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ, όσα τεχνητά "εμπόδια" κι αν της βάζουν, είναι ΖΩΝΤΑΝΗ, δεν νικιέται!

***

Τί χαρά! Δεν έχει κλειδαριά! Είναι ΑΝΟΙΧΤΑ!
Όμως...

ΣΤΟΠ!
Κόψε φόρα.

...Στάση.
Νόμοι κι αστυνόμοι...
Ανοιχτή η πόρτα, μα αυτή τη φορά, ανοίγω τόσο "δειλά", δεν ξέρω τι "μέτρα" και πόσα άτομα θα συναντήσω.

Μάσκα και γάντια...

Σ'χώρα με, Άγιε Νεκτάριε...
...Σου φέρνω μια σακούλα τριαντάφυλλα και άλλα...
Για Σένα, ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!...
Να Προσευχηθώ έρχομαι καθυστερημένα... όχι να με "μαλώσουν", άνθρωποι ή οι Ιερείς, ούτε να πληρώσω πρόστιμο..!

Ήμουνα μόνη μου, τελικά και τρεις Ιερείς που συζήταγαν αριστερά του Ιερού.
Ίσως μπορούσα να μείνω πιο πολύ, μα όμως... έφυγα!
Περίμενα πως και πως, αυτή την στιγμή και την μέρα, κι όμως... έφυγα!

Ντρεπόμουνα να φοράω αυτά τα έξτρα "στολίδια"...
Ντράπηκα, όχι τους Ιερείς, μα τα Ιερά "πρόσωπα" κάθε εικόνας και Αγιογραφίας.
Δεν τόλμησα να φτάσω, ούτε μέχρι την μέση του Ιερού Ναού, Εκεί που φαίνεται ο τρούλος... και κοιτάζω πάντα "κατάματα" ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΣ!
Πρώτη μου φορά... εν απουσία Πάσχα 2020!

Τα γυαλιά μου θόλωσαν, "βράχηκαν"... η εικόνα της Παναγιάς... φώτισε, σα να μου θύμισε το ίδιο "παράπονο"... (τότε που κρύφτηκε η Άγνωστη γαλάζια οπτασία)...
...Έφυγα, μ' έδιωξαν... δεν ξέρω, πάντως... δεν ξέρω ως πότε, θα κάνουν ΥΠΟΜΟΝΗ, στην παγωνιά, στην σιγή και στα σκοτάδια και ως πότε θα συγχωρούν εμάς, πιστούς και απίστους.
Είθε να είναι μικρή η "ΤΙΜΩΡΙΑ" ΜΑΣ!

...Τα γάντια τα χρειάστηκα, για να καθαρίσω, όσο γινόταν, το Προσκυνητάρι, κουβαλώντας νερό από το σπίτι, κ.λ.π. πολλά.
Υγ. Άσχετο, αλλά απ' την Μεγάλη Παρασκευή έως και σήμερα, είχαμε τρεις φορές βλάβες και διακοπές νερού, ώρες ολόκληρες.
Μαζεύουμε σε πετόνια, πια και σε μπουκάλια... κι ας είναι μαύρο απ' το χώμα.

Επόμενες φώτο, λουλουδάκια...
Κι αυτά όμως, θέλουν το νεράκι τους!
Όπως και οι Άγιοι το καντηλάκι και το λαδάκι τους!
Αυτά και παρασύρθηκα, πάλι!

***
Πέμπτη 7 του Μάη, 2020