Το χρωστάω στο Θαύμα του Αγίου Εφραίμ και του Αγίου Χριστοφόρου, ο οποίος γιορτάζει σήμερα, είναι Προστάτης των οδηγών και επιβάλλεται να γράψω για το μεγάλο Θαύμα (για μένα) και των δυο Αγίων, που κάτι, κάπου, είχα γράψει σκόρπια... (Θα το βρω και θα φέρω το λινκ)
Λογικά... υπάρχει ροή, και δύσκολος πρόλογος, θα το αποφύγω.
Θα πάω κατευθείαν στο "δια ταύτα".
...Ταξίδευα. Γύριζα, ψυχικά και σωματικά ερείπιο. Πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν είχα διάθεση να φωτογραφήσω τίποτα, απ' την θέα που έβλεπα καθισμένη στα τελευταία καθίσματα ενός πούλμαν.
...Κοίταζα έξω απ' το τζάμι, μα το μυαλό μου ταξίδευε αλλού, δεν έβλεπε το ξύπνημα της φύσης, μόνο έσφιγγα στην χούφτα μου τα Ιερά μου "φυλαχτά", σε μια διαρκείας Προσευχή.
Κάποια στιγμή επανήλθε η ματιά μου στην θέα, είδα γνωστά μου σημεία, κι απόρησα: "πότε φθάσαμε κιόλας;"
Εκεί που το πούλμαν έτρεχε, κι εγώ πια, έβλεπα, φτάνοντας Βιομηχανική Βόλου, βλέπω ένα κίτρινο φορτηγό (χωρίς κάγκελα- πώς τα λένε, δεν θυμάμαι), να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ανασηκώθηκα. "Πώς θα κόψει και πότε θα κόψει;" αναρωτήθηκα, αφού κοίταξα μπροστά τον οδηγό μας.
Εκείνος κοιτούσε μπροστά, δίπλα, ίσως είχε δει και το τρελό φορτηγό, αλλά ίσως είχε υπολογήσει και το στοπ του, ώστε να περάσουμε εμείς που είχαμε προτεραιότητα.
...Εγώ, επειδή είδα πως εκείνος έβγαινε, σα να ήταν ευθεία, υπολόγισα πως θα "ανταμώσουμε"... χτυπώντας μας στην μέση.
Ούρλιαξα:
"Οδηγέ, κόψε ταχύτητα! Οδηγέ, κόψε ταχύτητα!" αφού είχα ανασηκωθεί όρθια.
Δεν είχαμε μείνει πολλοί επιβάτες, κάποιοι κατέβηκαν σε άλλες στάσεις νωρίτερα και δυο - τρεις νέοι, είχαν ακουστικά στ' αυτιά και κινητά.
Εγώ, δεν κοίταζα τον οδηγό μας, πια, αλλά τον τρελό - οδηγό, τον εγκληματία!
Ακούω ένα γκαπ και τον βλέπω να συνεχίζει να τρέχει, ευθεία, μπροστά μας!
"Κρατείστε του τον αριθμό! Κρατείστε του τον αριθμό", φώναζα στους μπροστινούς, γιατί εγώ δεν έβλεπα, όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου, πού να προλάβω να αλλάξω γυαλιά, να βρω στυλό, να πάω μπροστά;
"Μπαίνει μέσα στην πόλη! Αν συνεχίσει να τρέχει έτσι, θα σκοτώσει κόσμο! Εμείς από Άγιο γλυτώσαμε!"
Ποιος να μ' ακούσει, την υστερική;
Οι νέοι; Είχαν βουλωμένα τ' αυτιά. Χαμπάρι δεν πήραν.
Εν ολίγοις, το μεθυσμένο φορτηγό, χάθηκε απ' την ορατότητά μου, κάπου έστριψε, ο οδηγός μας ακινητοποίησε το πούλμαν σ' εκείνο το μπαμ που είχα ακούσει, κι άρχισε να μιλάει στο τηλέφωνο.
Εγώ φαντάστηκα ότι τηλεφωνούσε στην τροχαία, κι ότι κράτησε και αριθμό.
Μετά τον είδα να κατεβαίνει απ' το πούλμαν και να μιλάει με έναν άλλον κύριο.
... Μετά κατάλαβα πως ήδη είχαμε ανεβεί στο μισό παρτέρι που διαχωρίζει τις λουρίδες του δρόμου.
...Αφού, ξαναξεκινήσαμε για να φτάσουμε στο ΚΤΕΛ, εγώ φώναζα, πάλι:
"Οδηγέ, μην τ' αφήσουμε έτσι! Αυτός ο άνθρωπος είναι εγκληματίας και πρέπει να τιμωρηθεί. Μόλις φτάσουμε, κι εγώ μάρτυρας, πρέπει να βρεθεί."
...Φτάσαμε, έμαθα πως ο πίσω μας χτύπησε πάνω μας, κάποια συνεννόηση έκαναν οι δυο άντρες με τις ασφάλειες, ο οδηγός έδινε τηλεφωνικές εξηγήσεις στο αφεντικό του, εγώ που επέστρεφα από Νοσοκομείο με χάλια ψυχολογική κατάσταση και άυπνη, ζώντας κι αυτό, απορώ που βρήκα την δύναμη, να επιμένω να πάμε στον σταθμάρχη.
...Εν ολίγοις, άφησα τα στοιχεία μου, πέρασε πολύς καιρός από τότε, δεν με αναζήτησε κανείς.
Ήταν υλικές οι ζημιές, οπότε... μάλλον δεν υπήρχε λόγος!
Ο άντρας μου μού είπε, πως την ευθύνη την έχει ο μπροστινός, δηλαδή, το πούλμαν μας!
Κι εγώ τρελάθηκα με τους νόμους μας και τους αστυνόμους μας...
Με βαριά απογοητευμένα βήματα (μετά από συζήτηση μέσ' το κλουβάκι του σταθμάρχη), προχώρησα προς τα Ταξί.
Είχα ξεχάσει το εκκλησάκι και τον Άγιο Χριστόφορο!
Ένας οδηγός ανασηκώθηκε για να πάρει την σειρά του, την κούρσα του.
Τον σταμάτησα.
"Περιμένετε. Δεν είμαι έτοιμη για ταξί. Θέλω να Προσευχηθώ πρώτα."
...Άφησα την τσάντα μου και σχεδόν, λύγισα στο πάτωμα, όχι σαν μετάνοια...
Τόσες εικόνες γύρω μου, κι εκείνο το ξύλινο καθισματάκι (που ίσως κι εγώ να είχα αφήσει, άλλη φορά) με την εικονίτσα του Αγίου Εφραίμ, γινόταν ένα μεταφυσικό ζουμ, κι όλο μεγάλωνε- μεγάλωνε στα μάτια μου...
Έκλαψα, κάτι που δεν μπορούσα να κάνω εύκολα στο Νοσοκομείο.
ΕΚΕΙ όμως, δεν ξέρω γιατί απ' όλα έκλαιγα.
Μάλλον από τι γλυτώσαμε και τι θα γνόταν, αν μας χτύπαγε στην μέση, αν βγαίναμε στο αντίθετο ρεύμα και τόσα άλλα...
Μεγάλη η ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΩΝ ΟΔΗΓΩΝ, ΆΓΙΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ!
Μεγάλη η ΧΑΡΗ και του δικού μου ΑΓΙΟΥ, ΠΡΟΣΤΑΤΗ της ζωής μου, ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ, εδώ και πάρα πολλά χρόνια!
"Θα είμαι πάντα δίπλα σου..." μου είχε πει σε όνειρο, πριν καν, ακόμα, μάθω την Ύπαρξή ΤΟΥ! μαζί με πολλούς Άλλους Αγίους, Την Παναγιά και τον Χριστό μας!
Η ΠΙΣΤΗ είναι εμπειρία. Όχι κατήχηση.
***
ΥΓ. Ήταν 25 Ιανουαρίου 2020, ΤΟΤΕ, ΕΔΩ!
*Λογικά... υπάρχει ροή, και δύσκολος πρόλογος, θα το αποφύγω.
Θα πάω κατευθείαν στο "δια ταύτα".
...Ταξίδευα. Γύριζα, ψυχικά και σωματικά ερείπιο. Πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν είχα διάθεση να φωτογραφήσω τίποτα, απ' την θέα που έβλεπα καθισμένη στα τελευταία καθίσματα ενός πούλμαν.
...Κοίταζα έξω απ' το τζάμι, μα το μυαλό μου ταξίδευε αλλού, δεν έβλεπε το ξύπνημα της φύσης, μόνο έσφιγγα στην χούφτα μου τα Ιερά μου "φυλαχτά", σε μια διαρκείας Προσευχή.
Κάποια στιγμή επανήλθε η ματιά μου στην θέα, είδα γνωστά μου σημεία, κι απόρησα: "πότε φθάσαμε κιόλας;"
Εκεί που το πούλμαν έτρεχε, κι εγώ πια, έβλεπα, φτάνοντας Βιομηχανική Βόλου, βλέπω ένα κίτρινο φορτηγό (χωρίς κάγκελα- πώς τα λένε, δεν θυμάμαι), να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ανασηκώθηκα. "Πώς θα κόψει και πότε θα κόψει;" αναρωτήθηκα, αφού κοίταξα μπροστά τον οδηγό μας.
Εκείνος κοιτούσε μπροστά, δίπλα, ίσως είχε δει και το τρελό φορτηγό, αλλά ίσως είχε υπολογήσει και το στοπ του, ώστε να περάσουμε εμείς που είχαμε προτεραιότητα.
...Εγώ, επειδή είδα πως εκείνος έβγαινε, σα να ήταν ευθεία, υπολόγισα πως θα "ανταμώσουμε"... χτυπώντας μας στην μέση.
Ούρλιαξα:
"Οδηγέ, κόψε ταχύτητα! Οδηγέ, κόψε ταχύτητα!" αφού είχα ανασηκωθεί όρθια.
Δεν είχαμε μείνει πολλοί επιβάτες, κάποιοι κατέβηκαν σε άλλες στάσεις νωρίτερα και δυο - τρεις νέοι, είχαν ακουστικά στ' αυτιά και κινητά.
Εγώ, δεν κοίταζα τον οδηγό μας, πια, αλλά τον τρελό - οδηγό, τον εγκληματία!
Ακούω ένα γκαπ και τον βλέπω να συνεχίζει να τρέχει, ευθεία, μπροστά μας!
"Κρατείστε του τον αριθμό! Κρατείστε του τον αριθμό", φώναζα στους μπροστινούς, γιατί εγώ δεν έβλεπα, όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου, πού να προλάβω να αλλάξω γυαλιά, να βρω στυλό, να πάω μπροστά;
"Μπαίνει μέσα στην πόλη! Αν συνεχίσει να τρέχει έτσι, θα σκοτώσει κόσμο! Εμείς από Άγιο γλυτώσαμε!"
Ποιος να μ' ακούσει, την υστερική;
Οι νέοι; Είχαν βουλωμένα τ' αυτιά. Χαμπάρι δεν πήραν.
Εν ολίγοις, το μεθυσμένο φορτηγό, χάθηκε απ' την ορατότητά μου, κάπου έστριψε, ο οδηγός μας ακινητοποίησε το πούλμαν σ' εκείνο το μπαμ που είχα ακούσει, κι άρχισε να μιλάει στο τηλέφωνο.
Εγώ φαντάστηκα ότι τηλεφωνούσε στην τροχαία, κι ότι κράτησε και αριθμό.
Μετά τον είδα να κατεβαίνει απ' το πούλμαν και να μιλάει με έναν άλλον κύριο.
... Μετά κατάλαβα πως ήδη είχαμε ανεβεί στο μισό παρτέρι που διαχωρίζει τις λουρίδες του δρόμου.
...Αφού, ξαναξεκινήσαμε για να φτάσουμε στο ΚΤΕΛ, εγώ φώναζα, πάλι:
"Οδηγέ, μην τ' αφήσουμε έτσι! Αυτός ο άνθρωπος είναι εγκληματίας και πρέπει να τιμωρηθεί. Μόλις φτάσουμε, κι εγώ μάρτυρας, πρέπει να βρεθεί."
...Φτάσαμε, έμαθα πως ο πίσω μας χτύπησε πάνω μας, κάποια συνεννόηση έκαναν οι δυο άντρες με τις ασφάλειες, ο οδηγός έδινε τηλεφωνικές εξηγήσεις στο αφεντικό του, εγώ που επέστρεφα από Νοσοκομείο με χάλια ψυχολογική κατάσταση και άυπνη, ζώντας κι αυτό, απορώ που βρήκα την δύναμη, να επιμένω να πάμε στον σταθμάρχη.
...Εν ολίγοις, άφησα τα στοιχεία μου, πέρασε πολύς καιρός από τότε, δεν με αναζήτησε κανείς.
Ήταν υλικές οι ζημιές, οπότε... μάλλον δεν υπήρχε λόγος!
Ο άντρας μου μού είπε, πως την ευθύνη την έχει ο μπροστινός, δηλαδή, το πούλμαν μας!
Κι εγώ τρελάθηκα με τους νόμους μας και τους αστυνόμους μας...
Με βαριά απογοητευμένα βήματα (μετά από συζήτηση μέσ' το κλουβάκι του σταθμάρχη), προχώρησα προς τα Ταξί.
Είχα ξεχάσει το εκκλησάκι και τον Άγιο Χριστόφορο!
Ένας οδηγός ανασηκώθηκε για να πάρει την σειρά του, την κούρσα του.
Τον σταμάτησα.
"Περιμένετε. Δεν είμαι έτοιμη για ταξί. Θέλω να Προσευχηθώ πρώτα."
...Άφησα την τσάντα μου και σχεδόν, λύγισα στο πάτωμα, όχι σαν μετάνοια...
Τόσες εικόνες γύρω μου, κι εκείνο το ξύλινο καθισματάκι (που ίσως κι εγώ να είχα αφήσει, άλλη φορά) με την εικονίτσα του Αγίου Εφραίμ, γινόταν ένα μεταφυσικό ζουμ, κι όλο μεγάλωνε- μεγάλωνε στα μάτια μου...
Έκλαψα, κάτι που δεν μπορούσα να κάνω εύκολα στο Νοσοκομείο.
ΕΚΕΙ όμως, δεν ξέρω γιατί απ' όλα έκλαιγα.
Μάλλον από τι γλυτώσαμε και τι θα γνόταν, αν μας χτύπαγε στην μέση, αν βγαίναμε στο αντίθετο ρεύμα και τόσα άλλα...
Μεγάλη η ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΩΝ ΟΔΗΓΩΝ, ΆΓΙΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ!
Μεγάλη η ΧΑΡΗ και του δικού μου ΑΓΙΟΥ, ΠΡΟΣΤΑΤΗ της ζωής μου, ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ, εδώ και πάρα πολλά χρόνια!
"Θα είμαι πάντα δίπλα σου..." μου είχε πει σε όνειρο, πριν καν, ακόμα, μάθω την Ύπαρξή ΤΟΥ! μαζί με πολλούς Άλλους Αγίους, Την Παναγιά και τον Χριστό μας!
Η ΠΙΣΤΗ είναι εμπειρία. Όχι κατήχηση.
***
ΥΓ. Ήταν 25 Ιανουαρίου 2020, ΤΟΤΕ, ΕΔΩ!
Επιτέλους, σήμερα κατάφερα να ενώσω τα πολλά σκόρπια "κομμάτια", αυτής της ανάρτησης! (Δεν σβήνω τις προηγούμενες αναρτήσεις, τις αφήνω να φαίνονται τα κακόβουλα εμπόδιά μου.)
ΑπάντησηΔιαγραφή