Άγιε Νικόλαε, ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΑΣ...
Αν μπορείς!
...Κι εμένα, ειδικά, που θα περνάω μόνο και θα ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΩ απ' έξω, πια, αντί να σου ανάβω κεράκια.
Τις φωτογραφίες με τις Απαγορευτικές κορδέλες είδα και τσάκισα.
Δεν άντεξα, ΟΥΤΕ να διαβάσω το άρθρο.
Τα λόγια θα τα βρείτε στην ΠΗΓΗ, όσοι θέλετε.
Άνοιξα τα σχόλια σ' αυτή την ανάρτηση, για να γράψω το τι μου συνέβει μετά και το πόσο Ζωντανή είναι η Πίστη μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνο το βράδυ, έκλεισα στεναχωρεμένη τον υπολογιστή και δεν το ξημέρωσα, όπως συνηθίζω.
"Καληνύχτισα" το Προσκυνητάρι μου,... λέγοντας μέσα μου, μαζί με την Προσευχή μου, ασυναίσθητα: "Κρίμα, Άγιε Νικόλαε! Μια εικόνα σου δεν έχω. Εκείνη την παρέδωσα να προσέχει απ' τις φουρτούνες τα καράβια... έπρεπε!
***
Κι ύστερα, μετά το μπάνιο, πήγα στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ.
Πριν προλάβω να καθίσω στο κρεβάτι μου, είχα βγάλει και τα γυαλιά μου, βλέπω στο κομοδίνο μου, μια χάρτινη εικόνα ενός Αγίου, να εξέχει απ' τις άλλες μικρότερες που ήταν στην σειρά, όρθιες, μαζί με Χριστιανικά βιβλία και το β' μου προσωπικό Προσκυνητάρι...
"Άγιε Νικόλαε, δεν το Πιστεύω, ότι σ' έχω! Μη μου πεις ότι είσαι ΕΣΥ!"
Την "άρπαξα" σαν νηστική και πριν προλάβω να φορέσω τα γυαλιά μου, είχα διαβάσει: ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ!
...Ανατρίχιασα.
Έχω πολλές εικονίτσες Αγίων, πολλές και διπλές και τριπλές και συχνά τις αφήνω σε εξωκκλήσια.
Το ότι εξείχε καθ' ΥΨΟΣ, ήταν σαν μια απάντηση στην Προσευχή μου...
"Εδώ είμαι, σ' άκουσα..."
...Την πήρα στο μαξιλάρι μου και μέχρι το πρωί, Του μιλούσα...
Σίγουρα μ' Άκουγε!
Αυτά και κλείνουν τα σχόλια.