Μεγάλη Πέμπτη - Άγιος Νεκτάριος 4

Όσο φωτογράφιζα, έψαχνα για τον παπά - Δημήτρη που ήταν παλιά στον Άγιο Νεκτάριο και τον γνώριζα περισσότερο.
Τον είχα θάρρος και θα του έλεγα τι με βασανίζει.
Δεν τον έβρισκα και αναγκάστηκα να ρωτήσω τον άλλο νεαρό παπά που δεν γνωρίζω.
"Πάτερ, ο παπά - Δημήτρης, έφυγε;"
"Όχι, είναι μέσα στο Ιερό".
Ξεκίνησα...
Μέχρι πού θα έφτανα;
Είχε σκαλιά, μεν, μα στοπ για γυναίκες!
Γύρ'σα γύρισα, ξαναπήγα στον άλλο παπά!
"Πάτερ μου, συγγνώμη που σας ενοχλώ. Δεν τον βρήκα τον παπα -Δημήτρη... Κοιτάξ' τε... δεν έχω μυστικά με τον παπά - Δημήτρη, θα το πω σε σας, αλλά, μη με παρεξηγήσετε... Κολλάω κάποιες φορές με τις εικόνες... Ξέρετε, ανέβαινα... ανέβαινα και είδα μια εικόνα του Χριστού, παραπονεμένη... μέσα σε καλάθια από βάγια..."
..."Θα την πάρουμε κάποια στιγμή..."

..."Πάτερ μου, μπορώ να την πάρω εγώ, τώρα και να την βάλω ψηλά, μέρα (νύχτα) που είναι... και μετά εσείς, άλλη μέρα, την βάζετε στην θέση της!" είπα!
"Μπορείς!" μού είπε, κι εγώ είχα ξεκινήσει ήδη να ανεβαίνω τις σκάλες, πετώντας!
Τόση χαρά, δεν είχα ξανανιώσει!

Εκείνη την στιγμή που έλεγα στον παπά τις λέξεις "καλάθια από βάγια", σκέφτηκα πως δεν είχε ούτε ένα μέσα, αλλιώς θα το έβλεπα και ναι, θα το έπαιρνα, γιατί δεν πήρα βάγιο, φέτος.
Πεταχτή σκέψη ήταν, έφυγε, όπως είχα φύγει κι εγώ, κι ανέβαινα δυο δυο τα σκαλιά.

Ήταν εκεί!
Τέτοιο γονάτισμα και προσευχή, δεν έχω ξανακάνει σε εικόνα εκκλησιάς!
Ήμουνα μόνη μου, γι' αυτό και βγήκε... αυθόρμητα.

Την πήρα, Την αγκάλιασα, Την χαιρέτησα, και κατέβηκα αργά -αργά, να την πάω στον Γυναικωνίτη.
Σκυμμένο κεφάλι, σταθερά, να βλέπω που πατώ... είδα στην παρακάτω σκάλα, δυο βάγια!!!
Έσκυψα και τα πήρα!
Τί μήνυμα!
Τί χαρά!!!
Τα πήρα!
Ήταν για μένα!
...Κατάλαβα πως δεν ήταν φρέσκα, μάλλον ήταν περσινά, δεν με πείραζε!!!
Μα, τρις φορές που ανέβηκα, δεν τα είχα δει!
Μήπως ήταν κολλημένα στην εικόνα και έπεσαν όταν την σήκωσα;
Μπορεί...
Πάντως, ήταν για μένα!

ΕΔΩ, εδώ, μεγάλη παράλειψη! Δεν έγραψα ότι κάθισα αρκετή ώρα μπροστά του και κάποια στιγμή είδα ότι έκλεισε το αριστερό το μάτι!
Κοίταζα, ξανακοίταζα, το ίδιο. Μετακινήθηκα, έφυγα!

Δεν ήταν μόνο το ροζ τριαντάφυλλο που μού "έδειχνε" η Παναγιά. Ήταν το κόκκινο μεγάλο δάκρυ, που ξεκινούσε απ' το αριστερό της μάτι και έφτανε μέχρι τα μάτια του Μικρού Χριστού.
Το πρωτοείδα στον πρώτο χαιρετισμό, μέσ' τα σκοτάδια, εκεί στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες.

Ο Άγιος Νικόλαος, μετατρεπόταν σε καλόγερο και δεν μπορούσα να καταλάβω, αν "φανταζόμουν" τον Άγιο Εφραίμ ή αν ήθελε κάτι άλλο να πει.
Προχθές ήταν η γιορτή του Αγίου Ραφαήλ, πολλές αναρτήσεις πέτυχα στην Χάρη Του, κι εκεί κατάλαβα πως δεν έχω γράψει ένα μεγάλο Θαύμα του, εδώ και 20 και πλέον χρόνια.
Θα το γράψω, προσεχώς.
Μεγάλη η Χάρη, ΟΛΩΝ ΤΟΥΣ!

....Οι φωτοσκιάσεις... του Αγίου Γεωργίου, πολλές!
Σημαντική η στιγμή που σκεφτόμουνα, όταν ήμουνα αρκετά μπροστά:
"Άγιε Νεκτάριε, σ' έχω πίσω μου, από δω που είμαι, δεν μπορώ και να σε δω!"
Από κει και πέρα, Εκεί "έβλεπα" τον Άγιο Νεκτάριο!
...Έμεινα, λιγάκι...

Δεν έχω ξαναδεί πιο χαρούμενο και λαμπερό, τον Άγιο Ιωάννη!
Έμεινα!
Πρώτη φορά δεν πετούσαν μαλλιά, πρώτη φορά, τόσο ικανοποιημένος!
Τί να πω;
Ότι και να πω, δεν θα με καταλάβετε!