Ανάσταση - Άγιος Νεκτάριος - Αγαπημένο Προσκυνητάρι - Άγιος Εφραίμ
Πάσχα 2017, Ανάσταση στον Άγιο Νεκτάριο και κόσμος τόσος, γεμάτοι και κάθετοι ασφαλτόδρομοι!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!
***
Κατεβαίνοντας στο παρά 10 για την Ανάσταση, είδα το προσκυνητάρι του Αγίου Εφραίμ σβηστό.
Στεναχώρια, δε σας λέω, τίποτα!
Τέτοια μέρα, τόσος κόσμος στην κυκλοφορία, κι όμως...!
Κοντοστάθηκα...
"Έλα, μαμά, μετά. Δεν προλαβαίνουμε..."
"Ναι, καλύτερα μετά, να τ' ανάψω με το Άγιο Φως της Ανάστασης. Θα με περιμένετε, όμως!"
"Θα σε περιμένουμε...", είπαν και τα δυο.
Όσο ήμουνα στον Άγιο Νεκτάριο, το σκεφτόμουνα.
"Μπορεί και να το βρω αναμμένο, γυρίζοντας... "
"Μακάρι!" απαντούσε η πιο βαθιά φωνή.
"Αυτό θα δείχνει πως υπάρχουν, πράγματι, πιστοί, με βάθος..."
Προσπάθησα να είμαι σύντομη στους εναγκαλισμούς και στις ευχές με πολύ κόσμο, άφησα τα παιδιά να χαρούν τους φίλους τους περισσότερο, κι εγώ, χωρίς λαμπάδα, πήγα να ετοιμάσω το καντηλάκι.
Μπορεί να κάθισα και 5 λεπτά, κοιτάζοντας τον κόσμο που περνούσε με αναμμένες τις λαμπάδες, χωρίς να τον νοιάζει, αν μια τέτοια νύχτα, το προσκυνητάρι της γειτονιάς τους ήταν σβηστό...
Θυμήθηκα άλλο ένα σβηστό, λάθος βραδιά, με επίσημους καλεσμένους, που είχα τρέξει μάλιστα, απ' το πρωί να ετοιμάσω, κι όμως, το βράδυ, δεν του έδωσε κανένας σημασία...
(Θα φέρω λινκ, κάποια στιγμή, ελπίζω. Είναι αυτές οι λεπτομέρειες... που όμως, είναι σημαντικές, για μένα, τουλάχιστον και δεν τις ξεχνάω.)
Μαυρισμένος.... στεναχωρεμένος, σίγουρα, του ζήταγα νοητά να μας συγχωρήσει, εμάς, τους αχάριστους ανθρώπους.
Ήρθαν τα παιδιά με το Άγιο Φως, το άναψαν, έφυγα αρκετά ευχαριστημένη, αν και είχα χάσει απ' την Μεγάλη Πέμπτη, μια εικονίτσα του...
Τί να ήθελε να πει;
Πάσχα 2017, Ανάσταση στον Άγιο Νεκτάριο και κόσμος τόσος, γεμάτοι και κάθετοι ασφαλτόδρομοι!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!
***
Κατεβαίνοντας στο παρά 10 για την Ανάσταση, είδα το προσκυνητάρι του Αγίου Εφραίμ σβηστό.
Στεναχώρια, δε σας λέω, τίποτα!
Τέτοια μέρα, τόσος κόσμος στην κυκλοφορία, κι όμως...!
Κοντοστάθηκα...
"Έλα, μαμά, μετά. Δεν προλαβαίνουμε..."
"Ναι, καλύτερα μετά, να τ' ανάψω με το Άγιο Φως της Ανάστασης. Θα με περιμένετε, όμως!"
"Θα σε περιμένουμε...", είπαν και τα δυο.
Όσο ήμουνα στον Άγιο Νεκτάριο, το σκεφτόμουνα.
"Μπορεί και να το βρω αναμμένο, γυρίζοντας... "
"Μακάρι!" απαντούσε η πιο βαθιά φωνή.
"Αυτό θα δείχνει πως υπάρχουν, πράγματι, πιστοί, με βάθος..."
Προσπάθησα να είμαι σύντομη στους εναγκαλισμούς και στις ευχές με πολύ κόσμο, άφησα τα παιδιά να χαρούν τους φίλους τους περισσότερο, κι εγώ, χωρίς λαμπάδα, πήγα να ετοιμάσω το καντηλάκι.
Μπορεί να κάθισα και 5 λεπτά, κοιτάζοντας τον κόσμο που περνούσε με αναμμένες τις λαμπάδες, χωρίς να τον νοιάζει, αν μια τέτοια νύχτα, το προσκυνητάρι της γειτονιάς τους ήταν σβηστό...
Θυμήθηκα άλλο ένα σβηστό, λάθος βραδιά, με επίσημους καλεσμένους, που είχα τρέξει μάλιστα, απ' το πρωί να ετοιμάσω, κι όμως, το βράδυ, δεν του έδωσε κανένας σημασία...
(Θα φέρω λινκ, κάποια στιγμή, ελπίζω. Είναι αυτές οι λεπτομέρειες... που όμως, είναι σημαντικές, για μένα, τουλάχιστον και δεν τις ξεχνάω.)
Μαυρισμένος.... στεναχωρεμένος, σίγουρα, του ζήταγα νοητά να μας συγχωρήσει, εμάς, τους αχάριστους ανθρώπους.
Ήρθαν τα παιδιά με το Άγιο Φως, το άναψαν, έφυγα αρκετά ευχαριστημένη, αν και είχα χάσει απ' την Μεγάλη Πέμπτη, μια εικονίτσα του...
Τί να ήθελε να πει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου