Είχα αποφασίσει τις αντιγραφές να τις πηγαίνω στο 2, μόνο και μόνο για το σπάσιμο να ψάχνομαι με τα χρώματα, όμως, ειδικά αυτή την ανάρτηση, την ήθελα εδώ, για δικούς μου λόγους.
Ας μείνει έτσι, πάτε στην ΠΗΓΗ, κι εγώ εκεί στα σχόλια να στριμώξω τα δικά μου.
***
Τι κάνουμε αν πέσει η Θεία Κοινωνία;
Αν λοιπόν η Θεία Κοινωνία πέσει στο πάτωμα, τότε ο Ιερέας θα σκύψει και θα τη γλύψει και στη συνέχεια θα καθαρίσει όλο το σημείο με οινόπνευμα και θα το σκουπίσει με πανί, ώστε να μη μείνει ούτε ίχνος Αγίας Κοινωνίας και πατηθεί από παπούτσι πιστού.
Αν η Θεία Κοινωνία πέσει στα ρούχα μας, πρώτα τη γλείφουμε και μετά κόβουμε το σημείο που έπεσε και το καίμε. Τη στάχτη τη ρίχνουμε σε ποτάμι, στη θάλασσα, σε χωνευτήρι Ι. Ναού η και σε μέρος που δεν πατιέται.
Σε περιστατικά που έχουν συμβεί στο παρελθόν έχουμε δει ιερείς να εφαρμόζουν τα προαναφερόμενα, κλαίγοντας και ζητώντας συχώρεση από το Χριστό για την πτώση της Θείας Κοινωνίας.
Χαρακτηριστικό επίσης είναι το σχετικό περιστατικό συνέβη και το 1942 στα Ιωάννινα. Ο ιεροκήρυκας π. Βενέδικτος Πετράκης (†1961), μετά τη θεία λειτουργία στο εκκλησάκι του Κάστρου, πήγε στο εκεί νοσοκομείο, όπου στεγαζόταν και το φθισιατρείο, για να κοινωνήσει τους αρρώστους.
Ένας βαριά φυματικός, μόλις μετέλαβε, έκανε αιμόπτυση πάνω στο σεντόνι. Αμέσως ο π. Βενέδικτος την πήρε με την αγία λαβίδα, την έφαγε και είπε να κάψουν το σεντόνι.
Οι γιατροί το είδαν και τρόμαξαν. «Τι κάνει αυτός ο τρελός»; φώναξαν.
«Σε λίγο θα τον δείτε με καλπάζουσα φυματίωση»!
Μα ούτε σε λίγο ούτε σε πολύ τον είδαν με καλπάζουσα. Η χάρη του μυστηρίου δεν επέτρεψε να πάθει τίποτα.
Πηγή: Βασιλοπούλου Χαραλάμπους αρχιμ., Θαύματα που είδαν τα μάτια μου, εκδ. «Ορθοδόξου Τύπου». Αθήνα χ.χ. Από το βιβλίο « Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία» εκδ. Ι. Μονής Παρακλήτου. σελ 150
choratouaxoritou.gr
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/perivolipanagias.blogspot.gr
...Αφού ήρθε το μοβ, εντάξει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί σου είναι, τελικά, το ίντερνετ!
Γι' αλλού ξεκινάς και αλλού πηγαίνεις...
Με το που πέτυχα όμως τον τίτλο της ανάρτησης, είπα στον εαυτό μου... κάποτε πρέπει να το πεις.
Δηλαδή, τι έκανα εγώ, για να μην πέσει κάτω... η Θεία Κοινωνία.
Καταλάβαινα πως δεν πρέπει, δεν ήξερα ακριβώς τι γίνεται...
Θαμμένη μου στιγμή, το παλεύω εδώ και πάρα πολύ καιρό, για το πως θα την γράψω...
Όχι για μένα.
Αναρωτιέμαι συχνάκις, γιατί μαζί με το κουσούρι της γραφής... (καλής, κακής, δεν έχει σημασία), μου έδωσε μαζί κι ένα κλειδί, που η ζωή μεν, με θέλει κλειδωμένη, μα εγώ, δε, υποφέρω απ' αυτό, αφάνταστα!
Έχω να κοινωνήσω, πάρα πολύ καιρό. Είμαι πολύ λυπημένη γι' αυτό. Η Θεία Κοινωνία δεν είναι σούπα, μεν, (να κοινωνείς συχνά)...αχ!
Δεν ξέρω αν θα το γράψω ακόμα...
Όχι, δεν είναι αυτή η στιγμή μου τόσο μικρή, για να χωρέσει σ' ένα σχόλιο.
Θα δείξει.
Κρατάω όμως την κλεμμένη ανάρτηση, όπωσδήποτε!