Του Αγίου Ραφαήλ, το θαύμα

Στον Άγιο Ραφαήλ "χρωστάω"...

Ο Άγιος Ραφαήλ είναι ο Άγιος που μού πρωτοέδωσε Σημάδι Του...
Αυτός με δίδαξε ότι οι Άγιοι είναι ζωντανοί και έρχονται στον ύπνο μας και στην ζωή μας.
Έμαθα για την Χάρη Του, πριν το '90, ζούσε ακόμα η μάννα.
Πολλά τα χρόνια...
Δε θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες και δεν μού είναι και εύκολο να ψάξω σεντούκια ημερολογίων...
Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στο μοναστήρι στην Λέσβο, με δυο φίλες και την κόρη μου μικρή.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά, πήγα άλλες δυο φορές.
Την τρίτη φορά το είδα πολύ αλλαγμένο το μοναστήρι και θυμάμαι πως δεν μου άρεσε, γιατί είχε γίνει πολύ εμπορικό...

Ωστόσο, η Χάρη των Αγίων, δεν μικραίνει!

Θα μιλήσω για την πρώτη φορά που πήγα.
Κάποιος μού μίλησε   για τον Άγιο Ραφαήλ, (όχι για την τριάδα Αγίων - Νικολάου και Ειρήνης), Τον είδα στον ύπνο μου, πήγα, τότε αγόρασα βιβλίο και εικονίτσες και έμαθα περισσότερα.
Ίσως να Τον έμαθα απ' την πεθερά μου, τώρα που το σκέφτομαι και γράφω.
Πρέπει να με βοήθησε σε πολλά, εκείνη την εποχή, δεν θυμάμαι λεπτομέρειες (που όμως τότε ήταν σημαντικές), δε θα ξεχάσω όμως, ένα μεγάλο ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ, σε παιδί συναδέλφου μου, της τότε δουλειάς μου.

Ένα παλικάρι 18 με 20; είχε ένα άσχημο τροχαίο ατύχημα, με σοβαρά τραύματα στο κεφάλι, ήταν στην εντατική του ΑΧΕΠΑ ΘΕΣ/ΚΗΣ, κι όλοι εδώ στον Βόλο... περιμέναμε... πότε θα σημάνουν οι καμπάνες...

Μ' είχε αγγίξει πολύ το γεγονός, κι ας μην ήταν πολύ γνωστή μου η κυρία (μαμά του).
Όλοι συζήταγαν τα δυσάρεστα, άκουγα, συμμετείχα στα "κρίμα κι άδικα", αλλά κάποια στιγμή, "κάτι" με ώθησε και πήρα πρωτοβουλίες.

Έκανα έρανο, είπα θα πάω να δω την μαμά, να της συμπαρασταθώ και να την βοηθήσω οικονομικά, κι όσο γινόταν συναισθηματικά...

Κυριακή πρέπει να ήταν, που με πήγε ο άντρας μου.
Την έψαξα, την βρήκα.
Καθίσαμε σ' ένα παγκάκι.
Μάνα ερείπιο, μη σου τύχει!
Τις έδωσα κουράγιο, όσο είχα, τις έδωσα την αγάπη συναδέλφων και την συμπαράσταση του εράνου, της έδωσα ΟΜΩΣ, κι ένα βιβλίο του Αγίου Ραφαήλ και λαδάκι και Αγιασμό, που τότε είχα.

Τα δέχτηκε σαν την διψασμένη μάνα...

Έφυγα... με ελπίδα και εσωτερική Προσευχή, μεγαλύτερη απ' ότι, όταν πήγαινα.

Όταν έφτασα στον Βόλο, δεν πρόλαβα να μπω στο σπίτι μου, χτύπησε τηλέφωνο!
Ο Δημήτρης άνοιξε τα μάτια!
Ευωδίασε η εντατική, ευωδίασε ο προθάλαμος που άνοιξε το βιβλίο η μάνα, ευωδίασε η Χάρη του Αγίου Ραφαήλ, ευωδίασε και το μέλλον, της ζωής αυτού του παιδιού!

Έμεινε καιρό στα Νοσοκομεία, μετά τον γνώρισα, ήρθε και στο σπίτι μου με την μαμά του.
Πολλά τα χρόνια, αλλά ξέρω ότι είναι ΚΑΛΑ!
Ζουν στο εξωτερικό και έχω χάσει τα ίχνη τους.
Βουνό με βουνό δε σμίγει, αρκεί να είναι και τώρα, ΚΑΛΑ, όλη η οικογένεια και να την έχουν μεγαλώσει!

Χάνονται οι άνθρωποι, ναι, όπως και βρίσκονται, όταν η στιγμή το καλεί ή το Θαύμα, που χρειάζεται κι ανθρώπινο χέρι να βοηθήσει, μερικές φορές, για να γίνει.

Με κάποιον τρόπο, τότε, η μαμά του έπρεπε να μάθει για τον θαυματουργό Άγιο Ραφαήλ!
Μ' αξίωσε να είμαι ο ταχυδρόμος...
ΤΟΝ Ευχαριστώ και ξέρω ότι με σ'χωράει που δεν τον επικαλούμαι συχνά.
Με ζητάει όμως και βρίσκει τρόπο και μαθαίνω πότε Έρχεται στον Βόλο... και φυσικά, τρέχω!
Ξέρει, ΕΚΕΙΝΟΣ, ξέρει!